Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948
|
Dit artikel moet nog een beetje verbeterd worden. Wil jij WikiKids helpen? Het zou fijn zijn als je het verbetert. |
De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (Arabisch: النكبة; al-Nakba, Nederlands: 'De Ramp', Hebreeuws: מלחמת העצמאות; Milchemet Ha'atzma'oet, Nederlands: 'De Onafhankelijkheidsoorlog') was een burgeroorlog tussen Arabieren en Joden in het gebied van het mandaatgebied Palestina.
Het Verenigd Koninkrijk gaf aan bij de Verenigde Naties aan het Volkenbondmandaat te willen beëindigen. Op 14 mei 1918 richtten Joodse leiders onder leiding van David Ben-Gurion de staat Israël op. De Palestijnen wilden een eenheidsstaat voor alle inwoners. Een dag later, op 15 mei 1948, trok het Verenigd Koninkrijk zich terug uit Palestina. Hiermee kwam er een einde aan het mandaatgebied.
Aanloop
Slag om Haïfa
De Slag om Haïfa in 1948, ook bekend als operatie Bi'ur Hametz (Hebreeuws: מבצע ביעור חמץ, Nederlands: 'Pesachschoonmaak'), was een operatie van de Hagana om de Arabisch-Palestijnse buurten van Haifa in te nemen. Het was de verovering en zuivering van Haifa en de zionisten gebruikten die term omdat de erg trots waren op hun psychologische oorlogsvoering daar. Ze maakten gebruik van luidsprekers en radio uitzendingen om in het Arabisch o.a. te verkondigen, dat de strijd verloren was e.d. en dat de Arabieren de stad moesten verlaten, wilden ze overleven. Het hielp daarbij dat de zionisten van Carmeli’s 22e Bataljon de opdracht hadden om “van huis tot huis te gaan en alle arabieren te vermoorden” Ook moest alles dat wilde branden in brand gestoken worden, zodat het er zeer ernstig uit zag.
Door de ontstane onzekerheid, angst en onrust kon de stad gemakkelijk van zijn bevolking ontdaan worden. Velen vluchtten ook in Paniek en lieten al hun bezit achter. Sieraden, geld, kleding, huisraad. Moshe Dayan werd benoemd om daar toezicht op te houden. Hij besloot ze massaal te stelen en onder de joods kolonisten verdelen of voor het leger in beslag te nemen. Op 21 april werd er rapport opgemaakt, dat Haifa ingenomen was. Op 22 april 1948 hadden de Britten enkel nog de macht in het havengebied. De rest was in handen van de Hagana en de Carmeli Brigade. Er was een restant Arabische bevolking van zo’n 4000 personen over, samengedreven in een paar wijken, terwijl de vernietiging van Arabische huizen op gang kwam. Volgens zionisten, hadden ze de Arabieren gevraagd te blijven. maar dat klopt duidelijk niet, want dan gooi je geen bommen, tussen de vluchtende mensen, schiet je niet op ze vanuit vliegtuigen en geef je geen opdracht om alle Arabieren te vermoorden.
Verloop
Op 14 mei 1948 riep het Joods Agentschap de staat Israël uit. Tsjecho-Slowakije had in april 1948 grootscheeps wapens aan de zionistische troepen geleverd. Die waren beslissend in het gevecht.
Israel begon zijn oprichtingsoorlog met een aantal doelen:
- Overleven
- Zo ruim mogelijke veilige grenzen
- Zo min mogelijk Arabieren binnen de grenzen. Ze wilden een democratie, maar met een overgrote Joodse meerderheid.
Er was ook al langer een "Transfer Comité" actief, dat plannen maakte voor de etnische zuivering van alle Palestijnen in het door zionisten gewenste gebied. En zelfs plannen hoe hun terugkeer te voorkomen.
Het officiële zionistische verhaal is, dat de Arabische leiders opdracht aan de Palestijnen gaven om Palestina te verlaten. Maar dat past niet bij de Palestijnse samenleving. die was niet dictatoriaal. Niet de leiders, maar de familie kwam op de eerste plaats. Leiders werden niet blind gevolgd.
Erskin Childers is de eerste, die bewezen had, dat er nooit zo'n oproep is geweest. Hij heeft weergaven van berichten en alle radio-uitzendingen onderzocht en uitgeschreven. Er is geen enkel oproep tot vertrek gevonden. Eerder andersom. Er werd opgeroepen te blijven!
11 juli 1948 als onderdeel van operatie Dani werden de dorpen Lydda en Ramla overvallen. Volgens latere premier Yitzhak Rabin, gaf Ben Gurion de opdracht de bevolking te verdrijven. Meer dan 440 en volgens sommigen meer dan 500 dorpen werden zo gesloopt en de bevolking verdreven of vermoord.
Nog spreekt Israël de buurlanden er op aan, dat ze niet voldoende voor de Palestijnse vluchtelingen zorgen. De gedachte van veel zionisten, dat het klaar was met de Nakba klopte niet. Twee Israëlische wetenschappers, Pappe en Morris doorzochten later de zionistische archieven. Ze vonden veel stukken, die lieten zien, dat het verdrijven en vermoorden niet zomaar toevallig gebeurden bij het veroveren. Het bleken helemaal geplande acties te zijn. Helemaal precies bevolen aan de soldaten door de leiders. Er waren lijsten met mensen, die vermoord dienden worden. Pappe en Morris werd daarna de toegang tot de archieven verboden. Ze mochten niet laten zien, wat er in de archieven zat. Israël ruimde direct zijn archieven op om sporen te verwijderen. Ook werden documenten en documentaires verboden verklaard. Toch blijven er nog steeds getuigenverslagen en bewijzen opduiken, dat het allemaal geplande zionistische acties betreft.
De zionist Israel Shahak schreef ook veel rapporten en boeken over wat er gebeurde. Hij was een bekende joodse mensenrechtenactivist, Hij was tegenstander van religieuze dwang. Ook was hij fel gekant tegen het massaal verbranden van christelijke boeken als het nieuwe testament, die bij rooftochten op Palestijnen waren buitgemaakt. Hij protesteerde steeds meer tegen onrechtvaardige behandeling van Palestijnen, zoals administratieve detentie. Dat is het gevangen zetten van mensen zonder enige vorm van proces of bewijs.
Een aantal Israëlische soldaten nam een film op. Ze vertelden elkaar wat ze meemaakten en haalden daar andere filmbeelden bij. De documentaire heet : "Censored Voices", > verboden stemmen, omdat de documentaire verboden werd door Israël. Daarin werd verteld hoe ze Palestijnen bedrogen; Ze vertelden de Palestijnen, dat het gevaarlijk zou worden en ze weg moesten uit hun dorpen. Ze zouden dan na de gevechten terug konden komen. Als ze dan nog niet gingen, werd geweld gebruikt. Onderweg zagen ze veel zionistische soldaten Palestijnse jongens en mannen doodschieten. Ze werden uit de groepen vluchtelingen gehaald en langs de kant van de weg vermoord. Hun families werden gedwongen door te lopen. Ze moesten wel erg denken aan de colonnes Joden tijdens de Jodenvervolgingen door de nazi's.
Ook deze film verteld een gruwelijk verhaal van etnisch zuiveren en misschien wel genocide (volkerenmoord).
Later ontstond op dezelfde manier de beweging Breaking The Silence. Israëlische soldaten, die mee hadden gedaan met acties, waar ze zich later over schaamden, of die dingen hadden gezien van andere soldaten. Ze vertellen over de opgedragen gruwelijkheden en schendingen van mensenrechten, zoals het expres bombarderen van ziekenhuizen of opdrachten daartoe.
Uitspraken
|
Wat Galilea betreft, heeft de heer [Moshe] Sharett u al verteld dat er nu nog ongeveer 100.000 Arabieren in Galilea wonen. Laten we aannemen dat er een oorlog uitbreekt. Dan zullen we in staat zijn om het hele gebied van Centraal Galilea, inclusief al zijn vluchtelingen, in één keer te zuiveren. In dit verband wil ik enkele bemiddelaars noemen die aanboden om ons Galilea zonder oorlog te geven. Wat ze bedoelden was het bevolkte Galilea. Ze boden ons niet het lege Galilea aan, dat we alleen konden krijgen door middel van een oorlog. Daarom, als een oorlog zich uitstrekt tot heel Palestina, zal onze grootste winst Galilea zijn. Het is omdat zonder enige speciale militaire inspanning die andere fronten in gevaar zou kunnen brengen, alleen door de troepen te gebruiken die al voor de taak waren toegewezen, we ons doel, de zuivering van Galilea, konden bereiken. — David Ben-Gurion, voorzitter van het Joods Agentschap voor Palestina.
|
|
|
|
We strijden voor een Arabisch Palestina. De Arabieren zullen zich aan hun aanbod van een gelijkwaardig staatsburgerschap voor Joden in een Arabisch Palestina houden en hen zo Joods laten zijn als ze wensen te zijn, ongeacht de uitkomst. In de gebieden waar zij in de meerderheid zijn, zullen ze volledige zelfstandigheid genieten. — Abdul Rahman Hassan Azzam, secretaris-generaal van de Arabische Liga tussen 1945 en 1952.
|
|
Zie ook
Bronvermelding
- Korkus, S. (2008). Het ontstaan van de staat Israël. Historisch Nieuwsblad, 1. [1]
- Palestine Post (21 mei 1948), p. 3. [2]
- Pappé, I. (2007). The Ethnic Cleansing of Palestine. Verenigd Koninkrijk, Londen: Oneworld Publications Limited (ISBN: 9-781–7807-4056–0). [3]
- Reese, C. (september 1999). Behind the Myths: What Israeli Historians Say About 1948 Ethnic Cleansing. Washington Report on Middle East Affairs, p. 42. [4].