John Tyler
| John Tyler | |
|---|---|
| |
| John Tyler | |
| Geboren | 29 maart 1790 |
| Geboren te | Charles City County, Virginia |
| Overleden | 18 januari 1862 |
| Overleden te | Richmond, Virginia |
| Gehuwd met | Letitia Tyler en later Julia Tyler |
| Partij | Whig Partij |
| Religie | Episcopalisme |
| Functie | 10e president van de Verenigde Staten |
| Aantreden | 4 april 1841 |
| Aftreden | 4 maart 1845 |
| Voorganger | William Henry Harrison |
| Opvolger | James Polk |
| Functie(s) | |
| 10e president van de Verenigde Staten 10e vicepresident van de Verenigde Staten Senator voor Virginia 23e gouverneur van Virginia Afgevaardigde voor Virginia | |
Portaal  Politiek
| |
John Tyler (Charles City County, Virginia, Verenigde Staten, 29 maart 1790 - Richmond, Virginia, 18 januari 1862), was tussen 1841 en 1845 de tiende president van Amerika. Tyler was aanvankelijk de vicepresident van William Henry Harrison. Harrison overleed echter al een maand nadat hij beëdigd werd, waarna Tyler de president werd. Dat de vicepresident de president opvolgt wanneer deze overlijd is toen bedacht. Tyler was president namens de Whig Party.
Tyler had een lange politieke carrière. Hij was afgevaardigde, senator en gouverneur van de staat Virginia. Tyler was aanvankelijk lid van de Democratische Partij, maar stapte over naar de Whig Party toen Andrew Jackson te veel macht kreeg. Tyler was vertegenwoordiger van de zogeheten state rights (rechten van staten) en was tegen een grote federale overheid. Tijdens zijn presidentschap hield Tyler zich strikt aan de Amerikaanse grondwet. Hij verwierp alle wetten die hij niet in overeenstemming vond met de grondwet of de federale overheid meer macht gaven. Tyler werd hiermee enorm ongeliefd, zelfs in zijn eigen partij. De Whig Party gooide hem al na een paar maanden uit de partij. Hoewel hij op binnenlands gebied erg veel problemen had, was zijn buitenlands beleid erg succesvol. Zo zorgde Tyler voor meer handel met het Chinese Keizerrijk. Tyler wilde Texas toevoegen aan de Verenigde Staten, maar faalde hierin. Zijn opvolger, James Polk, kreeg dit wel voor elkaar.
President John Tyler heeft over het algemeen een slechte reputatie. Na zijn presidentschap bleef hij zich inzetten voor de state rights. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog voegde hij zich Geconfedereerde Staten van Amerika.
Biografie
Jeugd en opleiding
.jpg)
Tyler werd geboren op 29 maart 1790 in de staat Virginia. Tyler kwam uit een belangrijke familie van slavenhouders. Zijn familie hield zich bezig met de politiek en zijn vader was een vriend van president Thomas Jefferson. Zijn vader was onder andere voorzitter van het Huis van Afgevaardigden van de staat Virginia en zelfs gouverneur van die staat geweest. Zijn moeder overleed toen Tyler 7 jaar oud was. De familie hield slaven op hun plantage, Greenway Plantation, waar tabak, maïs en tarwe werd verbouwd. Tyler kreeg thuisonderwijs van hoge kwaliteit. Tijdens zijn jeugd was hij erg ziek en zwak geweest. Toen hij 12 jaar was ging hij naar de College of Mary and William. Hier slaagde hij in 1807 toen hij 17 jaar oud was. Tijdens zijn studie vormde hij zijn politieke ideeën op basis van de boeken van de Schotse filosoof Adam Smith. Na zijn studie ging hij rechten studeren met de hulp van zijn vader, die een rechter was. Hierna begon hij zijn carrière.
In 1811 begon Tyler zijn politieke carrière. Hij begon in zijn eigen woonplaats, Charles City County. Tijdens deze periode begon hij zijn eigen ideeën over de politiek te ontwikkelen. Hij geloofde dat de staten hun macht moesten behouden en was tegen de nationale bank. Ook was hij tegen de Britten, zoals veel Amerikanen in zijn tijd. Tijdens de oorlog van 1812 riep hij steun uit voor het Amerikaans leger. Hij verzamelde vrijwilligers in zijn eigen woonplaats om tegen de Britten te vechten. Tyler was bang voor een aanval van de Britten op Virginia, maar dit is nooit gebeurd. Na twee maanden werd zijn leger ontbonden. In 1813 overleed zijn vader, die zijn landgoed aan Tyler naliet.
In de politiek
.jpg)
Eind 1816 kwam in het Huis van Afgevaardigden een plekje vrij. Tyler stelde zich verkiesbaar en won ook, maar dan namens de Democratisch-Republikeinse Partij. Met een aantal punten van de partij was hij het dan ook niet eens. Neem het standpunt over de infrastructuur. Volgens de partij was het land hiervoor verantwoordelijk, maar Tyler vond dat iedere staat er zelf over moest beslissen. Een ander punt was de slavernij. Toen de staat Missouri in 1820 wilde toetreden tot de VS, stemde Tyler tegen. Toentertijd was slavernij in de helft van de staten afgeschaft en in de andere helft bestond het nog. Hierdoor was er een balans. Als Missouri zou toetreden, zou de balans niet meer kloppen. Uiteindelijk werd er een oplossing gevonden, Maine werd van Massachusetts afgesplitst. Tyler kwam daarnaast nog in aanvaring met generaal Andrew Jackson, toen Jackson besloot om Florida in 1818 binnen te vallen. Florida was toen een Spaanse kolonie. Tyler stapte in 1821 uit het Huis van Afgevaardigden, mede door zijn slechte gezondheid en zijn onenigheid met andere politici.
Tyler trad in 1823 toe tot het Huis van Afgevaardigden van de staat Virginia. In 1825 werd hij gouverneur van de staat Virginia. In 1827 werd hij vervolgens senator namens Virginia. Tyler was erg tegen de toenmalige president, John Quincy Adams. Adams was president namens de Democratisch-Republikeinse Partij, de enige grote politieke partij in die tijd. Onder Adams ging deze partij ten onder toen Andrew Jackson namens de Democratische Partij de verkiezingen won. Als reactie hierop ontstond de Whig Party. De Whigs vonden dat Jackson te veel macht naar zich toe trok. Tyler brak uiteindelijk met de Democratisch-Republikeinen en voegde zich bij de Whig Party. Tyler werd ondertussen een bekend figuur binnen de Amerikaanse politiek, mede door zijn support voor de individuele rechten van staten.
Vicepresident
In 1835 waren er al plannen om Tyler vicepresident te maken. De Whig-partij was nog niet groot genoeg voor een nationale bijeenkomst, waardoor er drie kandidaten waren. Tyler werd running mate, oftewel degene die een presidentskandidaat steunt. Deze running mate wordt meestal ook vicepresident. Tyler werd de running mate van Hugh L. White. White was niet de enige kandidaat namens de Whig Party; William Henry Harrison was ook kandidaat met zijn running mate Francis Granger. Beide kandidaten verloren van de kandidaat van de Democratische Partij; Martin Van Buren. Tyler besloot hierop met de politiek te stoppen. Van Burens presidentschap was echter enorm rampzalig, mede door de economische crisis van 1837, die hij niet kon oplossen. William Henry Harrison besloot daarom John Tyler als zijn running mate te kiezen voor de volgende verkiezingen. Harrison hoopte op deze manier de Whig Party, die erg verdeeld was, te verbinden. Met de slogan Tippecanoe and Tyler Too (Tippecanoe - de bijnaam van Harrison - en ook Tyler) stelde Harrison zich verkiesbaar en wist de verkiezingen te winnen.
Harrison hield Tyler aanvankelijk buiten zijn regering. Harrison was echter al erg oud en had een slechte gezondheid. Amper een maand in zijn presidentschap overleed Harrison. De Amerikaanse grondwet was toen onduidelijk over wat er moest gebeuren. Sommige wilden nieuwe verkiezingen, maar Tyler stelde dat de vicepresident de president zou opvolgen. Het kabinet besloot dat John Tyler de titel Vicepresident optredend president kreeg, maar Tyler wist het voor elkaar te krijgen dat hij de titel president kreeg. Tyler zou aanblijven tot aan de volgende verkiezingen vier jaar later.
President
.jpg)
Tyler stemde in het begin in met wetten van zijn partijgenoten. Als president had Tyler echter een veto, waarmee hij wetgeving kon blokkeren. Tyler blokkeerde twee maal een wet die de Second Bank of the United States moest verlengen. Tyler was tegen deze bank en wilde opkomen voor het gewone volk. Uit protest dienden alle ministers, met uitzondering van Daniel Webster, hun ontslag in. Henry Clay wilde zelfs dat Tyler zou aftreden, maar Tyler deed dit niet. Hierdoor werd Tyler uit de Whig Party gezet. Bepaalde Whig-politici wilden een afzettingsprocedure starten tegen Tyler, maar hiervoor was onvoldoende steun. Hierdoor bleef Tyler aan als president. Tyler stelde een nieuwe regering aan en mocht ook twee leden voor het Hooggerechtshof kiezen. Hoewel Tyler op binnenlands niveau weinig succes had, wist hij dit wel op buitenlands gebied te bereiken. Tyler wist een handelsakkoord met China en verschillende Duitse staten te bereiken. Ook vertelde hij de Britten weg te blijven bij Hawaï, dat toen een zelfstandig koninkrijk was. Ook werd degrens tussen Canada en Maine vastgelegd, waarmee hij een oorlog met de Britten had voorkomen.
Daarnaast wilde Tyler zorgen dat de Republiek Texas, die zich een paar jaar eerder onafhankelijk had verklaard van Mexico, een Amerikaanse staat werd. Texas werd vooral door Amerikanen bewoond en veel Texanen wilde ook bij de Verenigde Staten horen. De angst bestond echter dat dit tot oorlog met Mexico zou leiden, aangezien Mexico Texas nog steeds als diens grondgebied zag. Tyler had hiervoor geen support van de Whig Party, maar wel van de Democratische Partij. In de laatste dagen van zijn presidentschap tekende hij de wet die het mogelijk maakte om Texas te annexeren, wat door zijn opvolger James K. Polk gedaan werd.
Steun aan de Confederatie
Na zijn presidentschap verliet Tyler de politiek en ging terug naar Virginia. Tyler zou uiteindelijk nog een rol spelen in de Amerikaanse Burgeroorlog. Tyler zou, voordat de Zuidelijke Staten zich zouden afsplitsen, geprobeerd hebben om de oorlog te voorkomen. Zijn voorstellen werden alleen verworpen en scheidde de Zuidelijke Staten zich af. Tyler ging in het zuiden wonen. Hier overleed hij in 1862 op 71-jarige leeftijd. Tyler werd niet onder de Amerikaanse vlag begraven, als enige president. De president van de Zuidelijke Staten, Jefferson Davis, zou hem hebben geprezen als held van het nieuwe land: de Geconfedereerde Staten van Amerika.
Reputatie
Over John Tyler wordt door historici erg verschillend gedacht. Historici zien het als een goede beslissing dat Tyler voorstelde dat de vicepresident de president opvolgde bij overlijden. Na het overlijden van William Henry Harrison ontstond er een crisis in de Amerikaanse politiek, aangezien de grondwet niet duidelijk was over wie de president in dit geval zou opvolgen. Tylers benoeming tot president zorgde voor stabiliteit, maar ook waren mensen kritisch, aangezien Tyler ongekozen was. Dit werd daarom niet meteen een nieuwe wet en werd pas in 1967 in de Amerikaanse grondwet opgenomen (in het 25e amendement). Veel historici prijzen ook het buitenlands beleid van Tyler. Tyler wist de banden met het Verenigd Koninkrijk te verbeteren, die sinds het presidentschap van Martin Van Buren erg slecht waren. Ook nam hij aan het einde een wet aan, waardoor Texas werd opgenomen. Ook werd de economische crisis opgelost. Tyler wordt aan de andere kant ook bekritiseerd. Tyler kreeg tijdens zijn presidentschap ruzie met zijn eigen partij en stapte hier zelfs uit. Tylers presidentschap wordt daarom gezien als "niet foutloos" en niet als "mislukt". Aan het einde van zijn leven sloot Tyler zich aan bij de Geconfedereerde Staten van Amerika. In de Noordelijke Staten werd hij daarom als landverrader gezien. Dit is ook een van de redenen waarom er geen noemswaardige monumenten ter nagedachtenis van Tyler zijn. Het bekendste monument voor men staat op zijn graf.
