Contrafagot
De contrafagot, ook wel de dubbele fagot genoemd, is een grotere versie van de gewone fagot en klinkt een octaaf (hele toonladder) lager. De techniek is vergelijkbaar met die van zijn kleinere neef, met een paar opvallende verschillen:
- Het riet is aanzienlijk groter dan dat van de fagot, met een totale lengte van 65–75 mm (2,6-3,0 inch) (en een breedte van 20 mm (0,8 inch)) vergeleken met 53–58 mm (2,1-2,3 inch) voor de meeste fagotrieten. De grote bladen laten voldoende trillingen toe die de lage tonen van het instrument laten maken. Het contrafagotriet is vergelijkbaar met dat van een gemiddelde fagot.
- De vingerzetting van de contrafagot verschilt van die van de fagot, het duidelijkst bij de wisseling van lage naar hoge tonen (door weglating van de linker wijsvinger, waar men een half gat op fagot zou doen). In vergelijking met de fagot is het spelen op de contrafagot lastiger. Om op het instrument de noten zo te produceren dat ze stabiel zijn vraagt veel oefening.
- Het instrument is twee keer zo lang als de fagot, buigt twee keer rond zichzelf en wordt vanwege zijn gewicht en vorm ondersteund door een steunpin in plaats van een nekriem. Extra ondersteuning wordt soms geboden door een riem om de nek van de speler. Een bredere handpositie is ook vereist, aangezien de primaire vingertoetsen ver uit elkaar staan. De contrafagot heeft een water sleutel tot verwijdering condensatie. Het instrument wordt geleverd in een paar stukken (plus de breder wordende bel aan het uiteinde, die een fagot niet heeft); sommige modellen kunnen niet worden gedemonteerd zonder een schroevendraaier. Soms kan de bel worden losgemaakt.
De contrafagot is een houtblazer en zit ongeveer in dezelfde toonhoogtebereik als de tuba en de contrabasversies van de klarinet en saxofoon. Het instrument is in de eerste plaats een bas of contrabas voor de houtblazersgroep binnen een orkest.
Voorlopers van de contrafagot worden al in 1590 beschreven in Oostenrijk en Duitsland. De contrafagot zoals we hem nu kennen werd in het midden van de 18e eeuw ontwikkeld, vooral in Engeland; het oudste nog bestaande instrument, dat uit vier delen bestond en slechts drie toetsen (kleppen) heeft, werd gebouwd in 1714. Johann Sebastian Bach gebruikte de oude versie onder andere in zijn "Johannes Passion". Vandaag de dag is er meestal één contrafagot in een symfonieorkest.
Links
- Muziekweb - Contrafagot
- YouTube - Contrafagot