Benjamin Harrison

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Benjamin Harrison
Benjamin Harrison
Naam voluit
Geboren	20 augustus 1833
Geboren te	North Bend, Ohio
Overleden	13 maart 1901
Overleden te	Indianapolis, Indiana
Gehuwd met	Caroline Harrison, later Mary Harrison
Relatie met
Partij	Republikeinse Partij
Religie	Presbyterianisme
Stroming
Functie	23e president van de Verenigde Staten
Aantreden	4 maart 1889
Aftreden	4 maart 1893
Voorganger	Grover Cleveland
Opvolger	Grover Cleveland
Functie(s)
23e president van de Verenigde Staten Senator voor Indiana
Portaal Politiek

Benjamin Harrison (20 augustus 1833 - 13 maart 1901), was tussen 1889 en 1893 de drieëntwintigste president van de Verenigde Staten. Harrison was president namens de Republikeinse Partij en de kleinzoon van president William Henry Harrison.

Harrison had gevochten in de Amerikaanse Burgeroorlog en was senator voor de staat Indiana. In 1888 versloeg Harrison zittend president Grover Cleveland. Harrison heeft weinig gedenkwaardige dingen voor de Verenigde Staten gedaan. Hij heeft de marine uitgebreid en elektriciteit in het Witte Huis laten aanleggen. Zijn pogingen om het onderwijs en het stemrecht voor Afro-Amerikanen te verbeteren waren onsuccesvol. Hierdoor verloor hij de verkiezingen van 1892 aan Grover Cleveland, die zo een tweede termijn won. Na zijn presidentschap heeft bij nog een grensconflict tussen Venezuela en Brits-Guyana (tegenwoordig Guyana) proberen op te lossen.

Levensloop

Jeugd en opleiding

In North Bend, Ohio staat dit bord om aan te geven dat Harrison er geboren is. Het huis waarin hij geboren is is afgebroken.

Harrison werd geboren in het plaatsje North Bend in de staat Ohio. Hij was de zoon van Elizabeth Ramsey en John Scott Harrison. Zijn familie woonde emigreerde naar de Verenigde Staten in 1630. Toen arriveerden ze in de kolonie Jamestown in het huidige Virginia. Harrison heeft hierdoor een Engelse migratieachtergrond. Harrison was de kleinzoon van voormalig Amerikaans president en generaal William Henry Harrison en de achterkleinzoon van Benjamin Harrison V, een van de ondertekenaars van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en gouverneur van Virginia. Harrison kwam dus uit een belangrijke familie. Harrison was zeven jaar oud toen zijn grootvader president werd, maar is nooit bij de beëdiging geweest. Harrison kwam uit een vrij arme familie. Zijn vader was voor vier jaar lid van het Amerikaans Congres namens de staat Ohio. Hij had daarnaast een boerderij om zijn familie te onderhouden.

Zijn eerste school was een houten hut dichtbij hun huis. Zijn ouders zorgden vervolgens voor een begeleider om hem voor te bereiden op de verdere studie. Op veertienjarige leeftijd ging hij naar school in Cincinnati, Ohio. Hier ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, Caroline Scott. In 1850 ging hij naar Oxford in de staat Ohio. Twee jaar later studeerde hij af. Hierna studeerde hij nog een tijdje rechten in Cincinnati, waarna hij terug ging naar Oxford. Op 20 oktober 1853 trouwde hij Caroline. Caroline's vader, die priester was, trouwde de twee. Het paar kreeg twee kinderen:

• Russell Benjamin Harrison (12 augustus 1854 – 13 december 1936)
• Mary "Mamie" Scott Harrison (3 april 1858 – 28 oktober 1930)

Harrison maakte vervolgens zijn rechtenstudie af en verhuisde naar Indianapolis in de staat Indiana. Hier werkte hij als advocaat. Harrison familie stemde vaak op de Whig Party, de voorganger van de Republikeinse Partij. Harrison werd lid van de Republikeinse Partij in 1856, kort na de oprichting ervan. Harrison was een tegenstander van de slavernij en steunde in 1856 de kandidaat John C. Frémont, die de verkiezingen verloor.

Amerikaanse Burgeroorlog

Harrison (links) met andere kolonels

Zie Amerikaanse Burgeroorlog voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Na de verkiezing van Abraham Lincoln tot president brak de Amerikaanse Burgeroorlog uit. Lincoln riep vervolgens vrijwilligers op zich aan te melden voor het Amerikaans leger. Harrison wilde zich graag inschrijven, maar was bang om zijn gezin alleen achter te laten. In Indiana sprak hij met de gouverneur van die staat. Aangezien er een tekort was aan soldaten, besloot hij zelf te gaan. Harrison zorgde ervoor dat veel mannen uit Indiana zich aanmeldden voor het leger. Harrison werd kolonel in het Amerikaans leger en trok naar Louisville, Kentucky. Harrisons legereenheid had de taak om de spoorwegen tussen Kentucky en Tennessee te bewaken. Harrison moest voorkomen dat het zuidelijke leger binnendrong via de spoorlijnen. Harrison deed dit voor twee jaar.

In 1864 werd hij onderdeel van het leger van generaal William T. Sherman. Sherman was bezig met zijn Atlantaveldtocht. Harrison gaf bevel aan legereenheden tijdens verschillende veldslagen tijdens deze veldtocht, waaronder de slag bij Atlanta. De veldtocht was een succes. Na de inname van Atlanta trok Sherman naar Savannah. Harrison ging met zijn leger naar de slag bij Nashville. Harrison kreeg onderscheiding van president Lincoln voor zijn daden in de oorlog. Hij deed mee aan de militaire parade door Washington D.C. om de overwinning te vieren. Op 8 juni 1865 stapte hij uit het leger en ging terug naar Indiana.

Na de oorlog

Harrison liet na de oorlog een groot huis in Indianapolis bouwen.

Harrison ging verder met zijn advocatenbureau in Indianapolis. Harrison was een bekend figuur in Indiana en stond bekend als een goede spreker. President Ulysses S. Grant stelde Harrison aan als advocaat van de Amerikaanse regering in een rechtszaak aangespannen door Lambdin P. Milligan. Milligan werd tijdens de oorlog veroordeeld voor landverraad, maar eiste nu geld. Harrison verloor de rechtszaak en de regering moest duizenden dollars betalen aan Milligan. Verder rechtszaken verlaagden dit bedrag naar vijf dollar en de kosten voor de rechtszaak. In Indiana vonden veel Republikeinen dat Harrison zich verkiesbaar moest stellen voor het Amerikaans Congres. Harrison deed in 1872 een poging om gouverneur van Indiana te worden, maar verloor de verkiezingen. Harrison werd een bemiddelaar tijdens de grote spoorwegstaking in 1877 in Indianapolis. Hierdoor voorkwam hij dat de staking zich door de staat verspreidde. Nadat een van de senatoren voor Indiana overleed, besloot Harrison zich verkiesbaar te stellen voor het senatorschap in 1878. Harrison verloor deze verkiezingen, maar werd door president Rutherford B. Hayes verkozen tot een commissie die toezicht had op de werkzaamheden aan de Mississippi.

In 1880 werd hij tot de Senaat verkozen. In de Senaat was hij ook lid van de comité voor infrastructuur en de territoria. Harrison zette zich in de Senaat in voor pensioenen voor veteranen van de Amerikaanse Burgeroorlog en hun weduwen. Harrison had een plan om geld uit te geven voor onderwijs voor het zuiden, maar zijn plan faalde. Harrison was tegenstander van een wet die voorkwam dat Chinezen naar de Verenigde Staten mochten emigreren. Harrison stapte in 1887 uit de Senaat. Hij ging verder met zijn advocatenbureau, maar bleef actief binnen de politiek.

Reputatie en nagedachtenis

Een postzegel met Harrison erop

Imago

Harrison is, net als zijn familielid William Henry Harrison, vandaag de dag grotendeels vergeten. Hij wordt vaak als een gemiddelde president gezien, die niet heel lang president was en weinig had gedaan. Historici geven Harrison lof voor zijn hervormingen van accijns en geldbeleid, zijn uitbreiding van de marine en zijn onderhandelingen van handelsverdragen. Ook trok hij de Verenigde Staten meer op het wereldtoneel. Ook was hij de laatste president die een poging deed de rechten van Afro-Amerikanen te verbeteren tot aan de jaren 1930. Hoewel Harrisons beleid uiteindelijk leidde tot de economische crisis van 1893, kreeg Grover Cleveland hiervan de schuld. Harrisons reputatie bleef in tact na zijn presidentschap, maar na zijn dood raakte hij in de vergetelheid.

Daarnaast wordt Harrison herinnert als de laatste president die een baard had en de eerste president wiens stem werd opgenomen.

Monumenten en vernoemingen

• Een standbeeld in Indianapolis, Indiana
• Harrison's Home, een museum over het leven van Harrison
• Fort Benjamin Harrison in Lawrence, Indiana
• Fort Harrison State Park in Indiana
• Harrison Hall, een gebouw van de Miami University in Florida