Odessa

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Voor de Amerikaanse plaats, zie Odessa (Delaware)

Odessa
Land	Oekraïne
Oblast	Odessa
'
Burgemeester	Gennady Trukhanov
Oppervlakte	162.42 km2
Inwoners	1.015.826 (2021)
Dichtheid	6.300 per km2
Postcode(s)	65000–65480
Netnummer(s)	380 48
Rayons
Portaal Europa

Odessa (Oekraïens: Одеса) ook wel Ades (tot de 17e eeuw - Kotsyubiyiv , in de 6e-3e eeuw voor Christus - Istrië) is een stad in het zuiden van Oekraïne. Odessa is de belangrijkste havenstad van het land en ligt aan de Zwarte Zee. Ook ligt de stad dichtbij de grens met Moldavië. Odessa heeft meer dan 1 miljoen inwoners. Het is de grootste stad aan de Zwarte Zee. De stad ligt op de heuvels rondom de haven. Odessa is de hoofdstad van de oblast Odessa en administratief centrum van de regio Odessa en het district Odessa

Verder is het een cultureel, educatief, wetenschappelijk, toeristisch en handelscentrum van het land; het is de grootste zeehandelshaven van de staat; groot auto- en spoorwegknooppunt. Wat bevolking betreft is Odessa de derde stad in Oekraïne na Kiev en Charkov (per 1 januari 2022 woonden er 1.010.537 mensen in Odessa). In Odessa is er: machinebouw, chemie, olieraffinage, voedsel en lichte industrieën. Er zijn ook 37 instellingen voor hoger onderwijs, zes theaters, acht bioscopen, een filharmonisch orkest, een circus, musea, galerijen en meer.

Overigens werd het gebied waar Odessa nu ligt al lang bewoond. Al in de tijd van de Oude Grieken hadden de Tataren er een dorp. Later werd dit veroverd door de Pools-Litouwse Gemenebest en later het Ottomaanse Rijk. In 1792 kwam Odessa in de handen van de Russen. Tsarina Catharina de Grote liet vervolgens de stad uitbreiden tot een grote havenstad voor de Zwarte Zee. Odessa was tijdens de 19e eeuw de grootste van Rusland na Sint-Petersburg, Moskou en Warschau. Odessa was ook lange tijd een vrije haven. Tijdens de Sovjetperiode bevond de Sovjet-marine zich in de stad.

Veel inwoners van Odessa spreken Russisch, terwijl nationale taal Oekraïens is. Odessa is nog altijd een belangrijke havenstad en een toeristische bestemming. Ook is het de plek waar de beroemde film Pantserkruiser Potjomkin van Sergej Eisenstein plaatsvond.

Geschiedenis

Ontstaan

De eerste tekenen van mensen in het huidige Odessa en haar omgeving dateren uit het Boven-Paleolithicum (5.800 - 3.800 v. Chr.). Op de plaats van het moderne centrum van Odessa was een oude Griekse nederzetting - "Istrische haven". De overblijfselen van deze kolonie werden gevonden onder de moderne Primorsky Boulevard op een diepte van 1,5 meter, evenals in andere straten van de stad. Naast deze nederzetting zijn er ook ongeveer twaalf andere oude Griekse kolonies in Odessa gevonden. Onder andere aan de overkant van de Golf van Odessa lag de nederzetting "Harbor Isiyakon". De rivaliteit tussen de bewoners van deze kolonies was te wijten aan het feit dat tussen hen de grens lag van de Griekse kolonies van Olbia (in het noordoosten vanuit de haven Isiakon) en Istrië (in het zuiden vanuit de haven Istrië). In de tweede helft van 4e - begin 3e eeuw voor Christus kwam Olbia in conflict met de naburige Griekse kolonies, Chersonesos en Istrië. De oorzaak van de oorlog was ontevredenheid met de heersers van Olbia invloedssferen in de regio. In die tijd was de haven van Istrië een grenspost van Istrië, dus door de oorlog raakte deze nederzetting aan het einde van de 4e eeuw voor Christus in verval. Het verval van de Griekse koloniën was ook te wijten aan de invasie van de nomadenstam van de Hunnen in 375 na Christus. De komst van nomaden in deze landen verwoestte de lokale bevolking volledig en veranderde deze landen in het Wilde Veld, waar vrijwel geen mensen meer woonden.

Ottomaanse periode

Rond de 14e eeuw werd de lokale steppe geregeerd door de Nogai Horde, die later samen gingen met de Gouden Horde. In de tijd van de Horde, in de 14e eeuw, verscheen de Genuese handelsplaats Ginestra, die handel dreef met nomaden, op de plaats van een voormalige Griekse kolonie. De Genuezen kochten vooral graan en slaven in de noordelijke kust van de Zwarte Zee. Tegelijkertijd begonnen volgens wetenschappers de riviermondingen van de Kuyalnytsky en de Khadzhibeysky weg te trekken van de Zwarte Zee, wat resulteerde in de vorming van een natuurlijke dijk - "Peresyp". Dit kon niet anders dan de economische toestand van de regio beïnvloeden, want in de volgende jaren produceerden deze twee dichtgeslibde mondingen veel zout.

In de vroege jaren 1320 werd een van de belangrijkste vijanden van de Gouden Horde, Groothertogdom Litouwen. In 1324 werden alle landen tussen de Dnjepr en de Dnjestr, inclusief het grondgebied van het huidige Odessa, afgestaan ​​aan de Litouwse heersers. In 1399, na de slag bij Vorskla, nam de invloed van het Groothertogdom Litouwen op de noordelijke kust van de Zwarte Zee geleidelijk af. Maar zelfs tijdens het bewind van Vytautas werden het fort Kotsyubiyiv en een handelspier in de buurt ervan gesticht. De eerste vermelding van deze nederzetting dateert uit 1415. In 1442 werd het fort gegeven aan de Poolse edelen Buchacki - de toenmalige eigenaren van de kroon Podillya. Aan het einde van de 15e eeuw verzwakte de Litouws-Poolse macht in deze landen en raakten ze opnieuw in verval.

In 1484 werden deze landen veroverd door het Ottomaanse Rijk, en de lokale bevolking bestond voornamelijk uit Tataren. In 1765 herbouwden de Ottomaanse autoriteiten het oude Litouwse fort en noemden het "Yeni-Dunya" (vertaald uit het Ottomaanse  - "Nieuwe Wereld"). Het bevond zich tussen de huidige Potemkin-trappen en het Vorontsov-paleis aan de Primorsky-boulevard. Dit fort werd herhaaldelijk bestormd door de Kozakken van Zaporozhian onder leiding van Semyon Halytsky, Petro Kalnyshevsky en anderen. In 1774 werd het fort voor het eerst veroverd door de gecombineerde Kozakken-Russische troepen. Echter, onder het Kyuchuk-Kaynardzhi vredesverdrag werd het aan de Turken gegeven.

Russische periode

Tijdens de Russisch-Turkse oorlog van 1787-1792 kwam het fort onder de aandacht van de troepen van Alexander Suvorov, die op weg waren naar Bender (stad in Moldavië). Het werd bij zonsopgang tussen 4 en 5 uur op 14 september 1789 ingenomen door het detachement van het korps van generaal Ivan Gudovich. Het detachement stond onder bevel van graaf Jose de Ribas. Het Zwarte Zee Kozakkenleger, geleid door Atamans Zachary Chepiga en Anton Holovaty, nam actief deel aan de strijd om Hadzhibey.

Op 7 juni ( 27 mei 1794 ) ondertekende de Russische keizerin Catharina II een document voor de bouw van een militaire haven en een koopmanshaven in Hajibey. Het doel van de nieuwe haven aan de Zwarte Zee was om de handelsbetrekkingen met Europa uit te breiden. Het ontwikkelingsproject van de stad werd toevertrouwd aan een Nederlandse militair ingenieur, Franz de Vollan. De bouw van havenfaciliteiten en de belangrijkste kathedraal begon op 2 september 1794 onder leiding van Jose de Ribas. Deze dag wordt in Odessa nog steeds gevierd als de dag van de stad. De nieuwe naam van Hadjibey's werd Odessa en deze naam verscheen voor het eerst in een document gedateerd 21 januari, 1795. Vanaf de eerste jaren van haar oprichting werd de stad de belangrijkste haven waar graan uit het Russische rijk werd geleverd aan andere landen in Europa en Klein-Azië. Dit was grotendeels te danken aan de komst van de gouverneur-generaal van Novorossia en burgemeester van Odessa Armand Emmanuel du Plessis (Hertog de Richelieu). Tijdens zijn ambtstermijn in deze functies is de bevolking van de havenstad vijftien keer gegroeid. Ook tijdens het bestuur van de hertog verschenen hier de eerste handelsbank, een beurs, buitenlandse consulaten, enzovoorts. Tijdens het bewind van Louis de Langeron, in 1819, kreeg de haven van Odessa een havenvrij regime, dat het recht gaf op belastingvrije invoer en uitvoer van goederen. Dit maakte het mogelijk om buitenlandse handel te ontwikkelen en de economische omstandigheden in de stad te verbeteren. Tegelijkertijd slaagde prins Mikhail Vorontsov, toen gouverneur-generaal van Novorossia en Bessarabië, erin de aandacht te trekken van vele aristocraten en rijke mensen uit het hele rijk, waardoor de stad één van de grootste industriële centra van het land werd. In 1820 verscheen de eerste stadskrant, in 1825 werd een archeologisch museum geopend. In die tijd werden ook veel onderwijsinstellingen en een openbare bibliotheek geopend.

In 1830 werd de openbare bibliotheek van de stad opgericht (sinds 1941 - Odessa State Scientific Library genoemd naar M. Gorky ). Op dat moment telde de collectie 5.000 boeken, het was de tweede in het Russische rijk (na de keizerlijke in St. Petersburg) en de eerste openbare bibliotheek in Oekraïne. Van 1907 tot heden is de bibliotheek gehuisvest in een gebouw dat in 1904-1906 werd gebouwd door architect FP Nesturkh. De bibliotheek had veel vooraanstaande mensen in dienst die er op verschillende tijdstippen aan het hoofd van de universiteit stonden. De verzameling van de oudste boekencollectie van Oekraïne heeft nu ongeveer 5 miljoen publicaties in bijna 100 talen. Vanwege de aanwezigheid van een groot aantal zeldzame documenten, materialen (meer dan 200 duizend) en manuscripten, werd de bibliotheek opgenomen in de wereldcatalogus "Museum of Book and Bookmaking. In 1865 werd de basis gelegd van het Richelieu Lyceum (waarvan de eerste directeur was Transkarpaten Ivan Orlay). De Novorossiysk Universiteit werd opgericht in 1945 - bestaande uit drie faculteiten: geschiedenis en filologie, natuurkunde en wiskunde en rechten, die lange tijd de enige universiteit in het zuiden van Oekraïne was.

In de tweede helft van de 19e eeuw waren de meest prominente leiders van de stad: graaf Paul Demetrius Kotzebue , Gregory Marazli en Nicholas Novoselsky . Onder leiding van graaf Kotzebue werd de rijbaan in het centrum van Odessa vervangen door kasseien , verschenen er kerosinelampen in plaats van lampen, werd het eerste watervoorzieningssysteem in de stad gebouwd, werd de eerste spoorlijn geopend, enzovoort. Paul Demetrius besteedde ook veel aandacht aan de ontwikkeling van onderwijs en wetenschap. Tijdens zijn presidentschap werd het Richelieu Lyceum omgevormd tot de universiteit van Novorossiysk en werden er veel scholen en hogescholen gesticht. In tegenstelling tot Kotzebue besteedde Hryhoriy Marazli meer aandacht aan het uiterlijk van de stad. Daarom werd tijdens het bewind van de Griekse burgemeester het Alexander Park gebouwd, een monument-zuil voor Alexander II, werd elektrische verlichting geïntroduceerd, evenals kinder- en oogziekenhuizen, verschillende kapellen, goedkope kantines, schuilplaatsen, openbare scholen in de stad en de buitenwijken. Bij de 100ste verjaardag van zijn oprichting in 1894, stond Odessa op de vierde plaats in het rijk wat betreft bevolking en niveau van economische ontwikkeling na St. Petersburg , Moskou en Warschau.

Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Odessa ingenomen door Duits - Roemeense troepen .

Sinds 1945

Het historische centrum van Odessa staat sinds 2009 op de voorlopige lijst van UNESCO Werelderfgoed. In het centrale deel van de stad is er een samenstelling van gebouwen van het einde van de 18e - 19e eeuw in de stijlen van classicisme, barok, modernisme, enzovoort. Binnen Odessa en omgeving zijn er verschillende kuuroorden. Ook onder de stad bevindt zich een groot netwerk van ondergrondse gangen en labyrinten, die een van 's werelds grootste catacomben vormen met een tunnellengte van ongeveer 2,5 duizend kilometer.

Stedenbanden

• Marseille, Frankrijk
• Nicosia, Cyprus
• Moskou, Rusland
• Sint-Petersburg, Rusland
• Vancouver, Canada

• Istanboel, Turkije
• Yokohama, Japan
• Wenen, Oostenrijk
• Constanţa, Roemenië
• Genua, Italië

Uitzicht op de haven van Odessa