Oorlog van 1812

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Oorlog van 1812
Datum	1812 - 1815
Locatie	Verenigde Staten, Canada, Atlantische en Grote Oceaan
Overwinning voor	Onduidelijk (beide kanten claimden de overwinning)
Resultaat
Strijdende partijen
Verenigde Staten	Verenigd Koninkrijk Spanje (1814)
Leiders
James Madison Henry Dearborn Jacob Brown Winfield Scott Andrew Jackson William Henry Harrison William Hull	Robert Jenkinson George Prévost Isaac Brock Roger Hale Sheaffe Gordon Drummond Robert Ross Edward Pakenham Charles de Salaberry Tecumseh
Troepensterkte
Verliezen
2.260 gesneuvelden 4.505 gewonden ca 15.000 doden	1.600 gesneuvelden 3.679 gewonden 3.321 doden
Portaal Geschiedenis

De Oorlog van 1812 (War of 1812) was een oorlog tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk van 1812 tot 1815. De oorlog wordt ook wel de Tweede Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog genoemd, aangezien het vlak na de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog gebeurde. De uitslag van de oorlog was niet duidelijk, aangezien beide kanten de overwinning claimden.

De oorlog ontstond nadat de Verenigde Staten onder president Thomas Jefferson hun grondgebied hadden verdubbeld in de aankoop van Louisiana van Frankrijk. Jefferson riskeerde een oorlog met het Verenigd Koninkrijk, aangezien de Verenigde Staten met het Frankrijk van Napoleon Bonaparte handelden. Hierdoor besloot Jefferson alle internationale handel stop te zetten, wat voor een diepe economische crisis zorgde. Zijn opvolger, president James Madison, verklaarde het Verenigd Koninkrijk vervolgens de oorlog. Tijdens oorlog legden de Britten de Amerikaanse hoofdstad Washington D.C. in de as.

De twee landen legden het conflict bij in de Vrede van Gent. De Spaanse kolonie Florida ging naar de Verenigde Staten, de VS beloofde de Britse kolonie Canada niet aan te vallen en de Britten vielen de VS niet meer aan. Onder president James Monroe begonnen de Verenigde Staten zich niet meer met Europese zaken te bemoeien, de zogeheten Monroedoctrine. De Verenigde Staten hielden dit vol tot de Spaans-Amerikaanse Oorlog van 1898 en hielden er pas mee op tijdens de Eerste Wereldoorlog. Na oorlog van 1812 wijdden de Verenigde Staten zich enkel op gebiedsuitbreiding op het Amerikaans continent.

Voorgeschiedenis

Oorzaken

Het gebied dat van Frankrijk gekocht werd tijdens de aankoop van Louisiana.

Wat precies de oorzaak was van de Oorlog van 1812 is onduidelijk. Historici hebben over de jaren heen verschillende oorzaken aangeduid. In 1763 won de Britten de Zevenjarige Oorlog van Frankrijk. Hierdoor stonden de Fransen een groot deel van Noord-Amerika af aan de Britten. Na het verlies van de Britse dertien koloniën in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog beginnen de Britten zich meer te richten om hun kolonie Canada uit te breiden naar het westen. De Amerikanen geloofden toentertijd echter dat het Noord-Amerikaans continent voor hun was. Dit leidde ook tot de aankoop van Louisiana. Het Louisianaterritorium behoorde tot Frankrijk, maar Napoleon Bonaparte had geld nodig voor zijn oorlogen in Europa. Hij benaderde president Thomas Jefferson, een erg pro-Frans en anti-Brits was. Jefferson kocht het gebied van hem en later ook nog de stad New Orleans. Hierdoor verdubbelden de Verenigde Staten in grondoppervlak. De Britten waren ondertussen bezig met hun wereldrijk, het Britse Rijk, en wilden hun kolonie in Canada uitbreiden naar het westen. Dit was al een reden voor het conflict.

De band tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk was daarnaast ook zeer slecht. De grootste politieke partij in de Verenigde Staten, de Democratisch-Republikeinse Partij, was erg anti-Brits. Nog erger, zij waren een bondgenoot van aartsvijand Frankrijk. De Britten waren bang dat de Amerikanen ook zouden meevechten in de oorlogen van Napoleon en bijvoorbeeld Canada zouden aanvallen. Hierdoor vielen de Britten ook Amerikaanse schepen aan en blokkeerden de Amerikaanse havens. Daarnaast zouden ze, volgens president James Madison, inheemse volkeren erop aanzetten de Amerikanen aan te vallen. De Britten ontvoerden ook Amerikaanse zeelieden. Volgens de Britten waren deze zeelieden geen Amerikanen maar Britten en zouden moeten dienen in de Britse marine. De Amerikanen vonden dat de Britten hiermee de vrede voor de Britse kusten verstoorden. De Britten verboden de Amerikanen om te handelen met veel landen in Europa. Hierdoor vonden de Amerikanen dat de Britten hen als kolonie behandelen. Daarvoor hadden ze geen onafhankelijkheidsoorlog gevoerd.

Oorlogsverklaring

President James Madison

Als minister van Buitenlandse Zaken hoorde James Madison over de schepen die door de Britten (en in mindere mate door de Fransen) werden aangevallen. Madison vroeg aan president Thomas Jefferson om hier iets aan te doen. In 1807 legde Jefferson een handelsembargo op voor de handel met het buitenland. Hierdoor werd het land zwaar getroffen en ontstond een economische crisis. Vooral New England, het noorden van de Verenigde Staten, was zwaar getroffen. Dit gebied was erg afhankelijk van de handel met het buitenland. Jefferson stelde zich door deze blunder niet verkiesbaar in 1808. Madison werd verkozen tot president en werd trad aan in 1809. Ondertussen had het Amerikaans Congres al een wet doorgevoerd waarmee alleen de handel met het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk verboden was. De Britten waren ondertussen bezig met een oorlog tegen het Frankrijk van Napoleon. Hierdoor zouden ze, volgens Madison, niet snel genoeg kunnen reageren wanneer de Verenigde Staten Canada zouden binnenvallen en veroveren. Madison geloofde, net als veel Amerikanen, dat Canada bij de Verenigde Staten zou moeten horen.

James Madison stelde de oorlog voor aan de Senaat. De Democratisch-Republikeinen waren voor, maar de Federalistische Partij was tegen de oorlog. Toch kon Madison de Senaat overtuigen. 19 senatoren van de 30 stemden voor, waarmee de oorlog was aangenomen.

Verloop

Slechte voorbereiding?

De Hartford-conventie werd gehouden in de Capitool van de staat Connecticut.

De oorlog ging vooraf aan jaren van spanningen. Toch waren de Verenigde Staten totaal niet voorbereid op de oorlog. Dit was in tegenstelling tot de Britten. De Britten waren al militair voorbereid vanwege de oorlogen tegen Napoleon Bonaparte. De Britten hadden ook veel militairen in Canada, aangevuld met Canadese troepen. Madison verwachtte dat deze troepen snel verslagen zouden zijn. De dienst in het Amerikaanse leger was toentertijd vrijwillig en erg onpopulair. De betalingen waren laag en er was weinig getraind personeel. Hoewel iedere staat eigen troepen had, vochtten deze erg slecht buiten geen eigen staat.

De oorlogsverklaring zorgde ervoor dat het dienen in het leger nog onpopulairder werd. Voornamelijk in New England, waar men erg pro-Brits was, was de oorlog het meest onpopulair. In Massachusetts braken zelfs rellen uit. Daarnaast kon de overheid niet genoeg geld voor de oorlog bijeenhalen. De noordelijke staten spraken hun zorgen uit in de conventie in Hartford. De Britten hoorden dit. Hierdoor hebben zij nooit de havens van de staten die tegen de oorlog waren bezet.

De Grote Meren en de Westelijke Territoria

De Slag op het Eriemeer

Bij de Grote Meren begon de oorlog toen de Amerikaanse generaal William Hull de Detroit overstak. Toen hij in de Canadese provincie Ontario aankwam eiste hij dat de Canadezen zich direct zouden overgeven. Hij stelde dat de Amerikanen kwamen om de Canadezen te bevrijden van de Britten. De Canadezen zouden veiligheid en vrijheid krijgen als ze Verenigde Staten zouden toetreden. Ook stelde hij alle Britse soldaten te vermoorden evenals de inheemse stammen die aan de kant van de Britten vochten. Vrijwel onmiddellijk kwam er een leger naar Ontario toe om Hull te verslaan. Hull wist echter het Britse leger te verslaan. Volgens besloot de Britse generaal Isaac Brock de Amerikaanse stad Detroit aan te vallen, wat succesvol was. Ze omsingelde het plaatselijke fort voor lange tijd. Hierop omsingelde Hull weer twee Britse forten. Na de succesvolle omsingeling van Fort Detroit trokken de Britten naar het Eriemeer. De Amerikaanse generaal Stephen Van Rensselaer probeerde hier een tweede aanval op Canada voor te bereiden. Van Rensselaer vermoordde hierbij Brock. De Amerkaanse generaal Henry Dearborn wilde hierna verder gaan, maar het Amerikaanse leger weigerde buiten Amerikaans gebied te treden.

Nadat Fort Detroit viel trok generaal William Henry Harrison met zijn leger naar de stad om het weer terug te veroveren. Zijn leger werd echter verslagen aan de Raisin op 22 januari 1813. De Britse kolonel Henry Procter omsingelde Fort Meigs, maar dit fort werd niet ingenomen. De soldaten op Fort Meigs vochten terug, waarna Procter terug naar Canada vluchtte. Ondertussen probeerden ze op de terugweg Fort Stephenson te veroveren, maar ook dit lukte niet. De Amerikaanse kapitein Oliver Hazard Perry bocht vervolgens de Slag op het Eriemeer, waarna Detroit teruggewonnen werd. Generaal Harrison lanceerde een nieuwe aanval op Canada, dit maal was deze succesvol.

De Slag bij York

Zowel de Britten als de Amerikanen wilden controle over de Grote Meren. De Britten hadden daarom al oorlogsschepen op het Ontariomeer en hadden hierdoor een kleine voorsprong. De Amerikanen besloten dit ook te doen. Aan de Amerikaanse zijde van het meer kwam zelfs een klein dorp voor de 900 soldaten en hun schepen. Op 27 april 1813 was de Slag bij York, waarbij de Amerikanen de Canadese hoofdstad York (tegenwoordig Toronto) vernietigden. De Amerikanen staken toen alle overheidsgebouwen, zoals het stadhuis en het parlement, in de brand. De Britten trokken zich terug uit Ontario, aangezien de situatie niet langer houdbaar was. De Amerikanen besloten echter niet de Britten gevangen te zetten, waardoor veel ontsnapten en een plan bedachten om Ontario terug te veroveren. In het midden van de nacht op 5 juni lanceerden de Britten een verrassingsaanval op de Amerikanen in de Slag bij Stoney. De Britten wonnen deze slag en de Amerikanen trokken zich terug. Hierdoor werd duidelijk dat de Amerikanen niet langer konden winnen. De Britten kregen daarom hulp van de inheemse volkeren, zoals de Irokezen.

Laura Secord waarschuwt James FitzGibbon voor het Amerikaanse leger

De Amerikanen planden een tegenaanval, maar toen de Canadese Laura Secord dit hoorde waarschuwde ze de Britse generaal James FitzGibbon. Secords zorgde ervoor dat de Britten voorbereid waren en de slag bij Beaver Dams wonnen. Secord wordt nog steeds in Canada als heldin gezien. De Britten lanceerden vervolgens een tegenaanval. Zo wisten ze Fort Niagara in te nemen en staken de stad Buffalo in de brand. De Amerikanen wilden hierop wraak. Ze lanceerden hierop twee aanvallen op Montreal onder leiding generaal Wade Hampton en generaal James Wilkinson. Hampton werd echter al vrij snel verslagen door de Britten, nog voordat hij de stad kon bereiken. Wilkinsons leger was wel groter dan dat van de Britten, maar hij was vertraagd door het weer. Toen Wilkinson hoorde dat het Britse leger eraan kwam, trok hij zich terug.

Toch vielen de Amerikanen in 1814 opnieuw het gebied binnen. Hoewel de Amerikanen aanvankelijk succesvol waren, was ondertussen in Europa Napoleon verslagen. Hierdoor konden de Britten meer troepen halen naar Noord-Amerika. Uiteindelijk trokken de Amerikanen zich terug in de slag van Lundy's Lane en de Britten besloten Amerika niet aan te vallen. Toch hielden de Amerikanen Fort Erie bezet, waardoor de Britten verzwakt raakten. Toch eindigde de Slag bij Prairi du Chien in een Britse overwinning. Generaal Zachary Taylor lanceerde een aanval op de Britten, maar ook deze konden de Britten weerstaan. De Britten verdreven de Amerikanen vervolgens naar de andere kant van de Mississippi.

Oorlog in het zuiden

De Slag bij New Orleans

In het zuiden woonden een volk dat bekend stond als de Muscogee (of Creek), waardoor dit gedeelte van de oorlog bekend staat als de Creekoorlog. De Muscogee wilden vrede met de Verenigde Staten, maar een kleine groep de Red Sticks wilden dit niet. Zij waren geïnspireerd door de inheemse generaal Tecumseh, die aan de kant van de Britten stond. De Muscogee stonden al eeuwen aan de kant van de Britten en de Spanjaarden. Hierdoor besloten de Muscogee om de Amerikanen in het zuiden aan te vallen. Een voorbeeld is de aanval op Fort Mims, waarbij tussen 400 en 500 mensen vermoord werden. De Muscogee wisten snel territorium te winnen. De Muscogee werden gesteund door de Cherokee, die in Nort Carolina en South Carolina barricades opzetten. Op deze manier werd Georgia afgezonderd van de rest van de Verenigde Staten, maar het Amerikaanse leger trok naar Georgia en Tennessee. Generaal Jon Floyd viel vervolgens de Muscogee aan, waarbij 200 mensen omkwamen. Generaal Andrew Jackson wist een groot leger te verzamelen in Tennessee en voegde dat samen met dat van Georgia. Jackson wist een verdrag te bereiken met de Muscogee en de Cherokee, waarna zij de strijd opgaven.

Ondertussen stuurden de Britten hun leger naar Noord-Amerika. Jackson benaderde de Spaanse gouverneur van Florida, Mateo González Manrique. Jackson hekelde zich aan de Britse schepen die daar lagen. Manrique beschouwde dit als aanval en riep de hulp van de Britten. Hoewel de Britten aanvielen wist Jackson de aanval tegen te houden. Generaal James Wilkinson, die eigenlijk geheim agent voor Spanje was, veroverde een klein gebied in het huidige Alabama. Dit was het enige gebied dat gewonnen werd tijdens de oorlog. Aan het einde van 1814 lanceerden de Britten een dubbele aanval op het zuiden. Aan de Atlantisch kust viel George Cockburn de Verenigde Staten aan, terwijl Alexander Cochrane de Verenigde Staten aanviel vanaf de Golf van Mexico. Cochrane viel New Orleans aan, wat leidde tot de Slag bij New Orleans. Aangezien het enorm duidelijk was dat New Orleans aangevallen zou worden, verdedigde Jackson dit met succes. Cochrane probeerde een tweede aanval uit te voeren, maar zag hiervan af. Admiraal Cockburn legde een blokkade op zee op en wist Cumberland Island te veroveren. Hier bevrijdde ze alle slaven en zo'n 1.485 mensen kozen de Britse zijde. Na het Verdrag van Gent vertrokken de Britten en hieven de blokkade op.