Martin Van Buren
| Martin Van Buren | |
|---|---|
| |
| Martin Van Buren | |
| Geboren | 5 december 1782 |
| Geboren te | Kinderhook, New York |
| Overleden | 24 juli 1862 |
| Overleden te | Kinderhook, New York |
| Gehuwd met | Hannah Van Buren |
| Partij | Democratisch-Republikeinse Partij (tot 1828) Democratische Partij (1828-1848) Free Soil Party (1848-1854) |
| Religie | Gereformeerd protestantisme |
| Functie | 8e president van de Verenigde Staten |
| Aantreden | 4 maart 1837 |
| Aftreden | 4 maart 1841 |
| Voorganger | Andrew Jackson |
| Opvolger | William Henry Harrison |
| Functie(s) | |
| 8e president van de Verenigde Staten 8e vicepresident van de Verenigde Staten Ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk 10e minister van Buitenlandse Zaken 9e gouverneur van New York senator voor New York 14e procureur-generaal voor New York | |
Portaal  Politiek
| |
Martin Van Buren (Kinderhook, New York, Verenigde Staten, 5 december 1782 - New York City, New York, 24 juli 1862), was tussen 1837 en 1841 de achtste president van Amerika. Van Buren was samen met Andrew Jackson een van de twee oprichters van de Democratische Partij. Voor zijn presidentschap was hij vicepresident onder Jackson.
Als vicepresident was hij de adviseur van Andrew Jackson. Het presidentschap van Van Buren is tegenwoordig grotendeels vergeten en was niet echt een succes. Hij trad aan na de economische crisis van 1837. Hij wist de economie niet te herstellen en was daardoor erg onpopulair. Zijn presidentschap stond daarnaast nog in het teken van het verplaatsen van inheemse volkeren naar het westen. Ook weigerde hij om Texas als staat opnemen. Dit deed hem ook niet goed aan zijn populariteit en hierdoor kreeg hij de bijnaam Martin Van Ruin (Ruin betekent ruïne). Mede hierdoor werd hij verslagen door William Henry Harrison, die hem opvolgde in 1841. In 1848 deed Van Buren opnieuw mee aan de presidentsverkiezingen namens de Free Soil Party, waarmee hij eindigde als derde. Van Buren keerde hierna weer terug bij de Democraten, maar sprak zich fel uit tegen de slavernij. Van Buren werd zelfs een van de grootste Democratische voorstanders van de maatregelen van Abraham Lincoln.
Van Buren is de eerste en enige president die niet het Engels als moedertaal was. Hij was de zoon van Nederlandse migranten en sprak hierdoor Nederlands. Hiermee was Van Buren de eerste president van een minderheidsgroep; alle presidenten voor hem stamden af van immigranten vanuit Groot-Brittannië. Van Buren is ook de eerste president die in de Verenigde Staten geboren was. De presidenten voor hem waren technisch geboren op Brits grondgebied, aangezien de Verenigde Staten toen nog bij het Verenigd Koninkrijk hoorde.
Levensloop
Jeugd en opleiding
Martin Van Buren werd geboren als Maarten Van Buren op 5 december 1782 in het plaatsje Kinderhook in de buurt van Albany, New York. Van Buren was het kind van Abraham Van Buren en Goes Van Alen. Van zijn vaders kant stamde hij af van Cornelis Meassen, een Nederlander uit Buurmalsen, die naar de Nederlandse kolonie Nieuw-Amsterdam emigreerde in 1631. Van Burens vader, Abraham, was tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog een voorstander van de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. Zijn vader werd later lid van de Democratisch-Republikeinse Partij van Thomas Jefferson. Van Buren sprak thuis Nederlands, waardoor zijn eerste taal ook Nederlands was. Hij leerde Engels als tweede taal op school. Hiermee is Van Buren tot aan de dag van vandaag de enige president die niet het Engels als moedertaal had. Van Buren kreeg onderwijs in het plaatselijke schooltje van Kinderhook. Doordat zijn vader een hotel-restaurant had, kwam Van Buren in aanraking met veel mensen van verschillende achtergronden. Hoewel veel mensen uit Kinderhook voor de Federalistische Partij van Alexander Hamilton waren, nam Van Buren zijn vaders politieke overtuiging over.
Van Buren had de bijnaam Little Van, aangezien hij vrij klein was. Van Buren ging rechten studeren en trouwde in 1807 met Hannah Hoes. Samen kregen zijn vijf kinderen. Hannah Hoes overleed echter al in 1819 nadat ze tuberculose had opgelopen. Van Buren is hierna nooit meer hertrouwd.
In de politiek
In 1803 ging Van Buren de politiek in en werd lid van de Democratisch-Republikeinse Partij. Hij werd hiermee vrienden met Daniel Tompkins en DeWitt Clinton. Ondertussen ging het goed met de rechtencarrière van Van Buren. In 1812 werd hij lid van de Senaat van de staat New York. Tijdens de Oorlog van 1812 stond Van Buren aan de kant van president James Madison en steunde hem. Hij werkte als rechter na de aanval op Detroit. Zijn grote rivaal George Clinton wist in 1816 verkiezingen gewonnen en versloeg daarmee de kandidaat die Van Buren steunde. Hoewel Van Burens aanhangers wilden voorkomen dat het Eriekanaal werd gebouwd, geloofde Van Buren dat het een goed idee was. Door zijn support wist men het kanaal te kunnen bouwen. Het kanaal werd een succes en zorgde voor veel geld. Van Buren werd een belangrijke politicus in de staat New York. Van Buren was voorstander voor stemrecht voor alle witte, volwassen mannen, dat er toen nog niet was. Toen kon alleen rijke mensen en grootgrondbezitters stemmen. In 1821 veranderde dit, waarna alle blanke, volwassen mannen konden stemmen.
Van Buren werd in 1821 senator namens de staat New York in de Senaat. Van Buren werd hierna al snel een belangrijke politicus in de Verenigde Staten. Tijdens de verkiezingen van 1824 steunde Van Buren William Crawford, die de verkiezingen had verloren. Doordat de verkiezingen heel erg vreemd verlopen, wist John Quincy Adams president te worden, hoewel hij als derde was geëindigd. Van Buren was een sterke voorstander van state rights, het recht van de staten om zelf beslissingen te kunnen nemen. Adams was voor het tegenovergestelde. Van Buren was daarom niet blij met John Quincy Adams. Een andere kandidaat die aan de verkiezingen had deelgenomen was al helemaal niet blij. Dit was Andrew Jackson. Jackson stelde dat de verkiezingen van hem gestolen waren, aangezien hij de enige kandidaat was die staten door het hele land had gewonnen. Van Buren en Jackson besloten daarom een nieuwe politieke partij op te richten, de Democratische Partij. Dit moest de tegenhanger worden van de Democratisch-Republikeinse Partij. Jackson wist in 1828 de presidentsverkiezingen met gemak te winnen. De Democratisch-Republikeinse Partij viel hierdoor uit elkaar en werd uiteindelijk opgevolgd door de Whig Party.
Minister van Buitenlandse Zaken
Toen Andrew Jackson president werd, vroeg bij Van Buren als zijn minister van Buitenlandse Zaken. Gedurende zijn ministerschap waren er niet echt grote conflicten. Van Burens ministerschap was erg succesvol. De relatie tussen de Verenigde Staten en Frankrijk verbeterde. Ook kwam er er vrijhandel met de Britse Caraïbische koloniën. Daarnaast bereikte Van Buren een verdrag met het Ottomaanse Rijk, waardoor de Amerikanen de Zwarte Zee mochten bevaren. Het grensconflict tussen Maine en New Brunswick werd opgelost. Van Buren probeerde Mexico ervan te overtuigen Texas aan de Verenigde Staten te verkopen, maar dit mislukte.
Daarnaast was Van Buren een belangrijk adviseur voor president Jackson. Van Buren was daarom ook belangrijker dan Jacksons vicepresident, John Calhoun. Calhoun en Jackson waren het vaak oneens en de twee kregen ruzie. Toen Jackson voor een tweede termijn ging en won, werd Van Buren zijn nieuwe vicepresident.
Vicepresident onder Jackson
Van Buren werd voor een korte tijd ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk, maar in 1832 werd hij de vicepresident van Andrew Jackson. Van Buren werd oorspronkelijk door de Senaat geweigerd. Dit was gebeurd onder druk van John Calhoun. Calhoun verloor uiteindelijk de support van veel senatoren, toen hij vertelde dat hij Van Burens carrière had beëindigd. Van Buren werd hierdoor als het slachtoffer gezien en werd later alsnog vicepresident. Door druk van Jackson ging de Democratische Partij hiermee akkoord. Net als Jackson was Van Buren geen fan van de banken. Uiteindelijk zorgden de twee ervoor dat de nationale bank opgeheven werd door de gehele staatsschuld af te lossen. Toen de staat South Carolina uit de Verenigde Staten dreigde te stappen, probeerde Van Buren te onderhandelen tussen Jackson en de staat. Hierdoor bleef South Carolina in de unie. Van Buren had dezelfde ideeën als Jackson, die toen een erg populair politicus was. Van Buren werd hierdoor gezien als de opvolger van Jackson en stelde zich verkiesbaar voor de verkiezingen van 1836. Van Buren won deze verkiezingen en werd president.
Presidentschap
Van Buren werd beëdigd op 15 maart 1837. Van Burens regering bestond uit lagere Democraten om op deze manier te laten zien dat de Democratische Partij de partij van de gewone man was. Toen Van Buren president werd, verkeerde het land in een grote economische crisis. Deze werd veroorzaakt door het opheffen van de nationale bank onder het presidentschap van Andrew Jackson. Deze economische crisis zou vijf jaar duren en er was veel werkeloosheid. Volgens Van Buren was de economische crisis echter veroorzaakt door de hebzucht van rijke Amerikanen en buitenlandse bedrijven. De nieuwe Whig Party, de tegenhanger van de Democratische Partij, bekritiseerde echter Van Buren en Jackson voor het ontmantelen van de nationale bank. Volgens hen was dit de oorzaak van de economische crisis. De Whig Party wilde een nieuwe nationale bank oprichten, maar Van Buren was hier tegen. Van Buren wist hierdoor de crisis niet op te lossen.
Waar Jackson was begonnen met de gedwongen verhuizingen van inheemse volkeren, ging Van buren hiermee door. Van Buren was medeverantwoordelijk voor de Trail of Tears, een gedwongen verhuizing van de Cherokee. Hierbij kwamen 20.000 mensen op het leven. Veel prominente Amerikanen, zoals Ralph Waldo Emerson spraken zich hiertegen uit. In Florida vocht hij tegen de Seminole, een oorlog die tot aan zijn vertrek in 1842 zou duren. Van Buren probeerde Mexico over te halen Texas te verkopen aan de Verenigde Staten en wilde Texas zelfs annexeren. Texas had zich afgescheiden van Mexico en was een zelfstandig land, maar veel Texanen wilde onderdeel van de Verenigde Staten worden. Officieel was Texas nog onderdeel van Mexico, maar Mexico had geen controle in het gebied. Van Buren wilde het gebied daarom opnemen als staat, maar hij kreeg hierbij veel tegenstand van de Whig Party en de abolitionisten in het noorden. Zij zagen de opname van Texas als een uitbreiding van de slavernij, waar zij tegen waren. Ook veel Democraten in het noorden, zoals Daniel Webster, waren tegen. Ondertussen verslechterde de relatie met het Verenigd Koninkrijk over Canada, wat leidde tot een nieuwe crisis.
Van Buren werd in 1840 de nieuwe kandidaat voor de Democratische Partij, maar was erg onpopulair onder het volk. Van Buren moest het opnemen tegen William Henry Harrison, een veteraan uit de oorlog van 1812. Harrison gebruikte de crisis tegen Van Buren. Van Buren werd door Harrison afgebeeld als een rijk persoon, dat ontvreemd was van het volk. Harrison was door zijn bijdrage in de oorlog erg populair en werd gezien als een gewone man. In feite was Harrison overigens een stuk rijker dan Van Buren. Harrison kon met gemak de verkiezingen winnen van Van Buren.
Latere leven
Van Burens opvolger, William Henry Harrison, overleed al een maand na zijn presidentschap en werd opgevolgd door zijn vicepresident John Tyler. Tyler was enorm onpopulair en werd uit de Whig Party gezet. Van Buren wilde in 1844 opnieuw voor het presidentschap gaan, maar de Democratische Partij koos uiteindelijk voor James Polk. Polk won ook het presidentschap, maar beloofde maar één termijn te dienen. Polk deed dit ook en in 1848 wilde Van Buren opnieuw president worden. Van Buren werd opnieuw geweigerd en stapte over naar de nieuwe Free Soil Party. Hij werd voor die kleinere partij de kandidaat, maar verloor. Toch wist Van Buren 10% van de stemmen te krijgen. Hierdoor verloor de Democratische kandidaat, Lewis Crass, van de Whig-kandidaat Zachary Taylor.
Aan het einde van zijn leven werd Van Buren een fel tegenstander van de slavernij. Hij wilde met zijn Free Soil Party de gehele slavernij beëindigen. Tijdens de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog schreef hij hierover een manifest. Na de verkiezingen van 1848 besloot Van Buren met pensioen te gaan. Van Buren was geshockt door de ontwikkelingen op het gebied van slavernij. Vooral de compromis van 1850 vond hij niets. Toch werd Van Buren gezien als hypocriet, aangezien hij de Democratische Partij bleef steunen. De Democratische Partij werd gezien als de pro-slavernijpartij. Van Buren steunde presidenten als Franklin Pierce en James Buchanan, die de spanningen tussen het noorden en zuiden alleen maar erger maakten. Tijdens de verkiezingen van 1860 steunde bij de Democratische kandidaat Stephen Douglass en niet Abraham Lincoln. Lincoln won de verkiezingen en kort erna ontstond de Amerikaanse Burgeroorlog. Van Buren verklaarde zijn steun voor de Unie (de Verenigde Staten). In de winter van 1861 op 1862 ging Van Burens gezondheid hard achteruit. Op 24 juli 1862 overleed Van Buren aan astma en hartfalen. Hij werd begraven in de begraafplaats van Nederlands-hervormde kerk in Kinderhook naast zijn vrouw en kinderen.
Reputatie en image
Reputatie
Van Buren wordt vandaag de dag gezien als een gemiddelde president, die niet erg veel belangrijks bereikt heeft. Zijn presidentschap werd grotendeels overschaduwt door de economische crisis (de Panic of 1837). Veel Amerikanen gaven hem daarvan de schuld, hoewel veel historici tegenwoordig zeggen dat het niet zijn schuld was, maar het beleid van zijn voorganger (Andrew Jackson). Desondanks kon Van Buren niet de economische crisis oplossen of überhaupt verlichten. Volgens het tijdschrift Time in 2014 was Van Buren de eerste vergeetbare president. In veel geschiedenisboeken wordt vaak alleen zijn naam genoemd; voor de rest wordt er haast niet op hem ingegaan.
Desondanks wist Van Buren wel, samen met Andrew Jackson, de Democratische Partij op te richten. Deze partij bestaat vandaag de dag nog en werd opgericht om op te komen voor de gewone man. De Democratische Partij had hierdoor veel support van het platteland, voornamelijk de Zuidelijke Staten, en hield dit tot aan de jaren 1960. Daarnaast Van Buren de eerste president zonder Britse voorvaderen, wat voor die tijd vrij opmerkelijk was. In die tijd werden eigenlijk alleen de Amerikanen met een Britse afkomst gezien als Amerikanen. Dit droeg bij aan de manier waarop Amerikanen keken naar andere blanke Amerikanen met Europese migratieachtergrond uit Scandinavië, Duitsland, de Benelux-landen en Frankrijk. Veel van hen woonden al sinds (of zelfs voor) in het Britse koloniale tijdperk in de Verenigde Staten. Zij spraken vaak Engels en waren geïntegreerd in de Amerikaanse cultuur. Hoewel deze immigranten vaak niet te maken hadden met racisme of discriminatie, waren ze vaak niet vertegenwoordigt in de politiek. Van Buren kan hierdoor gezien worden als de eerste president van een minderheid.
Monumenten en gedenkplaatsen
De volgende monumenten en gedenkplaatsen zijn opgericht ter nagedachtenis van Martin Van Buren:
- Verschillende plaatsen met de naam Van Buren
- Van Buren State Park in Michigan
- Van Buren State Park in Ohio
- Mount Van Buren op Antarctica
- USS Van Buren, een schip van Amerikaanse marine.
- Martin Van Buren National Historic Site, een museum over Van Buren
