Chloor

Werk in uitvoering!
Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt.
Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren.
De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel.
Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Portaal Scheikunde
Chemisch element

Vast Chloor bij −150 °C
Naam	Chloor
Latijn
Symbool	Cl
Atoomnummer	17
Soort	Halogeen gas
Kleur	Geel-groen
Smeltpunt	−101,5 ^oC
Kookpunt	−34,04 ^oC

Chloor is een chemisch element met het symbool Cl en atoomnummer 17 in het periodiek systeem van de scheikunde. De op een na lichtste van de halogenen, het verschijnt tussen fluor en broom in het periodiek systeem en de eigenschappen ervan liggen meestal tussen beide elementen in. Chloor is een geelgroen gas bij kamertemperatuur. Het is een extreem reactief element. Dat wil zeggen dat het makkelijk met andere elementen reageert. Chloor is ook een sterk oxidatiemiddel. Het laat andere stoffen (bijvoorbeeld metalen) als het ware "roesten".

Voorkomen

Vanwege zijn grote reactiviteit heeft alle chloor in de aardkorst de vorm van zogeheten ionische chlorideverbindingen, waaronder keukenzout. Keukenzout is een mineraal dat voornamelijk bestaat uit natrium-chloride (NaCl). Chloor is te reactief om als het vrije element in de natuur voor te komen. Het is het op één na meest voorkomende halogeen (na fluor) en het eenentwintigste meest voorkomende chemische element in de aardkorst. Deze aardkorstafzettingen vallen echter in het niet bij de enorme chloride-reserves in zeewater. kleinere hoeveelheden in hogere concentraties (dichter op elkaar) komen voor in sommige binnenzeeën en ondergrondse pekelbronnen , zoals het Great Salt Lake in Utah en de Dode Zee in Israël.

In de industrie wordt chloor als zuiver elementair gas gewoonlijk geproduceerd door de elektrolyse van natriumchloride opgelost in water. Deze methode, het chlooralkaliproces dat in 1892 werd geïndustrialiseerd, levert nu het meeste industriële chloorgas op. Dit gas is meestal di-chloor wat zeer giftig is.

Chloor in verbindingen en modellen

Chloorgas in een ampul (afgesloten glazen buisje)
Model van di-chloor molecuul met twee chloor-atomen. Di-chloor gas is zeer giftig.
Vloeibaar Chloor in laboratorium glas
Chloor-dioxide (Cl O₂)
Kristalstructuur van keukenzout (NaCl)
Natrium hypochloriet model. Een bekend bleekmiddel.

Geschiedenis

De meest voorkomende verbinding van chloor, natriumchloride of keukenzout, is al sinds de oudheid bekend; archeologen hebben bewijs gevonden dat steenzout al in 3000 voor Christus en pekel al in 6000 voor Christus werd gebruikt. Het belang ervan in voedsel was in de klassieke oudheid zeer bekend en werd soms gebruikt als betaalmiddel voor diensten voor Romeinse generaals en krijgstribunen.

Chloor speelt een belangrijke rol bij de experimenten (proeven) van middeleeuwse alchemisten (zeg maar een vroegere chemicus). Vaak ging het hierbij om het verwarmen van chloride zouten, zoals ammonium-chloride (salmiak) en natriumchloride (keukenzout), het produceren van diverse chloorhoudende chemicaliën zoals chloorwaterstof, kwik (II ) chloride (bijtend) en zoutzuur (in de vorm van koningswater). De aard van vrij chloorgas als aparte stof werd echter pas rond 1630 ontdekt door Jan Baptist van Helmont. Carl Wilhelm Scheele schreef in 1774 een beschrijving van chloorgas, in de veronderstelling dat het een oxide van een nieuw element zou zijn. In 1809 suggereerden scheikundigen dat het gas een puur (nieuw) element zou kunnen zijn, en dit werd in 1810 bevestigd door Sir Humphry Davy , die het naar het Oudgriekse χλωρός (chlo̱rós) noemde, wat letterlijk 'lichtgroen' betekent.