Carthago
Carthago was de hoofdstad van de oude Carthaagse beschaving, aan de oostelijke kant van het meer van Tunis in wat nu Tunesië is. Carthago was een van de belangrijkste handelscentra van de oude Middellandse Zee en een van de meest welvarende steden van de klassieke oudheid. Het was een rijke, Noord-Afrikaanse stadstaat in de oudheid en de Romeinse tijd.
De stad ontwikkelde zich van een Kanaänitische Fenicische kolonie tot de hoofdstad van een Punisch rijk dat zo'n 1000 jaar voor Christus grote delen van het zuidwesten van de Middellandse Zee overheerste. De legendarische koningin Alyssa of Dido die uit Tyrus kwam wordt beschouwd als de grondlegger van de stad, hoewel haar bestaan in twijfel wordt getrokken. Volgens de verslagen van Timaeus van Tauromenium kocht ze van een lokale stam de hoeveelheid land die bedekt kon worden door een ossenhuid.
De oude stad werd verwoest door de Romeinse Republiek in de Derde Punische Oorlog in 146 voor Christus en vervolgens herontwikkeld als Romeins Carthago, dat de belangrijkste stad van het Romeinse Rijk in de provincie Afrika werd. De stad werd geplunderd en verwoest door de Omajjaden na de slag om Carthago in 698 om te voorkomen dat het door het Byzantijnse rijk zou worden heroverd. Het bleef bezet tijdens de moslimperiode en werd door de moslims als fort gebruikt tot de Hafsid- periode toen het door de kruisvaarders werd ingenomen en werd het met zijn inwoners afgeslacht tijdens de Achtste Kruistocht. De Hafsids besloten de verdedigingswerken te vernietigen, zodat het niet opnieuw als basis door een vijandige macht kon worden gebruikt. Het bleef ook functioneren als een bisschoppelijke zetel.
De regionale macht was in de middeleeuwen verschoven naar Kairouan en de medina van Tunis, tot het begin van de 20e eeuw, toen het zich begon te ontwikkelen tot een kustvoorstad van Tunis, opgenomen als gemeente Carthago in 1919. De archeologische vindplaats werd voor het eerst onderzocht in 1830, door de Deense consul Christian Tuxen Falbe. Opgravingen werden in de tweede helft van de 19e eeuw uitgevoerd door Charles Ernest Beulé en door Alfred Louis Delattre. Het Carthage National Museum werd in 1875 opgericht door kardinaal Charles Lavigerie. Opgravingen uitgevoerd door Franse archeologen in de jaren 1920 trokken voor het eerst buitengewoon veel aandacht vanwege het bewijs dat ze produceerden voor het offeren van kinderen. Er is aanzienlijke onenigheid onder geleerden over de vraag of het offeren van kinderen door het oude Carthago werd beoefend. Het openluchtmuseum van het Carthage Paleo-christelijk museum heeft tentoonstellingen die zijn opgegraven met toezicht van UNESCO van 1975 tot 1984. De plaats van de ruïnes staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Bouw
Carthago werd gebouwd op een voorgebergte met zee-inhammen in het noorden en het zuiden. Door de ligging van de stad beheerste het de zeehandel van de Middellandse Zee. Alle schepen die de zee overstaken, moesten tussen Sicilië en de kust van Tunesië passeren. Daar werd Carthago gebouwd. Hierdoor kreeg het grote macht en invloed. Binnen de stad werden twee grote, kunstmatige havens gebouwd. Een voor de huisvesting van de wonderbaarlijke marine van 220 oorlogsschepen en de andere voor de handelsvloot. Een ommuurde toren keek uit over beide havens. De stad had massieve muren van 37 km lang, die langer waren dan de muren van vergelijkbare steden. De meeste muren lagen aan de kust en konden dus minder indrukwekkend zijn, aangezien de Carthaagse controle over de zee een aanval vanuit die richting bemoeilijkte. De 4,0 tot 4,8 km muur op de landengte naar het westen waren echt enorm en werden nooit doorgedrongen.
Carthago was een van de grootste steden van de Hellenistische periode en was een van de grootste steden in de pre-industriële geschiedenis. Terwijl Rome tegen 14 na Chr. minstens 750.000 inwoners had en in de volgende eeuw misschien de 1 miljoen had bereikt, telden de steden Alexandrië en Antiochië slechts een paar honderdduizend inwoners of minder. Volgens de geschiedenis van de Romeinse schrijver Herodianus wedijverde Carthago met Alexandrië voor de tweede plaats in het Romeinse rijk.
Het Punische Carthago was verdeeld in vier even grote woonwijken met dezelfde indeling, met religieuze gebieden, marktplaatsen, een gemeentehuis, torens, een theater en een enorme necropolis (begraafplaats); ongeveer in het midden van de stad stond een hoge citadel (soort burcht) genaamd de Byrsa. In de stad bevonden zich verschillende industriële gebieden, bijvoorbeeld metaalbewerking en aardewerk (bijvoorbeeld voor amfora ). Huizen waren meestal witgekalkt en blanco aan de straat, maar binnen waren binnenplaatsen in de openlucht. Er waren zelfs al gebouwen met meerdere verdiepingen.
In en rond de stad waren olijfbomen (bijv. enten), fruitbomen (granaatappel, amandel, vijg, dadelpalm), was er wijnbouw, en werden er bijen, runderen, schapen en kippen en ganzen gehouden.
Carthago is vooral beroemd geworden om de oorlogen die het voerde tegen de Romeinen, de zogenaamde Punische Oorlogen. Hierin is vooral hun generaal Hannibal wereldberoemd geworden, die de Romeinen doodsbang wist te maken door olifanten over de Alpen heen Italië binnen te voeren.
Het werd een grote zeemacht en had een van de sterkste vloten in die tijd.
 |
Dit artikel is een beginnetje. Je wordt uitgenodigd op bewerk te klikken om dit artikel aan te vullen.
Meer informatie over dit onderwerp vind je hier: |
 |
Dit artikel is een beginnetje.
|