Pipa
De pipa (Chinees :琵琶) is een viersnarig Chinees muziekinstrument, behorend tot de categorie tokkelinstrumenten. Ook wel de "Chinese luit" genoemd. Het instrument heeft een peervormig houten lichaam met een variërend aantal frets variërend van 12 tot 31. Een andere Chinese viersnarige tokkeluit is de liuqin, die eruitziet als een kleinere versie van de pipa. Het peervormige instrument bestond mogelijk al in China tijdens de Han-dynastie. Hoewel historisch gezien de term pipa ooit werd gebruikt om te verwijzen naar een verzameling aan geplukte chordofoons, is het gebruik van de term pipa sinds de Song-dynastie uitsluitend een verwijzing naar het peervormige instrument.
De pipa is een van de meest populaire Chinese instrumenten en wordt in China al bijna tweeduizend jaar bespeeld. Verschillende gerelateerde instrumenten zijn afgeleid van de pipa, waaronder de Japanse biwa en Koreaanse bipa in Oost-Azië, en de Vietnamese đàn tỳ bà in Zuidoost-Azië. Het Koreaanse instrument is het enige van de drie dat niet veel meer wordt gebruikt.
De naam pipa: "pí" betekent naar buiten slaan met de rechterhand en "pá" naar binnen tokkelen naar de palm van de hand.
Hoe het begon
Er is veel verwarring en en zijn meningsverschillen over de oorsprong van pipa. De vroegste vermelding van pipa in Chinese teksten verscheen laat in de Han-dynastie rond de 2e eeuw na Christus. Maar mogelijk dat pipa al in de Qin-dynastie (221–206 v.Chr.) bestond in China. De peervormige pipa is waarschijnlijk in China gebracht vanuit Centraal-Azië, Gandhara en / of India. Afbeeldingen van de peervormige pipa's in China verschenen pas ná de Han-dynastie, namelijk tijdens de Jin-dynastie in de late 4e tot vroege 5e eeuw. De pipa bereikte een hoogtepunt van populariteit tijdens de Tang-dynastie (618-907) en was een belangrijk muziekinstrument aan het keizerlijke hof. Het kan worden gespeeld als solo-instrument of als onderdeel van het keizerlijke orkest voor gebruik bij bijvoorbeeld de daqu (大曲, grand suites), een uitgebreide muziek- en dansvoorstelling. Tijdens de Song-dynastie (960-1127) viel pipa uit de gratie bij het keizerlijk hof. Het werd echter nog steeds bespeeld als een volksinstrument in de Chinese volksmuziek. Tijdens de Ming-dynastie (1368-1644) werd het gebruik van het plectrum de populaire techniek voor het spelen van pipa. Er worden extra frets toegevoegd; het vroege instrument had 4 frets op de hals, maar tijdens de vroege Ming-dynastie werden extra bamboe frets op het bovenblad aangebracht, waardoor het aantal frets toenam tot ongeveer 10 en daarmee het bereik van het instrument toenam. De korte hals van de oorspronkelijke Tang-pipa werd ook langwerpiger. Uiteindelijk werd in de jaren 1920 en 1930 het aantal frets verhoogd tot 24.