Nieuwe zakelijkheid
De Nieuwe zakelijkheid (Duits: Neue Sachlichkeit) was een kunststroming van ongeveer 1918 tot aan 1933. De kunststroming was voornamelijk populair in Duitsland. De stijl ontstond na de Eerste Wereldoorlog en eindigde toen Adolf Hitler in Duitsland aan de macht kwam. De nieuwe zakelijkheid was een tegenreactie op het expressionisme, dat voor en tijdens de oorlog erg populair was. Het expressionisme ging over het uiten van emoties. De nieuwe zakelijkheid wilde de werkelijkheid weergeven zonder emoties. De stroming was te vinden in de schilderkunst, de literatuur, de fotografie, de film en architectuur. De nieuwe zakelijkheid is een van de stromingen van het modernisme.
De nieuwe zakelijkheid begon na de Eerste Wereldoorlog met het ontstaan van de Bauhaus-architectuur. Dit was architectuur die vooral functioneel moest zijn. Door de Bauhaus hebben we overigens ook hoogbouw met veel glas, roestvrijstaal bestek en stalen meubels. In 1925 werd pas de naam Neue Sachlichkeit gebruikt na een tentoonstelling in Mannheim. De nieuwe zakelijkheid dankt aan deze tentoonstelling zijn naam. Vooral tussen 1923 en 1929 was de nieuwe zakelijkheid belangrijk in Duitsland; het land was toen economisch en politiek redelijk stabiel.
De werkelijkheid speelde dus binnen de nieuwe zakelijkheid een belangrijke rol. De kunst ging zich richten op de aspecten en conflicten in de toenmalige maatschappij. Belangrijke thema's waren het werk, vrije tijd en sport, het beeld van de moderne vrouw, sociale relaties en het verlies van religie. De kunst ging zich ook richten op het heden.
Literatuur
Binnen de literatuur probeerde de nieuwe zakelijkheid de werkelijkheid weer te geven door documentatie. Dit betekende dat de literatuur de werkelijkheid ging beschrijven en vastleggen. Hierdoor werden veel reportages en biografieën gemaakt. De stijl was erg zakelijk en er zat weinig emotie in de werken. De verteller vertelde vaak op een rustige en afstandelijke manier. De literatuur ging eerder lijken op een documentaire dan op literatuur. Dit kwam aangezien de literatuur bestond uit feiten, wetenschap en kritiek. Bekende Duitstalige schrijvers, zoals Bertolt Brecht en Erich Kästner, stonden buiten de stroming, maar hun werk vertoont toch invloed van de nieuwe zakelijkheid. Ditzelfde geldt voor Franz Kafka.
Het bekendste Duitstalige boek uit de nieuwe zakelijkheid is Im Westen nichts Neues van Erich Maria Remarque. Remarque vertelt in dit boek zijn eigen ervaringen als Duitse soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog en de verschrikkelijk dingen die hij heeft meegemaakt. Het boek maakte veel los in de Duitse maatschappij en werd in de Verenigde Staten niet veel later verfilmd. Im Westen nichts Neues wordt vaak gezien als een protest tegen oorlog en voor wereldvrede. Een ander bekend boek is Deutschland, Deutschland über Alles van Kurt Tucholsky. Dit werk bestaat uit vele foto's, gedichten en teksten, die een beeld geven van het toenmalige Duitsland. In zijn boek uitte Tucholsky veel kritiek op de Duitse regering, die volgens hem te veel geld aan zichzelf en het leger besteedde.