The Raven

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

De ik-verteller laat de raaf binnen door het raam.

The Raven (Engels voor De Raaf) is een beroemd gedicht van de Amerikaanse schrijver Edgar Allan Poe. Het gedicht verscheen voor de eerste keer in de New York Evening Mirror op 29 januari 1845. Het gedicht groeide uit tot een van de bekendste werken van Poe. Net als de meeste werken van Poe valt dit gedicht onder het genre horror. Het gedicht is verschillende keren uitgegeven in bundels, voorzien van afbeeldingen en er zijn talloze parodieën van. The Raven staat bekend om zijn ritme, dat haast als muziek doet aanklinken. Het maakt gebruik van verwijzingen naar de mythologie en het bovennatuurlijke, maar ook angst speelt een rol in het gedicht.

Het gedicht gaat over een man, die in het midden van de nacht in zijn kamer aan het lezen is. De man is erg verdrietig, aangezien hij de liefde van zijn leven (Lenore) verloren is. Op een gegeven moment wordt er op de kamerdeur geklopt, waarna onthult wordt dat er niets behalve duisternis aan de andere kant is. Hierna wordt er op het raam geklopt en vliegt er een raaf naar binnen. De raaf gaat op een beeld van Pallas Athena boven de deur zitten en blijft daar zitten. De man stelt de vogel steeds vragen, waarna de vogel ze beantwoord met Nevermore (Nooit meer). Het herhalen van deze reactie zorgt ervoor dat de man afdwaalt en aan het einde van het gedicht alleen nog maar op de grond kan liggen, terwijl de vogel nog altijd boven de deur zit.

Samenvatting

Sjabloon:Samenvatting In het midden van de nacht is een man aan het lezen in boeken over vergeten volksverhalen. Terwijl hij bezig was met zijn studie hoort hij opeens een geklop op de deur van zijn kamer. De man doet dit af alsof er een bezoeker is, maar besluit de deur niet open te doen. Het geklop zorgt namelijk voor een bepaalde angst. In plaats daarvan dwalen zijn gedachten af en de man denkt aan zijn verloren liefde, een vrouw genaamd Lenore. Het is onduidelijk wat er met Lenore gebeurd is, maar het feit dat zij er niet is zorgt voor angst bij de man. De man schrikt vervolgens van een gordijn dat beweegt, maar probeert zich kalm te houden. Hij besluit de deur te openen, terwijl hij zich verontschuldigt dat het zo lang duurde. De man komt er echter achter dat er niemand achter de deur is, alleen duisternis. Hierna kijkt de man de duisters in en wordt bang. Als hij "Lenore" fluistert hoort hij dit terug.

Terwijl zich terugdraait hoort hij iets op het raam kloppen, harder dan de vorige keer. De man denkt dat het de wind is, maar het raam vliegt open en een raaf komt binnen. Deze raaf gaat vervolgens op de buste van de Griekse godin Pallas Athena boven zijn deur zitten. De man zegt tegen de raaf dat hij geschrokken was en komt bij. Hij schrikt echter opnieuw als de raaf zegt Nevermore (Nooit meer). De man stelt hierna de raaf nog meer vragen, waarop de raaf steeds hetzelfde antwoord geeft. Hierdoor wordt hij moedelozer, angstiger en ook bozer. Hij dwingt de raaf de kamer te verlaten, maar de raaf zegt opnieuw "Nevermore". De man neemt aan dat de raaf de kamer nooit meer gaat verlaten. In de laatste strofe vertelt de man dat hij op de grond ligt in de schaduw van de raaf, die nog altijd op de buste boven de deur zit. De man gaat er vanuit dat hij nooit meer de grond zal verlaten.

Bronnen

• (en) Originele tekst op WikiSource