Directoire

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Een vergadering met de leden van de Directoire

Het Directoire was de periode in de Franse geschiedenis tussen 1795 en 1799. Het Directoire is de naam van de regering van de Eerste Franse Republiek in deze periode. Vaak wordt de naam ook gebruikt om de gehele periode aan te duiden. Het Directoire was de opvolger van de Nationale Conventie en de voorganger van het Consulaat.

Het Directoire maakte een einde aan de Terreur. Om een nieuwe editie van de Terreur te voorkomen werd een ingewikkeld systeem ontwikkeld. Er kwam censuskiesrecht, waardoor alleen mannen met een hoog inkomen kiesrecht hadden. Ook kwam er een scheiding der machten. Toch was het Directoire erg zwak en er waren erg veel conflicten. In Frankrijk waren ook verschillende opstanden door aanhangers van de koning. Het Directoire was onpopulair en bleef enkel door verkiezingsfraude en onderdrukking aan de macht.

Uiteindelijk maakte Napoleon Bonaparte een einde aan het Directoire. Op 9 november 1799 pleegde hij een staatsgreep (de Staatsgreep van 18 brumaire) en zette de Directoire af. Hierdoor werd hij eerste consul van Frankrijk, waardoor het Consulaat begon. Deze staatsgreep betekende ook het einde van de Franse Revolutie.

Politiek

Paul Barras was het belangrijkste lid van de Directoire. Hij was ook het enige lid dat van het begin tot eind in de Directoire zat.

Hoe werkte het?

Tijdens de Directoire was er censuskiesrecht. Dit betekent dat alleen een kleine groep rijke mannen konden stemmen. Mannen moesten namelijk een bepaalde hoeveelheid geld of bezittingen hebben om te kunnen stemmen. Dit was anders dan onder de Nationale Conventie, toen alle mannen in Frankrijk mochten stemmen. Men wilde namelijk voorkomen dat het gewone volk te veel invloed had. In totaal konden slechts 30.000 mannen in het gehele land stemmen. Dit was nog minder dan de tijd waarin Frankrijk een constitutionele monarchie was.

Tijdens de Directoire was de macht verdeeld tussen het parlement en de regering. Voorheen waren de wetgevende macht en de uitvoerende macht hetzelfde. Op deze manier wilde men machtsmisbruik voorkomen. Het parlement bestond uit twee kamers:

• De Raad van Vijfhonderd (Conseil des Cinq-Cents), wat uit 500 leden bestond. De raad kwam eerst bijeen in het Tuilerieënpaleis, maar zat vanaf 1798 in het Palais Bourbon. Leden moesten minstens 25 jaar oud; later werd dit verhoogd naar 30 jaar.
• De Raad van Ouden (Conseil des Anciens), wat uit 250 bestond. De raad kwam samen in het Tuilerieënpaleis. Leden moesten minstens 40 jaar oud zijn. Zij moesten ook getrouwd of weduwnaar zijn.

Een wet ging eerst door de Raad van Vijfhonderd en vervolgens door de Raad van Ouden.

De regering in deze periode heette de Directoire. Deze bestond uit 5 leden die "directeuren" genoemd werden. De Directoire werd gekozen door de Raad van Ouden. Zij moesten stemmen op kandidaten van een lijst die door de Raad van Vijfhonderd was gemaakt. De Directoire werd geholpen door een heleboel ministers die geen onderdeel waren van de regering.

De "Directoire-stijl"

Een voorbeeld van de Directoire-stijl

De Directoire had niet alleen invloed op de Franse geschiedenis, maar ook de kunst in de periode. In deze periode hadden veel kunstenaars het moeilijk. Door de Franse Revolutie hadden veel adel hun bezittingen en geld verloren. Het koningshuis was voorheen ook een belangrijke geldschieter voor kunstenaars. Toch kwam onder de Directoire de burgerij op. De burgerij werd steeds rijker en wilde hierdoor ook kunst in hun huizen hebben. Tijdens deze periode waren de kunstschilders Jacques-Louis David, François Gérard en Anne-Louis Girodet actief.

De stijl van de Directoire wilde de klassieke oudheid na-apen. Het was een combinatie van classicisme en de stijl van koning Lodewijk XVI. Dit betekende dat meubels en kamers rijk versierd waren. Deze versieringen hadden vaak het Oude Griekenland als thema. Toch werd het ook beïnvloed door het Oude Egypte, aangezien Napoleon tijdens de Directoire een veldtocht naar Egypte leidde. De Fransen wisten Egypte te veroveren, waardoor wetenschappers veel kunstvoorwerpen uit Egypte naar Frankrijk meenamen. Voorbeelden van motieven waren meerminnen, Griekse vazen en urnen, sfinxen en schone vrouwen. Voor het eerst werd tropisch hout op grote schaal gebruikt voor de meubels.