Uruguay

Republiek ten oosten van de Uruguay República Oriental del Uruguay
Hoofdstad	Montevideo
Aantal inwoners	3.554.915 (2021)
Oppervlakte	175.016 km²
Regeringsvorm	Presidentiële republiek
President	Luis Lacalle Pou (sinds 2020)
Vicepresident	Beatriz Argimón (sinds 2020)
Godsdienst	Christendom (57%) Geen religie (41,5%) Overig (1,5%)
Taal	Spaans (español)
Munteenheid	Uruguayaanse peso
Volkslied	Orientales, la Patria o la tumba
Nationale feestdag	25 augustus
Landcode	URY

Uruguay (spreek uit als Oeroekwaj) is een land in Zuid-Amerika. Het land grenst in het westen aan Argentinië, in het noorden aan Brazilië en in het oosten en zuiden aan de Atlantische Oceaan. De hoofdstad van het land is Montevideo en er wordt overwegend Spaans gesproken.

Het land heet officieel de republiek ten oosten van de Uruguay. Het land is vernoemd naar de gelijknamige rivier, die grens vormt met Argentinië. Het land ten oosten van deze rivier behoord tot dit land. Over het algemeen is Uruguay een erg vlak land, waar de Río Negro doorheen stroomt. Veel rivieren van het land komen uit in de Río de la Plata, een zeearm in het zuiden.

Uruguay was net als veel andere Zuid-Amerikaanse landen oorspronkelijk een kolonie van Spanje. In 1828 verklaarde het land zich onafhankelijk en kreeg in 1830 een eigen grondwet en parlement. Begin 20e eeuw groeide het land uit tot één van de meest democratische landen in Amerika. In deze tijd ontwikkelde het land zich tot een moderne staat en was er economische voorspoed. Tussen 1973 en 1985 heerste het leger over het land; een militaire junta. Vanaf 1981 kwam de democratisering op gang en tegenwoordig is Uruguay weer een echte democratie.

Het land staat bekend als één van de stabielste en minst corrupte landen in Zuid-Amerika. Doordat het land economisch erg stabiel en vrij rijk is wordt het ook wel het Zwitserland van Zuid-Amerika genoemd. Uruguay is tegenwoordig een vrij liberaal land; het is naast Canada één van de twee landen waar cannabis volledig legaal is en ook is het homohuwelijk er toegestaan.

Geschiedenis

Oorspronkelijke bewoners

Voor de Europese overheersing leefde er een volk genaamd de Charrúa in het huidige Uruguay. Deze groep was meer naar het zuiden gedreven door een ander volk, de Guaraní. De Guaraní leefden oorspronkelijk in Paraguay, maar er waren ook stammen in Uruguay. Toen de Europese kolonisten aankwamen waren er rond de 9.000 Charrúa en 6.000 en Guaraní. Tijdens de kolonisatie van Uruguay werden de Charrúa volledig uitgeroeid door de eerste president van het land. Ook organiseerde hij een genocide op de Guaraní; die tegenwoordig nog veel in Paraguay leven.

Kolonisatie

De Portugezen waren in 1512 de eersten die voet aan wal in Uruguay zetten, de Spanjaarden kwamen pas in 1516. Beide landen deden aanvankelijk geen poging om het gebied te koloniseren. In de regio was geen goud of zilver te vinden en daarnaast kwamen de oorspronkelijke bewoners in opstand tegen de kolonisten. Hierdoor was het voor de twee landen niet aantrekkelijk om het gebied te koloniseren en bleef het een stukje niemandsland. Niemandsland of niet, Uruguay was wel onderdeel van een conflict tussen Portugal (dat Brazilië had) en Spanje (dat o.a. Argentinië had). Het gebied lag op de grens van hun koloniale rijken. Zowel de Spanjaarden als Portugezen wilden het grootste koloniale rijk hebben om hun macht in de wereld te kunnen tonen.

De Spanjaarden introduceerden graan in de regio en dit werd de belangrijkste bron van inkomsten. Het graan werd verscheept naar Europa, waar het werd verkocht en brood van gemaakt werd. In 1624 stichtten de Spanjaarden het dorpje Soriano, wat de eerste vaste woonplaats in het land werd. De Portugezen stichtten ook hun eigen dorp, namelijk Colonia del Sacramento, rond 1670. De Portugezen hielden zich echter meer bezig met Brazilië, wat een enorm grote kolonie was. Hierdoor konden de Spanjaarden beetje bij beetje het zuiden van Uruguay in handen krijgen. De Spanjaarden stichtte de hoofdstad Montevideo in de 18e eeuw. De stad lag tegenover de grote stad Buenos Aires en profiteerde van de bloeiende handel. De Río de la Plata veranderde in een belangrijke economische regio.

Begin 19e eeuw kregen ook de Portugezen, de Britten en andere Europese landen door dat de Río de la Plata en belangrijke economische regio was. Er was een conflict tussen de Britten, Portugezen en Spanjaarden over de regio; alle landen wilden het hebben. Tussen 1806 en 1807 deden de Britten een onsuccesvolle poging om de gehele regio in handen te krijgen. Echter, de Britten wisten alleen Montevideo te veroveren en hielden deze kolonie zo’n half jaar aan voordat ze het weer teruggaven aan de Spanjaarden. De Britten hadden dit moment gekozen omdat ze dachten dat de oorlogen met Napoleon in Europa voor afleiding zou zorgen, maar dat liep anders. De Britten gaven de hoop op een Zuid-Amerikaanse kolonie op en stichtten later in de 19e eeuw in Afrika hun koloniale rijk.

Onafhankelijkheid

Begin 19e eeuw werden stap voor stap bijna alle Zuid-Amerikaanse koloniën onafhankelijk. De Europese ideeën over vrijheid en onafhankelijkheid hadden ook Zuid-Amerika bereikt. In Uruguay speelde José Gervasio Artigas een belangrijke rol bij de onafhankelijkheid. In die tijd was het Spaanse Rijk aan het vervallen en was als grootmacht ingehaald door Frankrijk en Engeland. Op 11 mei 1911 organiseerde hij een opstand tegen de Spaanse overheerser, wat een succesvolle veldslag werd. Uruguay behoorde tot dezelfde regio als Buenos Aires in het huidige Argentinië. De veldslag zorgde voor een soort van nationalisme, wat ervoor zorgde dat er strijd om onafhankelijkheid ontstond. Buenos Aires nam de stad Montevideo in, maar Artigas veroverde deze weer terug in 1815. Uruguay stond toen bekend als Banda Oriental.

In 1816 stuurde Portugal via Brazilië troepen naar Uruguay. De Portugezen probeerde te profiteren van de strijd in Uruguay om de kolonie in te nemen. In 1817 bereikten ze de hoofdstad en Uruguay werd omgedoopt in Cisplatina en behoorde nu tot het Portugese Rijk. Dit duurde niet voor lang, aangezien in 1822 Brazilië onafhankelijk werd van Portugal en Portugal dus ook Uruguay verloor. Hierna ontstond een korte oorlog met Brazilië over de onafhankelijkheid. Het verdrag van Montevideo regelde dat Uruguay op 25 augustus 1828 een onafhankelijke staat werd. Twee jaar later kreeg het land haar eigen parlement en een grondwet.

Burgeroorlog

Net als in veel Zuid-Amerikaanse landen brak in Uruguay na de onafhankelijkheid een strijd uit tussen de liberalen (de Colorados) en de conservatieven (de Blancos). Beide groepen vochten over wie het land mocht besturen. De liberalen werden gesteund door de rijken, de stedelingen en de handelaren, terwijl de conservatieven gesteund werden door de mensen op het platteland (voornamelijk boeren). Daarnaast bemoeide Argentinië zich in de strijd in Uruguay. De Argentijnse liberalen steunden de Uruguayaanse liberalen en de Argentijnse conservatieven de Uruguayaanse conservatieven. Beide landen hadden een conservatieve leider, die ook nog eens goed bevriend waren.

Dit veranderde toen de liberalen met steun van de Argentijnse liberalen de Uruguayaanse president Oribe omverwierpen. Deze president vluchtte naar Argentinië, terwijl de liberale leider Rivera de nieuwe president werd. Rivera verklaarde de oorlog aan de Argentijnse president Rosas in 1839 en hiermee begon de Guerra Grande (Grote Oorlog). In 1841 probeerde het Argentijnse leger de hoofdstad Montevideo in handen te krijgen, maar dit mislukte. Vervolgens werd er negen jaar gestreden. Uruguay kreeg hulp van onder meer de Britten, de Fransen en de Italianen. Hoewel zij tegen de Argentijnse president waren, waren ze tegen 1849 klaar met vechten en besloten een verdrag te sluiten. Uruguay kwam onder Rosas, maar dit zorgde voor een opstand. Daarnaast besloot Brazilië zich met de kwestie te bemoeien, waardoor Oribe in 1851 verslagen werd. Dit betekende het einde van de burgeroorlog.

Een modern land

Het verdrag had bijzaak dat Brazilië een alliantie met zowel Argentinië en Uruguay startte, vergelijkbaar met de Geallieerden. Alle drie de landen besloten in 1865 Paraguay binnen te vallen en wisten succesvol het Paraguayaanse leger te verslaan. De conservatieven wisten in 1872 meer macht te krijgen door middel van een verdrag. Zo kregen ze een aantal districten in handen en kregen belangrijke functies. De conservatieven kregen echter steeds meer macht en de liberalen waren hier niet blij mee. Een poging om de macht in te perken zorgde voor een opstand, die in 1904 uiteindelijk stopte. Ondertussen was na het afzetten van de president in 1875 Uruguay een militaire junta geworden en bleef dit tot aan 1890. De junta zorgde ervoor dat Uruguay een moderne staat werd en zorgde voor sociale en economische hervormingen. Ook kwamen er veel immigranten vanuit Spanje en Italië naar Uruguay.

Begin 20e eeuw groeide Uruguay uit tot een welvarend en rijk land. De economie groeide, het land was stabiel en er werden welvaartsprogramma's georganiseerd. In 1931 kreeg het land echter te maken met de gevolgen van de economische wereldcrisis. Er was grote werkeloosheid en veel rellen waarin betogers en politieagenten stierven. In 1933 werd een coup georganiseerd, waarbij het parlement en de regering werden afgezet. In 1934 kwam er een nieuwe grondwet, maar deze zorgde voor een zwakkere economie en minder sociale hervorming. In 1938 werd Alfredo Baldomir die onder druk van werkers en politieke partijen vrije verkiezingen, vrijheid van meningsuiting en een nieuwe grondwet beloofde.

In 1939 verklaarde het land zich neutraal vanwege de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het land zich dus niet bemoeide met de oorlog, zocht een Duits schip wel onderdak in de haven van Montevideo in de zeeslag bij Río de la Plata. Dit schip werd echter later uitgewezen. In de jaren 50 ging het opnieuw slechter met het land, toen er wereldwijd minder vraag was naar landbouwproducten uit Uruguay. Dit leidde tot protesten van arbeiders en studenten. Ook kwam er een gewapende groep op, de Tupamaros, in de jaren 60. De Tupamaros overvielen banken, kidnapten mensen en deden pogingen om de regering om ver te werpen.

Militaire junta

In 1968 riep president Jorge Pacheco de noodtoestand uit en in 1972 werd de vrijheden van de burgers opnieuw ingekort. Een jaar later, in 1973, werd de militaire dictatuur (junta) ingesteld. Het parlement werd gesloten en de legerleiding trad hard op tegen kritiek. Volgens de bronnen zijn in de periode tussen 1973 en 1985 slechts 200 Uruguayanen vermoord of verdwenen, waarvan het grootste gedeelte naar het buitenland werd gebracht. Echter werden honderden inwoners gemarteld of vastgezet. Volgens Amnesty International had Uruguay op dat moment het hoogste aantal gevangenen per inwoners ter wereld. Geschat werd dat één op de 500 inwoners werden gevangengenomen en meestal ook gemarteld werden.

De vlag van Uruguay