Franse tijd in Nederland

De Franse Tijd in Nederland is een periode in de Nederlandse geschiedenis en duurde van 1795 tot 1813. Hierin was Nederland van 1795 tot 1810 bezet door Frankrijk, en maakte van 1810 tot 1813 deel uit van het Eerste Franse Keizerrijk. Nederland in de Franse Tijd kan geografisch verdeeld worden in 4 'fasen':

• Bataafse Republiek (1795-1801)
• Bataafs Gemenebest (1801-1806)
• Koninkrijk Holland (1806-1810)
• deel van het Eerste Franse Keizerrijk (1810-1813)

Bataafse Republiek

Bataafse Republiek

In de eindfase van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden kwamen er steeds meer protesten tegen de stadhouder (Willem V), de adel en het bestuur door regenten, die hun baantjes erfden van hun vader. Er brak bijna een burgeroorlog uit, maar bleef toch achterwege. De patriotten was de groep met de protesten tegen de Republiek. Zij streefden dezelfde idealen na als de Fransen tijdens de Franse Revolutie. In 1793 kregen koning George 3 van Engeland en stadhouder Willem V een oorlogsverklaring en vielen de Fransen ons land binnen, en met succes. Tijdens de Bataafse Revolutie werd Nederland bezet en moest de stadhouder naar Engeland vluchten. Nederland heette voortaan de Bataafse Republiek, en de Fransen werden volgens de patriotten als bevrijders gezien. De macht zou voortaan bij de patriotten liggen, maar toch onder Frans bewind. Door de vele vergaderingen duurde het nemen van beslissingen lang, en na twee staatsgrepen was daar het einde van de Bataafse Republiek.

Bataafs Gemenebest

Bataafs Gemenebest

Het Bataafs Gemenebest ontstond door een wijziging in de grondwet, waarna het Staatsbewind ontstond, opvolger van het Uitvoerend Bewind uit de Bataafse Republiek. Veranderingen waren onder andere:

• Het Vertegenwoordigende Lichaam, dat sinds 1798 van kracht was, werd vervangen door een Wetgevend Lichaam, opnieuw bijgestaan door ministers. Het Wetgevend Lichaam had minder macht dan het Vertegenwoordigende Lichaam.
• De bekende gewestnamen- en indelingen werden verwerkt in de geografische indeling.
• Vanaf 1805 zette Napoleon Bonaparte een raadpensionaris (soort president) aan het hoofd van het land als opvolger van het Staatsbewind. Zijn naam was Rutger Jan Schimmelpenninck.

Napoleon vond dat het Gemenebest niet goed deed wat de Franse regering wilde en maakte in 1806 een koninkrijk van het Gemenebest, het Koninkrijk Holland: met zijn broer Lodewijk Napoleon Bonaparte op de troon.

Koninkrijk Holland en begin Franse annexatie

Koninkrijk Holland

Het Koninkrijk Holland ontstond in 1806, omdat Napoleon wilde dat Nederland meer ging doen wat de Franse regering in Parijs zei. Hij zette zijn broer Lodewijk Napoleon Bonaparte op de troon. Het koninkrijk werd vernoemd naar het machtigste gewest, Holland. Het koninkrijk werd tijdens de Vierde Coalitieoorlog aangevuld met Oost-Friesland (van Pruisen) en Jeverland (van Rusland). Later werd, op bevel van Napoleon, ook Vlissingen nog aan het koninkrijk toegevoegd. Napoleon vond dat zijn broer met veel te zachte hand regeerde. Lodewijk wilde zich een Hollander voelen, maar Napoleon wilde dat hij gewoon Frans bleef. Zo kwamen de eerste scheuren in het Koninkrijk. Het werd nog erger toen Engelse troepen in 1805 een inval deden, die door Franse en Nederlandse troepen werd afgeslagen. Voor Napoleon was echter de maat vol en nam Walcheren, het gebied onder de Waal en de Merwede in en vervolgens heel Nederland. Lodewijk Napoleon probeerde de Nederlandse identiteit nog te redden door zijn zoontje, Napoleon Lodewijk, op de troon te zetten (deze hield het 12 dagen vol). Het was echter te laat en Nederland werd op 13 juli 1810 deel van Frankrijk, het Eerste Franse Keizerrijk. Pas in 1813 werd Nederland weer zelfstandig.