Amerikaans Congres
Het Amerikaans Congres (Engels: United States Congress) is de naam van het parlement van de Verenigde Staten. Het Congres vormt de wetgevende macht (maakt wetten en stemt erover) en controleert de Amerikaanse regering en president. Het Amerikaans Congres is gevestigd in het Capitool in Washington D.C. In eerste artikel van de Amerikaanse grondwet is de structuur van het Amerikaans congres vastgelegd.
Het Amerikaans Congres bestaat uit twee kamers. Dit zijn:
- Huis van Afgevaardigden - bestaande uit 435 leden.
- Senaat - bestaande uit 100 leden.
In het Amerikaans Congress hebben enkel de vijftig staten van de VS stemrecht. Overzeese gebieden - Puerto Rico, de Amerikaanse Maagdeneilanden, de Noordelijke Marianen, Amerikaans-Samoa en Guam - en ook het gebied rond Washington D.C. zelf (District of Columbia) hebben geen stemrecht. Ze hebben wel in het Huis van Afgevaardigden elk één vertegenwoordiger, maar mogen niet stemmen.
Geschiedenis
Ontstaan
Het Amerikaans Congres was in het begin ook echt een congres. Het was een bijeenkomst waarop de 13 aparte Britse koloniën (de latere eerste 13 staten) in Amerika samenkwamen. Het eerste Continentale Congress was in 1774 na de Boston Tea Party, waarbij de inwoners van Boston Britse thee in de haven gooide uit protest tegen de hoge belastingen. De koloniën waren toen boos over de hoge belastingen en dat ze niet vertegenwoordigt werden in het Brits Parlement. De slogan luidde No taxation without representation (Geen belastingen zonder vertegenwoordigingen). Op het tweede Continentale Congress in 1776 werd de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring aangenomen.
Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog tegen Groot-Brittannië werden de Articles of Confederation aangenomen. Dit creëerde een parlement bestaande uit één kamer. Dit parlement had heel weinig macht en iedere kolonie had een veto. Met één tegenstem kon hierdoor een voorstel verworpen worden. Het parlement kon daarnaast niet toezien of de wetten worden nageleefd, kon geen belasting heffen of over de economie beslissen. Dit parlement was daardoor niet praktisch. Na de Onafhankelijkheidsoorlog ontstond de angst dat als iedere staat zijn eigen plan zou trekken, er een nieuwe oorlog zou ontstaan.
De kleinere staten, zoals Rhode Island, wilde dat iedere staat evenveel zetels zou krijgen. Hierdoor het niet uitmaken of een staat veel of weinig inwoners had. Kleinere staten zouden hierdoor een voordeel hebben. Grotere staten, zoals Virginia, wilde dat het aantal zetels gelijkstond aan het aantal inwoners van een staat. Hierdoor zouden de grotere staten een voordeel hebben. Uiteindelijk werden beide ideeën gecombineerd. Hierdoor heeft het Amerikaans Congres twee kamers. In het Huis van Afgevaardigden heeft iedere staat een bepaald aantal zetels dat overeenkomt met het aantal inwoners van die staat. In de Senaat heeft iedere staat twee zetels.
Ook keek men naar de ideeën van de verlichting, zoals de scheiding der machten. Hierdoor heeft het Amerikaans Congres alleen de wetgevende macht. De regering is de uitvoerende macht en het hooggerechtshof de rechtsprekende macht.
Federalisme en de burgeroorlog
Een groep politici vond dat de samenwerking tussen de staten niet ver genoeg ging. Zij worden de federalisten genoemd, waarvan de bekendste Alexander Hamilton was. Hamilton wilde dat de staten bijvoorbeeld op financieel gebied samenwerkten en dat er een centrale bank moest komen. Recht tegenover hun stonden de anti-federalisten, waarvan Thomas Jefferson de belangrijkste was. Zij wilden de rechten van de staten beschermen. Ironisch genoeg waren Jefferson en Hamilton beide ministers in de regering van George Washington. Dit leidde tot heftige debatten in het Amerikaans Congres. Hamilton stierf uiteindelijk tijdens een duel, maar na de Oorlog van 1812 werden veel van zijn plannen uitgevoerd.
In deze tijd ontstonden ook de eerste twee politieke partijen. De federalisten stichtten de Federalist Party en de anti-federalisten de Democratic-Republican Party. De Federalist Party viel na Hamiltons dood uiteen, maar Andrew Jackson stichtte uiteindelijk de Democratische Partij. De andere partij werd uiteindelijk omgevormd in de Republikeinse Partij. In dezelfde tijd begonnen de noordelijke staten met het afschaffen van de slavernij, terwijl de zuidelijke staten hieraan vasthielden. De zuidelijke staten hadden een economie die afhankelijk van de slavernij was. Dit leidde tot spanningen binnen de Verenigde Staten, vooral toen nieuwe staten aan de Verenigde Staten werden toegevoegd. Dit leidde tot allerlei compromissen en spanningen in het congres.
De zuidelijke staten scheidde zich af en werden de Geconfedereerde Staten van Amerika, waarmee ze hun zetels in het Amerikaans Congres opgaven. De VS en CS vochten de Amerikaanse Burgeroorlog met elkaar. President Abraham Lincoln zorgde ervoor dat de zuidelijke staten weer terugkwamen en de slavernij afgeschaft werd. Na de burgeroorlog wisten de Republikeinen voor een lange tijd een meerderheid te houden in het congres. Ook breidde het congres uit, omdat er steeds meer staten werden toegevoegd. Alaska en Hawaii werden eind jaren 50 als laatste staten toegevoegd en sindsdien is het aantal zetels in het congres gelijk gebleven.
20e eeuw
Vanaf de 20e eeuw werden de Democraten door de Republikeinen steeds afgewisseld. Tijdens crisis in de jaren 30 en de Tweede Wereldoorlog wisten de Democraten een meerderheid te behouden. Dit leidde ertoe dat de economische en sociale ideeën van president Franklin D. Roosevelt doorgevoerd konden worden; de New Deal. In de jaren 50 ontstond een angst voor het communisme as gevolg van de Koude Oorlog. Senator Joseph McCarthy hield op televisie verhoringen van mensen van wie gedacht werd dat ze spioneerde voor de Sovjets. Hiervan komt ook de naam McCarthyisme.
De Democraten wisten in de jaren 60 meer voet in het Congres te krijgen. Onder presidenten John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson werden wetten tegen het discrimineren van Afro-Amerikanen aangenomen. Dit betekende ook zij niet meer tegengehouden werden te stemmen, voornamelijk in het zuiden. Vanaf toen werd de Democratische Partij de meer progressieve partij en de Republikeinse Partij de meer conservatieve partij. Na het Watergate-schandaal raakte het Amerikaans Congres betrokken bij schandalen onder de regeringen, maar ook in het congres zelf. Het lobbyen van grote bedrijven werd ook steeds belangrijker.
In 1970 kreeg Puerto Rico vertegenwoordiging, in 1971 Washington D.C., in 1972 Guam en de Amerikaanse Maagdeneilanden, in 1978 Amerikaans-Samoa en tenslotte in 2009 de Noordelijke Marianen. Zij hebben één vertegenwoordiger in het Huis van Afgevaardigden. Deze vertegenwoordiger kan echter niet stemmen!
