Zesde Coalitieoorlog

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

De Zesde Coalitieoorlog duurde van 1813 tot 1814. Het was een oorlog tussen Frankrijk (met zijn bondgenoten) en zijn tegenstanders. De tegenstanders van Frankrijk waren het Verenigd Koninkrijk, het keizerrijk Rusland, het keizerrijk Oostenrijk, het koninkrijk Pruisen en enkele andere landen. Zij vormden de zogeheten zesde coalitie tegen Napoleon. De Zesde Coalitieoorlog was onderdeel van de Coalitieoorlogen.

De oorlog begon een paar maanden na Napoleons mislukte veldtocht naar Rusland in 1812. Na de winter verklaarden de Britten, Russen, Pruisen en Oostenrijkers Napoleon de oorlog. Tijdens de oorlog liepen ook veel van Napoleons bondgenoten over naar de coalitie. De Zesde Coalitieoorlog wordt ook wel de bevrijdingsoorlog genoemd, aangezien Napoleon werd teruggedrongen door de zesde coalitie. De Duitse bevrijdingsoorlog was onderdeel van de Zesde Coalitieoorlog. Uiteindelijk won de coalitie de oorlog. Napoleon werd verslagen in de slag bij Leipzig en gaf zich hierna over.

Na de Zesde Coalitieoorlog werd Napoleon verbannen naar het Italiaanse eiland Elba. Het congres van Wenen werd opgericht, waarbij de landen discussieerden over de nieuwe orde in Europa. Frankrijk werd opnieuw een koninkrijk en alles alles werd teruggedraaid naar de situatie van voor de Franse Revolutie. In 1815 ontsnapte Napoleon echter van Elba en werd opnieuw 100 dagen keizer van Frankrijk, wat leidde tot de Zevende Coalitieoorlog.

Gevolgen

Congres van Wenen

Zie Congres van Wenen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Nadat Napoleon was verslagen kwamen alle Europese regeringsleiders en diplomaten bijeen in Wenen. Hier praatten ze met elkaar over de nieuwe orde van Europa. Sinds de Franse Revolutie was het namelijk erg onrustig in Europa geweest. Het Congres van Wenen moest de situatie van vóór de Franse Revolutie terugbrengen in Europa. Toch was dit makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien er een hoop veranderd was. De onderhandelingen duurden dan ook een lange tijd.

Frankrijk werd na het Congres van Wenen opnieuw een koninkrijk onder het huis Bourbon. De broer van laatste Franse koning, Lodewijk XVIII, werd benoemd tot staatshoofd. De grenzen werden teruggebracht naar de situatie voor 1792. Ook kregen de meeste vorsten hun land terug. Toch waren er enkele wijzigingen op het gebied van grenzen. De Oostenrijkse Nederlanden werden bijvoorbeeld bij Nederland gevoegd, waardoor het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden ontstond. Het Congres wilde namelijk dat Frankrijk door sterke landen omringd werd om eventuele toekomstige revoluties te voorkomen.

De beslissingen van het Congres van Wenen waren onderdeel van de Europese Restauratie. Tijdens de eerste helft van de 19e eeuw speelden de beslissingen een grote rol. Later zouden er verschillende revoluties tegen de beslissingen zijn, waaronder de vele revoluties tijdens het Revolutiejaar 1848.