De veiling van nr. 49
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
| De veiling van nr. 49 | |
.jpg)
| |
| Informatie | |
| Alternatieve titel | The Crying of Lot 49 |
| Schrijver | Thomas Pynchon |
| Taal (origineel) | Engels |
| Land | .svg){kind=small} Verenigde Staten
|
| Genre | Postmodernistische novelle Experimentele novelle |
| Datum | 27 april 1966 |
Portaal  Literatuur
| |
De veiling van nr. 49 (Engels: The Crying of Lot 49) is een novelle van de Amerikaanse schrijver Thomas Pynchon. Het boek kwam uit in 1966 en is Pynchons kortste werk. De veiling van nr. 49 is een typisch voorbeeld van postmodernisme.
Het verhaal gaat over Oedipa Maas, een jonge vrouw uit Californië. Na de dood van haar voormalige geliefde wordt zij executeur voor zijn bezittingen. Oedipa ziet een vreemd symbool. Het symbool behoort tot een vergeten postbedrijf, wat vroeger een ruzie had met het postbedrijf Thurn und Taxis. Oedipa ontdekt daardoor een samenzweringstheorie en graaft steeds dieper in deze theorie.
Samenvatting
Hieronder staat de samenvatting van een verhaal. Soms is het niet leuk als je al weet hoe het verhaal afloopt! |
Oedipa Maas is een jonge vrouw uit Californië. Ze is getrouwd met Mucho Maas, een radio-host die relaties heeft met jonge vrouwen. Maas is in therapie bij de Duitse dokter Hilarius. Hilarius probeert zijn patiënten te genezen met LSD (een drug). Oedipa ontdekt dat haar voormalige geliefde, Pierce Inverarity, is overleden. Inverarity heeft Oedipa echter uitgeroepen tot executeur voor zijn landgoed en bezittingen. Tijdens een bezoek aan zijn landgoed krijgt Oedipa een relatie met Inverarity's advocaat, Metzger. Een lokale rockband, The Paranoids, volgen hen een relatie. In een café ziet Oedipa een vreemd symbool van een hoorn met de letters W.A.S.T.E. Oedipa is gefascineerd door het symbool en vraagt aan de rechtse historicus Mike Fallopian wat het betekent. Fallopian is een criticus van het postsysteem en zegt dat het symbool door een geheim postbedrijf gebruikt wordt.
Inverarity had banden met de mafia. De mafia wilden de botten van gestorven Amerikaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog gebruiken als houtskool. Een van de leden van The Paranoids vertelt dat het hem herinnert aan een wraaktragedie uit de 17e eeuw; The Courier's Tragedy. Oedipa en Metzger gaan het toneelstuk zien. In het toneelstuk wordt op een vreemde manier de naam "Tristero" herhaald. Oedipa vraagt de acteur hiernaar, maar weigert haar vraag te beantwoorden. Hierna ziet Oedipa een man met het hoorn-symbool. Fallopian vertelt haar vervolgens de samenzweringstheorie. Het hoorn-symbool is een versie van het wapen van het 18e eeuwse Europese postbedrijf Thurn und Taxis. De Thurn und Taxis waren een adellijke familie met een monopolie op postbezorging in Europa. Tristero was ook een postbedrijf en de concurrent van Thurn und Taxis. Tristero werd door Thurn und Taxis verslagen en ging ondergronds verder. Oedipa denkt daarom dat Tristero een geheime organisatie is.
Ze onderzoekt de tekst van het toneelstuk, maar komt niet verder. In een café in San Francisco vertelt een man haar dat Tristero een steungroep is voor mensen met een gebroken hart. De letters W.A.S.T.E (Engels voor afval) worden gebruikt om anoniem te blijven, omdat mensen zich misschien schamen. Oedipa wordt echter paranoïde en denkt dat de man liegt. Ze begint zelfs te twijfelen of Tristero wel bestaat. Oedipa besluit daarom om dokter Hilarius te bezoeken. Hilarius blijkt echter zelf paranoïde te zijn geworden. Hij claimt een nazi-chirurg in Buchenwald geweest te zijn en schiet met een pistool. De politie weet haar te beschermen en thuis te brengen. Hier blijkt Mucho Maas ook paranoïde te zijn geworden vanwege zijn LSD-verslaving.
Een professor Engelse letterkunde vertelt dat de schrijver van The Courier's Tragedy zelf onder mysterieuze omstandigheden zelfmoord gepleegd heeft. Oedipa twijfelt daarom of Tristero daadwerkelijk een historisch complot is of slechts een hallucinatie. Ook begint ze te denken dat Inverarity een grap met haar aan het uithalen is. Oedipa gaat uiteindelijk naar de veiling van zijn spullen. Hier gaat ook postzegel met het symbool geveild worden. De bieder heeft veel kennis over postzegels. Ze hoopt daarom op de veiling meer kennis te krijgen over Tristero.
Opmerking: De novelle stopt op het moment dat Oedipa op de veiling zit en het bieden begint. Er is dus geen einde of conclusie in het boek aanwezig (open einde). Het verhaal crasht als het ware.
Personages
Achtergrondinformatie
Titelverklaring
De titel verwijst naar de veiling die plaatsvindt na de dood van Pierce Inverarity. Tijdens de veiling worden de bezittingen van Pierce Inverarity geveild onder de aanwezigen. Nr. 49 is het nummer van de postzegel met het hoorn-symbool; een stuk dat ook geveild wordt. In het Engels heet het boek The Crying of Lot 49. Het woord "crying" verwijst hier niet aan "huilen", maar naar "schreeuwen" of "roepen". Op een veiling worden de bedragen namelijk afgeroepen en de bieders reageren door hun hand omhoog te steken.
De naam van de titel komt op het einde van de allerlaatste zin terug: "Oedipa settled back, to await the crying of lot 49" (Oedipa leunde achterover om te wachten op de veiling van nr. 49). De titel is de eerste woorden die leest als aan het boek begint. Het boek leest daarom als een cyclus; het begin is ook het einde.
Mythologische verwijzingen
In het boek komen enkele verwijzingen en allusies voor naar zaken die echt bestaan. Deze zaken worden met hun naam benoemd of hebben een naam die naar iets of iemand verwijst. De naam van Oedipa Maas verwijst naar het Griekse mythologische personage Oedipus. In deze mythe moet Oedipus het raadsel van de sfinx oplossen om Thebe te bevrijden. Oedipa Maas probeert ook een raadsel te ontcijferen, maar slaagt hier niet in.
Ook is er een verwijzing naar de mythe van Echo en Narcissus. Oedipa stopt bij het Echo Courts Motel. Het zwembad van dat motel wordt beschreven als het meer waarin Narcissus verliefd werd op zijn eigen reflectie. Narcissus werd hierdoor gek, net als Oedipa.
Mogelijk heeft Pynchon deze verwijzingen in het boek opgenomen om te laten zien dat de literatuur steeds wordt hergebruikt. Oude verhalen vormen inspiratie voor nieuwe verhalen. Oude mythes worden in de moderne literatuur weer gebruikt op een nieuwe manier.
Culturele verwijzingen
In het boek zijn er ook enkele andere verwijzingen. The Courier's Tragedy is een wraaktragedie die een grote rol in het boek speelt. Het toneelstuk is echter door Pynchon zelf verzonnen. Het stuk is geïnspireerd naar andere beroemde 17e eeuwse wraaktragedies, zoals Hamlet van William Shakespeare en The Spanish Tragedy van Thomas Kyd.
De muziekgroep The Paranoids is gebaseerd op the Beatles. Kort voor de publicatie van het boek braken zij door in de Verenigde Staten. Er was zelfs sprake van een Beatlemania. Een van de liedjes van The Paranoids is "I Want to Kiss Your Feet", wat een toespeling is op het liedje "I Want to Hold Your Hand" van the Beatles. Ook bevat het boek een verwijzing naar de roman Lolita van Vladimir Nabokov. Het boek gaat over een volwassen man die verliefd wordt op een jong meisje. De verwijzing komt voor in een van de liedjes van The Paranoids.
Oedipa vertelt dat ze in een Mexicaans kunstmuseum ooit het schilderij Bordando el Manto Terrestre (1961) van Remedios Varo heeft gezien. Het schilderij laat een vrouw zien die in een toren gevangen zit. Zes handwerksters zijn ondertussen bezig met het borduren van een tapijt dat uit raam hangt en het landschap vormt. Oedipa voelt zich net als de gevangen vrouw in de toren. Ze vraagt zich af of alles wel echt is.
Je ziet dus dat Pynchon populaire cultuur met hoogstaande cultuur mixt. Dat is een typisch kenmerk van postmodernisme.