Wessexcultuur

Gouden cape uit de Wessexcultuur

De Wessex-cultuur is een belangrijke prehistorische cultuur in het midden en zuiden van het huidige Groot-Brittannië tijdens de vroege bronstijd, welke oorspronkelijk beschreven is door de Britse archeoloog Stuart Piggott in 1938.

Inleiding

De cultuur is verwant aan de Hilversumcultuur van Midden- en Zuid-Nederland, België en Noord-Frankrijk, en verbonden met de Noord-Franse Armoricaanse grafheuvels (Bretagne), en gewoonlijk onderverdeeld in de opeenvolgende fasen Wessex I (2000 -1650 v. Chr.) en Wessex II (1650-1400 v. Chr.). Vooral het aardewerk van de Hilversumcultuur lijkt op dat van de Wessexcultuur. Piggott schrijft de oorsprong van deze cultuur toe aan een "echte etnische beweging" uit Noord-Frankrijk. Piggott beschrijft de cultuur als een overheersende klasse die handelsnetwerken opende met Frankrijk en Midden- en Noord-Europa, er bronzen werktuigen bracht en waarschijnlijk ook ambachtslieden. Ze hadden ook contacten met de klokbekercultuur in het Midden-Rijnland.

Van de eerste fase, Wessex I, zijn de graven van stamhoofden gevonden, herkenbaar aan gouden voorwerpen, en gehurkte begravingen onder grafheuvels. Wessex I heeft veel te maken met Stonehenge.

Strijdbijl met typische vorm van de Wessex-cultuur

De tweede fase, Wessex II, is herkenbaar aan minder rijke grafgiften zonder goud en een heropleving van crematies, waarvan wordt aangenomen dat het een terugkeer is naar de eerdere begrafenispraktijken van het Britse neolithicum. Ze lijken brede handelsbetrekkingen te hebben gehad met het vaste land van Europa, waarbij ze barnsteen uit de Oostzee importeerden, sieraden uit wat nu Duitsland is, goud uit Bretagne, maar ook dolken en kralen uit het Myceense Griekenland. Ze maakten karakteristieke strijdbijlen in steen en brons, met handvatten van goud of barnsteen, of een combinatie van deze materialen.