Nerva (keizer)
| Nerva | |
|---|---|
| |
| Portret van keizer Nerva op een Romeinse sestertius uit 97 | |
| Naam voluit | Marcus Cocceius Nerva Caesar Augustus |
| Geboren | 8 november 30 |
| Overleden | 27 januari 98 |
| Stroming | Adoptiefkeizers |
| Aantreden | 96 |
| Aftreden | 98 |
| Voorganger | Titus |
| Opvolger | Trajanus |
| Functie(s) | |
| Keizer (principaat) | |
Portaal  Politiek
| |
Nerva (in het Latijn: Marcus Cocceius Nerva Caesar Augustus. Hij werd geboren op 8 november 30. Hij overleed op 27 januari 98. Nerva was kort een Romeinse keizer van 96 tot 98. Nerva werd keizer op een leeftijd van vijfenzestig jaar, nadat hij levenslang had gediend onder Nero en de keizers van de Flavische dynastie. Onder Nero was hij een lid van het keizerlijke gevolg en speelde hij een belangrijke rol in het ontmaskeren van de Pisonische samenzwering van 65. Later verkreeg hij als een loyalist aan de Flaviërs, de functie van consul (Rome) in 71 en 90 tijdens de regeringen van respectievelijk Vespasianus en Domitianus.
Op 18 september 96 werd Domitianus vermoord. Op dezelfde dag werd Nerva uitgeroepen door de Romeinse Senaat tot keizer. Dit was de eerste keer dat de Senaat een Romeinse keizer verkoos. Als de nieuwe heerser van het Romeinse Keizerrijk beloofde hij vrijheden te herstellen die ingeperkt waren tijdens de autocratische regering van Domitianus. Nerva's korte regeerperiode was te danken aan financiële moeilijkheden en zijn onvermogen om zijn gezag te doen gelden over het Romeins leger. Een opstand van de pretoriaanse garde onder leiding van Casperius Aelianus in oktober 97 dwong hem in wezen een erfgenaam aan te stellen. Na wat overleg adopteerde Nerva Trajanus, een jonge en populaire generaal, als zijn opvolger. Na nauwelijks vijftien maanden van keizerschap, stierf Nerva een natuurlijke dood op 27 januari 98.
Hoewel er over een groot deel van zijn leven weinig bekend is, werd Nerva door oude historici gezien en beschreven als een wijs en gematigd keizer. Tegenwoordige historici zien Nerva echter als een goedbedoelende, maar uiteindelijk zwak heerser, wiens heerschappij het Romeinse Rijk aan de rand van een burgeroorlog bracht. Nerva's grootste verdienste was zijn kracht om voor een vreedzame overgang van de macht te zorgen na zijn dood. Zo richtte hij de zogeheten Adoptiefkeizers en de Antonijnse dynastie op.
|
Augustus (27 v.Chr. - 14 n.Chr.) - Tiberius (14-37) - Caligula (37-41) - Claudius I (41-54) - Nero (54-68) - Galba (68-69) - Otho (69-69) - Vitellius (69-69) - Vespasianus (69-79) - Titus (79–81) - Domitianus (81-96) - Nerva (96-98) - Trajanus (98-117) - Hadrianus (117-138) - Antoninus Pius (138-161) - Lucius Verus (161-169) - Marcus Aurelius (161-180) - Commodus (177-192) - Pertinax (193-193) - Didius Julianus (193-193) - Septimius Severus (193-211) - Caracalla (198-217) - Geta (211) - Macrinus (217-218) - Elagabalus (218-222) - Severus Alexander (222-235) - Maximinus I Thrax (235-238) - Gordianus I (238) - Gordianus II (238) -Pupienus (238) - Balbinus (238) - Gordianus III (238-244) - Philippus I Arabs (244-249) - Decius (249-251) - Trebonianus Gallus (251-253) - Aemilianus (253) - Valerianus I (253-260) - Gallienus (253-268) - Postumus (260-269) - Marius (269) - Victorinus (269-271) - Tetricus I (271-274) - Claudius Gothicus (268–270) - Quintillus (270) - Aurelianus (270–275) - Tacitus (275–276) - Florianus (276) - Probus (276–282) - Marcus Aurelius Carus (282–283) - Carinus (283–285) - Diocletianus (284–305) - Maximianus (285-310) - Galerius (293-301) - Constantius I Chlorus (293-306) - Severus II (305-307) - Maximinus II Daia (305-313) - Licinius (307–324) - Maxentius (306–312) - Constantijn I de Grote (306–337) - Constantijn II (337–340) - Constans I (337–350) - Constantius II (337–361) - Julianus Apostata (355-363) - Jovianus (363–364) - Valentinianus I (364–375) - Flavius Julius Valens (364–378) - Gratianus (367–383) - Valentinianus II (375–392) - Theodosius I (379–395) - Arcadius (395–408) - Honorius (395–423) - Theodosius II (408–450) - Johannes (423–425) - Valentinianus III (425–455) - Marcianus (450–457) - Petronius Maximus (455) - Avitus (455–456) - Leo I (457–474) - Majorianus (457–461) - Libius Severus (461–465) - Anthemius (467–472) - Olybrius (472) - Glycerius (473–474) - Leo II (474) - Julius Nepos (474–480) - Zeno (474–491) - Anastasius I (491–518) - Justinus I (518–527) - Justinianus I (527–565) - Einde West-Romeinse Rijk. Oost-Romeinse rijk staat vanaf dan bekend als het Byzantijnse Rijk. | |