Disco (muziek)
Disco is een dans- en muziekstijl (zie ook dance en dansen) welke onder het genre elektronische muziek valt en dat is ontstaan in de discotheken in de Verenigde Staten in 1971. De disco is beïnvloed door de funk-, soul- en salsamuziek en naar de dansen die daarbij horen. Het geluid herken je aan de "vier-op-de-vloer beats" met een tempo van 115-130 beats per minute (BPM). Verder bestaat het uit strakke en ritmische (tokkelend gespeelde) baslijnen of basloopjes op de basgitaar, viool partijen, het geluid van hoorns, elektrische piano, synthesizers en elektrische gitaren waarop ook ritmes worden gespeeld. Naast het drumstel kwamen er ook drumcomputers. Hierbij speelt de zogeheten Hi-hat een belangrijke rol (een dubbel bekken wat met een voetpedaal 'open en dicht' kan). Ook komen ritmes uit de Latin (muziek), zoals de rhumba, de samba en de cha-cha-cha, voor in disco-opnames.
Bekend van de disco zijn bijvoorbeeld Donna Summer, Gloria Gaynor, Giorgio Moroder, Boney M., Earth Wind & Fire, the Bee Gees, Chaka Khan, Chic, KC and the Sunshine Band, Thelma Houston, Sister Sledge, The Trammps, the Village People, ABBA en niet te vergeten Michael Jackson. Hoewel de aandacht vooral naar de artiesten ging, waren het de grammofoonplaten producenten die een belangrijke rol achter de schermen speelden bij de ontwikkeling van de disco. Films als "Saturday Night Fever" (1977) en "Thank God It's Friday" (1978) droegen bij aan de populariteit van de discotheek.
Hoe het begon
Disco begon tijdens de late jaren 1960 en begin 1970 als een mix van muziek van de Afro-Amerikanen, Hispanics, Italiaanse Amerikanen en homo's in Philadelphia en New York City. Disco is min of meer een reactie op de muziekstijlen uit de jaren zestig zoals de rock-'n-roll en het wat negatieve beeld van de dansen in die tijd. Tijdens de groeiende populariteit van de disco in de Verenigde Staten werden verschillende nieuwe dansstijlen ontwikkeld, waaronder "the Bump" en "the Hustle".
Aan het einde van de jaren '70 hadden de meeste grote Amerikaanse steden goed lopende discoclubs en dj's mixten dansplaten in clubs zoals Studio 54 in Manhattan, een locatie die populair is onder beroemdheden. Discotheekbezoekers droegen vaak dure, opvallende en sexy mode.
Disco was de laatste populaire muziekbeweging aangedreven door de zogeheten babyboomers, jongeren die kort na de Tweede Wereldoorlog waren geboren. De disco was op haar hoogtepunt halverwege de late jaren zeventig. Daarna nam het af, maar bleef het een belangrijke invloed uitoefenen op de ontwikkeling van elektronische dansmuziek zoals de house, hiphop, new wave en postdisco. Hoewel er geen nieuwe discobeweging meer is geweest sinds het verval, heeft de stijl sinds de jaren '90 verschillende heroplevingen gekend. De invloed van disco blijft sterk in de Amerikaanse en Europese popmuziek.
De term 'disco' komt uiteraard van discotheek, wat net zoals bibliotheek voor boeken, een soort verzamelplek is voor grammofoonplaten en later CD's. "Discotheek" werd in het Frans gebruikt voor een soort nachtclub in Parijs, waar ze tijdens de nazi-bezetting begin jaren '40 grammofoonplaten afspeelden. Sommige clubs gebruikten 'discotheek' als naam voor hun zaak. In 1960 werd het ook gebruikt om een Parijse nachtclub in een Engels tijdschrift te beschrijven.
Prijzige opnames
Omdat er voor de opnames van de disco veel meer muziekinstrumenten worden gebruikt, zijn de kosten voor deze opnames veel hoger dan wat men bijvoorbeeld bij de rock gewend was. Kon men daar het nog voor elkaar krijgen met een simpele vier sporen recorder, had je voor de disco een 64 sporen (tracks) opname band nodig. Vandaar dat bij de opnames de grammofoonplaten producers en geluidstechnici zo'n belangrijke rol spelen. Bij disco heb je vaak te maken met een grote band of orkest (met dirigent), met verschillende akkoordinstrumenten (gitaar, keyboards, synthesizer), verschillende drum- of percussie-instrumenten (drumstel, Latin percussie, elektronische drums), een blazerssectie, een strijkorkest en een verscheidenheid aan 'klassieke muziek' solo-instrumenten (bijvoorbeeld fluit, piccolo, enzovoort) en vaak ook zang. Waren de nummers eerst gemiddeld 3 minuten lang, met de disco ontwikkelde men de 12 inch single of maxi-single die veel langer duurden zodat met lekker lang kon door dansen. Ook het aan elkaar mixen van de grammofoonplaten door de dj speelt een belangrijke rol.