Koninkrijk Groot-Brittannië

Het koninkrijk Groot-Brittannië was een koninkrijk tussen 1707 en 1801. Het was de voorloper van het Verenigd Koninkrijk. In het koninkrijk Groot-Brittannië waren Engeland (met Wales) en Schotland verbonden in één land. Pas in 1801 werd Ierland hieraan toegevoegd, waarna het Verenigd Koninkrijk ontstond.

Al sinds 1603 stonden Engeland en Schotland onder dezelfde koning. Toch waren de twee landen apart. Ze hadden aparte regeringen en aparte parlementen. Onder koningin Anna kwam hier verandering in. In 1707 werd de Act of Union aangenomen. Hierdoor werden Schotland en Engeland samengevoegd.

Na haar dood ging de troon over van huis Stuart naar huis Hannover. Koning George I werd koning. Vanaf zijn koningschap nam de macht van de koning drastisch af. Voor het eerst kreeg het continent een minister-president. Vanaf koning George II diende de koning ook niet meer in het leger. Het koninkrijk Groot-Brittannië kreeg te maken met vele oorlogen, zoals de Spaanse Successieoorlog, de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog en de oorlogen tegen het revolutionaire Frankrijk en Napoleon.

De koning(in) van Groot-Brittannië was ook koning van Ierland. Ierland voelde zich achtergesteld en wilde met Groot-Brittannië worden samengevoegd. Dit leidde in 1801 tot het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland. Het zuiden van Ierland zou zich in 1921 afscheiden om het onafhankelijke Ierland te worden. Noord-Ierland is tot op de dag van vandaag onderdeel van het VK.