Umberto I van Italië

Koning Umberto I van Italië of in het Nederlands Humbert I (geboren in Turijn, 14 maart 1844 - vermoordt in Monza, 29 juli 1900) was van 9 januari 1878 tot zijn dood op 29 juli 1900 koning van Italië. Zijn volledige naam is in het Italiaans Umberto Ranieri Carlo Emanuele Giovanni Maria Ferdinando Eugenio di Savoia, dat is in het Nederlands Humbert Reinier Karel Emanuel Jan Maria Ferdinand Eugenius van Savoye. Zijn bijnaam was de Goede. Hij was als koning van Italië opvolger van Victor Emanuel II van Italië en werd opgevolgd door zijn zoon Victor Emanuel III van Italië. Bij de extreme socialisten was hij erg gehaat, en die hebben 'm dan ook vermoord. Hij kwam uit het Huis Savoye.

Leven

Jeugd

Umberto werd geboren in 1844 als zoon van koning Victor Emanuel II en Adelheid van Oostenrijk. Hij werd opgevoed door meest wijze Italianen van die tijd. In 1858 ging hij bij het leger. Hij werd kapitein, niet zoals van een schip, maar dat was gewoon een rang in het leger destijds. Omdat het keizerrijk Oostenrijk in die tijd grote delen van Italië in handen had, streden de Italianen tegen hen, en zo vocht hij mee in de gruwelijke slag bij Solferino, waar de Oostenrijkers verpletterend werden verslagen. Hij leidde in 1866 ook een divisie in de slag bij Custoza, maar die werd gewonnen door de Oostenrijkers. Later kreeg hij nog een medaille, voor zijn moed tijdens de oorlog.

Koning van Italië

Toen zijn vader Victor Emanuel in 1887 overleed werd Umberto als oudste zoon automatisch koning. Hij liet zijn vader niet in het mausoleum in Superga, maar in het Pantheon in Rome. Hij noemde zichzelf "Umberto I van Italië" en niet "Umberto IV van Savoye". Zoiets deed Frederik III van Pruisen bijvoorbeeld wel. Umberto maakte aan het begin van zijn koningsschap samen met zijn premier Benedetto Cairoli een rondreis door Italië. Dat ging heel goed, overal werd hij toegejuicht, maar in Napels ging het toch bijna fout. Daar was namelijk Giovanni Passannante, en die wilde maar wat graag de koning vermoorden! Hij stormde op de koning af, maar die wist hem af te weren met z'n sabel. Premier Cairoli raakte echter wel zwaargewond, toen hij de koning probeerde te verdedigen. Passannante werd veroordeeld tot de doodstraf, maar de koning zette dat om in levenslange dwangarbeid. De vrouw van Umberto, koningin Margaretha, schrok zó erg van de aanslag dat haar gezondheid jaren later pas weer normaal werd. In 1882 stierf Guiseppe Garibaldi, een belangrijke vrijheidsstrijder. Het was mede aan hem te danken dat Italië één land was geworden. Umberto had daar net zoals de hele bevolking verdriet om, en daarmee verdiende hij respect.