Alexander I van Rusland
| Alexander I van Rusland | |
|---|---|
| Land |  Keizerrijk Rusland
|
| Aangetreden op | 1801 |
| Afgetreden op | 1825 (overlijden) |
| Troonopvolger | Nicolaas I van Rusland |
| Algemeen | |
| Aanspreekvorm | Keizerlijke Majesteit |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | Alexander Pavlovich (Russisch: Александр Павлович) |
| Geboren | Sint Peterburg, 23 december 1777 |
| Overleden | Taganrog, 1 december 1825 |
| Huwelijk | Louise van Baden (geh. 28 september 1793) |
| Dynastie | Huis Romanov |
| Ouders | Paul I van Rusland |
| Kinderen | Maria Aleksandrovna (1799–1800) Elisabeth Aleksandrovna (1806–1808) |
Portaal  Monarchie
| |
Tsaar Alexander Pavlovich (Russisch: Александр Павлович; Sint Peterburg, Rusland, 23 december 1777 – Taganrog, Rusland, 1 december 1825), was de oudste zoon van Paul I van Rusland en Mariya Fyodorovna van Württemberg. Zijn bijnaam was de gezegende. Alexander I was een belangrijk persoon in Rusland. Hij was de baas van Rusland vanaf 1801. Hij was ook de eerste koning van Congres Polen vanaf 1815. Hij was ook de baas van Finland van 1809 tot hij stierf in 1825. Hij was de oudste zoon van keizer Paul I en Sophie Dorothea van Württemberg. Zijn bijnaam was “de Gezegende”. Alexander wilde dat Rusland zich zou ontwikkelen op basis van de Russische cultuur in plaats van Europees. Hij maakte plannen om een parlement op te richten en een grondwet te ondertekenen. Ook wilde hij dat er meer universiteiten kwamen. Alexander stond vijandig tegenover Europese mogendheden en was een Russische nationalist en slavofiel.
Alexander I was ook betrokken bij de buitenlandse politiek van Rusland. Hij veranderde de positie van Rusland ten opzichte van Frankrijk vier keer tussen 1804 en 1812 tussen neutraliteit, oppositie en alliantie. In 1805 sloot hij zich aan bij Groot-Brittannië in de Derde Coalitieoorlog tegen Napoleon, maar na het lijden van enorme nederlagen in de slagen van Austerlitz en Friedland, veranderde hij van kant en vormde een alliantie met Napoleon door het Verdrag van Tilsit (1807) en sloot zich aan bij het Continentale Systeem van Napoleon. Hij vocht een kleinschalige zeeoorlog tegen Groot-Brittannië tussen 1807 en 1812, evenals een korte oorlog tegen Zweden (1808-09) na de weigering van Zweden om toe te treden tot het continentale systeem. Alexander en Napoleon waren het nauwelijks eens, vooral niet over Polen, en de alliantie stortte in 1810 in. Alexanders grootste triomf kwam in 1812 toen Napoleons invasie van Rusland een catastrofale ramp voor de Fransen bleek te zijn. Als onderdeel van de winnende coalitie tegen Napoleon veroverde hij terrein in Finland en Polen. Hij vormde de Heilige Alliantie om revolutionaire bewegingen in Europa te onderdrukken die hij zag als immorele bedreigingen voor legitieme christelijke vorsten. Hij hielp ook de Oostenrijker Klemens von Metternich bij het onderdrukken van alle nationale en liberale bewegingen.
In de tweede helft van zijn regering werd Alexander steeds strenger en bang voor complotten tegen hem. Daarom stopte hij veel van de hervormingen die hij eerder had doorgevoerd. Hij verving Speranski als adviseur door Aleksej Arakchejev, die toezicht hield op de oprichting van militaire nederzettingen. Alexander stierf aan tyfus in december 1825 tijdens een reis naar Zuid-Rusland. Hij liet geen wettige kinderen na, omdat zijn twee dochters in de kindertijd stierven. Geen van zijn broers wilde keizer worden. Na zijn dood was er veel verwarring en onrust. Uiteindelijk werd hij opgevolgd door zijn jongere broer, Nicolaas I.
Vroege leven
Alexander werd geboren op 23 december 1777 in Sint-Petersburg. Zijn grootmoeder, Catharina, voedde hem en zijn jongere broer Constantijn op. Hij werd gedoopt op 31 december in de Grote Kerk van het Winterpaleis. Zijn peettante was Catharina de Grote en zijn peetvaders waren Jozef II, keizer van het Heilige Roomse Rijk, en Frederik de Grote. Hij werd vernoemd naar de patroonheilige van Sint-Petersburg - Alexander Nevski. Alexander leerde veel van zijn Zwitserse leermeester, Frédéric-César de La Harpe, over de principes van Rousseau’s evangelie van de mensheid. Maar hij leerde ook over de tradities van de Russische autocratie van zijn militaire gouverneur, Nikolaj Saltykov. Zijn grootmoeder koos Andrej Afanasjevitsj Samborski als zijn religieuze leraar. Samborsky had lang in Engeland gewoond en leerde Alexander (en Constantijn) uitstekend Engels, zeer ongebruikelijk voor potentiële Russische autocraten in die tijd.
Op 9 oktober 1793, toen Alexander nog 15 jaar oud was, trouwde hij met de 14-jarige prinses Louise van Baden. Zijn grootmoeder was degene die zijn huwelijk met de jonge prinses voorzat. Tot de dood van zijn grootmoeder bewandelde hij voortdurend de lijn van trouw tussen zijn grootmoeder en zijn vader. Zijn rentmeester Nikolai Saltykov hielp hem door het politieke landschap te navigeren, waardoor hij een afkeer van zijn grootmoeder en angst in de omgang met zijn vader opwekte.
Catharina liet een paleis bouwen voor Alexander en zijn vrouw. Maar het leven in het paleis was niet zo leuk voor Alexander en zijn vrouw. Catherine organiseerde veel feesten en dansen, wat zijn vrouw niet leuk vond. Alexander voelde alleen de liefde van een broer voor zijn vrouw. Hij begon meer met zijn vader te sympathiseren, omdat hij een bezoek aan het leengoed van zijn vader in het Gatsjina-paleis zag als een opluchting van het opzichtige hof van de keizerin. Daar droegen ze eenvoudige Pruisische militaire uniformen, in plaats van de opzichtige kleding die populair was aan het Franse hof die ze moesten dragen bij een bezoek aan Catharina. Toch kwam een bezoek aan de tsarevitsj niet zonder slag of stoot. Paulus liet zijn gasten graag militaire oefeningen uitvoeren, die hij ook zijn zonen Alexander en Constantijn opdrong. Hij was ook gevoelig voor driftbuien en hij ging vaak in woedeaanvallen als de gebeurtenissen niet op zijn manier gingen.
Tsarevich
Toen Catharina stierf in november 1796, werd zijn vader, Paul, de nieuwe keizer van Rusland. Alexander vond zijn vader nog erger dan zijn grootmoeder. Hij schreef dat Rusland een “speelbal voor krankzinnigen” was geworden en dat “absolute macht alles verstoort”. Het is waarschijnlijk dat het zien van twee vorige heersers die hun autocratische macht op zo’n manier misbruikten, hem ertoe aanzette een van de meer progressieve Romanov-tsaren van de 19e en 20e eeuw te zijn. Onder de rest van het land was Paulus alom impopulair. Hij beschuldigde zijn vrouw van samenzwering om een andere Catherine te worden en de macht van hem over te nemen, zoals zijn moeder deed van zijn vader. Hij verdacht Alexander ook van samenzwering tegen hem, ondanks de eerdere weigering van zijn zoon om de macht van Paulus over te nemen.
Keizer
Hemelvaart
Toen Alexander 23 jaar oud was, werd zijn vader vermoord en werd hij keizer van Rusland. Op het moment van de moord was Alexander in het Sint-Michielskasteel. Generaal Nicholas Zubov, een van de moordenaars, kondigde zijn troonsbestijging aan. Historici debatteren nog steeds over de rol van Alexander in de moord op zijn vader. De meest gangbare theorie is dat hij werd binnengelaten in het geheim van de samenzweerders en bereid was om de troon te bestijgen, maar erop stond dat zijn vader niet gedood mocht worden. Keizer worden door een misdaad die zijn vader het leven kostte, zou Alexander een sterk gevoel van wroeging en schaamte geven. Op 23 maart 1801 volgde Alexander zijn vader op als keizer van Rusland. Hij werd gekroond op 15 september van dat jaar in het Kremlin.
Binnenlands beleid
Alexander wilde Rusland beter maken. Hij wilde de manier waarop Rusland werd bestuurd veranderen. Hij wilde dat het land een nieuwe regering kreeg die beter werkte. Hij koos een groep vrienden om hem te helpen met het maken van plannen om Rusland te verbeteren. Ze wilden een nieuwe regering maken die beter was voor iedereen. Later koos Alexander een man genaamd Michail Speranski als zijn adviseur. Speranski maakte veel plannen om Rusland te verbeteren. Alexander maakte ook nieuwe ministeries en veranderde de manier waarop wetten werden gemaakt. Hij wilde dat de regering beter zou werken voor iedereen in Rusland.
Alexander wilde dat mensen in Rusland beter behandeld werden. Hij wilde dat mensen die op het land werkten, meer rechten kregen. Hij maakte een nieuwe groep mensen die “vrije landbouwers” werden genoemd. Dit waren boeren die vrijwillig door hun meesters waren geëmancipeerd. Maar de meeste mensen die op het land werkten, werden niet geholpen. Toen Alexander keizer werd, waren er drie universiteiten in Rusland. Hij maakte deze universiteiten beter en stichtte er nog drie in andere steden. Hij hielp ook wetenschappers en kunstenaars. Later verdreef hij buitenlandse geleerden uit Rusland. Na 1815 werden militaire nederzettingen geïntroduceerd om het leger economisch zelfvoorzienend te maken en het van rekruten te voorzien.
Opvattingen van zijn tijdgenoten
Alexander was een man die veel verschillende dingen deed en hij was een raadsel voor veel mensen. Napoleon Bonaparte vond hem bijvoorbeeld een “veranderlijke Byzantijn”en noemde hem de Talma van het Noorden, als klaar om elke opvallende rol te spelen. Voor Metternich was hij een gek om te humoreren. Castlereagh, die over hem schreef aan Lord Liverpool, gaf hem krediet voor "grootse kwaliteiten", maar voegde eraan toe dat hij "achterdochtig en besluiteloos" is; en voor Jefferson was hij een man met een schatbaar karakter, geneigd om goed te doen, en verwachtte hij door de massa van het Russische volk "een gevoel van hun natuurlijke rechten" te verspreiden. Beethoven droeg muziek op aan Alexander en Alexander gaf Beethoven een diamant als cadeau.
Napoleontische oorlogen
Allianties met andere mogendheden
Alexander wilde dat mensen in Rusland beter behandeld werden. Hij wilde dat mensen die op het land werkten, meer rechten kregen. Hij maakte een nieuwe groep mensen die “vrije landbouwers” werden genoemd. Dit waren boeren die vrijwillig door hun meesters waren geëmancipeerd. Maar de meeste mensen die op het land werkten, werden niet geholpen. Alexander maakte ook nieuwe ministeries en veranderde de manier waarop wetten werden gemaakt. Hij wilde dat de regering beter zou werken voor iedereen in Rusland.
Later vond Alexander Napoleon Bonaparte, de leider van Frankrijk, niet meer leuk omdat hij dacht dat Napoleon een slechte man was. Later hielp hij andere landen die tegen Napoleon vochten om onafhankelijk te worden. Dit maakte Napoleon boos en Alexander wilde hem stoppen. Alexander wilde Napoleon ook stoppen vanwege de executie op de hertog van Edingen. Deze executie was op bevel van Napoleon Bonaparte. De reden van de executie was van verzonnen beschuldigingen. Het Russische hof ging in rouw om het laatste lid van het Huis van Condé en de diplomatieke betrekkingen met Frankrijk werden verbroken. Alexander vond dit dus verschrikkelijk en wilde Napoleon dus stoppen zodat hij niemand meer kwaad kon doen.
Oppositie tegen Napoleon
Alexander wilde ervoor zorgen dat mensen in verschillende landen goed met elkaar omgingen. Hij dacht dat als mensen beter met elkaar omgingen, er minder oorlogen zouden zijn. Hij wilde dat mensen in verschillende landen elkaar zouden helpen en samenwerken. Hij schreef een brief waarin hij zei dat hij wilde dat mensen in verschillende landen samenwerkten en elkaar hielpen. Hij zei ook dat hij wilde dat mensen in verschillende landen vrede zouden hebben. Hij dacht dat als mensen in verschillende landen vrede hadden, de wereld een betere plek zou zijn.
Alexander dacht dat Napoleon "de onderdrukker van Europa en de verstoorder van de wereldvrede" was. Hij geloofde ook dat hij een goddelijke missie vervulde. In zijn instructies aan Niklolay Novosiltsev, zijn speciale gezant in Londen, werkte de keizer de motieven van zijn beleid uit in taal die de premier, William Pitt de Jongere, weinig aansprak. Toch is het document van groot belang, omdat het voor het eerst in een officiële uitzending de idealen van de internationale politiek formuleert die aan het einde van het revolutionaire tijdperk een opvallende rol zouden spelen in de wereldaangelegenheden. betoogde dat de uitkomst van de oorlog niet alleen de bevrijding van Frankrijk zou zijn, maar de universele triomf van "de heilige rechten van de mensheid". Om dit te bereiken zou het nodig zijn "na de naties aan hun regering te hebben gehecht door hen onbekwaam te maken om te handelen behalve in het grootste belang van hun onderdanen, om de betrekkingen van de staten onderling op nauwkeuriger regels te baseren, en zoals het in hun belang is om te respecteren".
1807 verlies door Franse troepen
Napoleon was een machtige leider van Frankrijk. Hij wilde samenwerken met Alexander, de leider van Rusland, om de wereld te regeren. Maar Alexander wilde niet samenwerken met Napoleon omdat hij vond dat hij eerlijk moest zijn tegenover alle landen in Europa. Napoleon probeerde Alexander te overtuigen om samen te werken door andere landen aan te vallen. Uiteindelijk riep Alexander de Russische natie op om tegen Napoleon te vechten omdat Napoleon de vijand was van het orthodoxe geloof. Napoleon won uiteindelijk de oorlog en bood Alexander een alliantie aan.
Het was dus een groot verlies voor Rusland, maar ook voor de Pruisen. De drie keizers ontmoette elkaar in Tilsit (25 juni 1807). Napoleon wilde samen met Alexander de wereld regeren. Hij stelde voor om eerst Finland aan Alexander te geven en daarna samen de Turken uit Europa te verdrijven en India te veroveren. Alexander vond het idee van Napoleon wel goed, maar hij wilde ook aan Europa denken. Hij wilde niet dat alleen hij en Napoleon de baas zouden zijn over de wereld.
Pruisen
Alexander en Napoleon waren vrienden. Ze wilden samenwerken om de wereld te regeren. Maar Alexander wilde niet dat zijn vriend Napoleon hem zou bedriegen. Hij wilde niet dat Napoleon hem zou laten vechten tegen andere landen terwijl hij zelf meer macht kreeg. Daarom weigerde Alexander om een deel van Pruisen te houden als prijs voor de oorlog die ze samen hadden gevoerd. Ze sloten uiteindelijk vrede, maar hun vriendschap was niet meer hetzelfde. Ze beschuldigden elkaar van het breken van beloftes. Alexander besefte dat Napoleon nooit echt serieus was geweest over hun plannen om samen te werken. Hij gebruikte hun vriendschap alleen maar om zijn eigen macht te vergroten. Alexander besloot daarom om alleen nog maar met Napoleon samen te werken als het goed was voor Rusland. Hij gebruikte hun alliantie om Finland terug te krijgen van Zweden en hoopte dat Rusland nog groter zou worden.
Frans-Russische alliantie
Napoleon had een afspraak met Alexander, de leider van Rusland, om samen te werken. Maar Alexander wilde niet dat Napoleon andere landen zou aanvallen. Hij wilde ook niet dat Napoleon de Polen zou aanmoedigen om tegen Rusland te vechten. Alexander wilde alleen samenwerken als het goed was voor Rusland. Napoleon was boos omdat hij vond dat Alexander niet genoeg deed om hem te helpen in de oorlog. Alexander zei dat hij niet alles kon opofferen voor zijn vriendschap met Napoleon. Hij moest ook denken aan zijn eigen land en volk. Hij wilde niets voor zichzelf en daarom konden ze het niet eens worden over Polen.
Alexander was boos omdat hij vond dat hij niet genoeg kreeg van het Verdrag van Schönbrunn. Napoleon had beloofd om Polen niet te herstellen, maar Alexander vermoedde dat Napoleon niet eerlijk was. Napoleon wilde testen of Alexander eerlijk was en vroeg of hij met de zus van Alexander mocht trouwen. Alexander zei nee omdat de prinses nog te jong was en omdat zijn moeder het er niet mee eens was. Napoleon was boos en weigerde een afspraak te ondertekenen die hij eerder had beloofd. Hij kondigde aan dat hij met iemand anders zou trouwen. Vanaf dat moment was de vriendschap van de twee keizers bijna over.
Napoleon deed veel vaker dingen die Alexander niet leuk vond. Napoleon nam bijvoorbeeld Oldenburg over van Rusland. De hertog van Oldenburg was de oom van Alexander en hij vond het niet leuk dat Napoleon zijn oom’s land had ingenomen. Napoleon wilde ook dat Rusland niet meer handelde met Groot-Brittannië, maar Alexander wilde dat wel. Hij vond dat Rusland zelf moest beslissen met wie ze handelden. In 1810 stopte Alexander met het continentale systeem en begon weer te handelen met Groot-Brittannië. De relatie tussen Frankrijk en Rusland werd steeds slechter na 1810. In 1811 beloofde Napoleon om Rusland te helpen in hun oorlog tegen het Ottomaanse Rijk, maar hij hielp niet echt.
Alexander was bang dat Napoleon oorlog zou beginnen tegen Rusland. Hij wilde zich daarom voorbereiden op de oorlog. Hij tekende een verdrag met Zweden om elkaar te helpen als er oorlog zou komen. Hij sloot ook vrede met de Ottomanen. Zijn diplomaten haalden beloftes uit Pruisen en Oostenrijk dat ze Rusland zouden helpen als Napoleon Rusland zou aanvallen. Michael Andreas Barclay de Tolly was de minister van oorlog en hij zorgde ervoor dat het Russische leger beter werd voorbereid op de oorlog. Alexander gaf de controle over het leger aan zijn generaals, Barclay de Tolly, prins Pjotr Bagration en Michail Koetoezov.
Oorlog tegen Perzië
In 1801, Alexander, de leider van Rusland, wilde de invloed van Rusland in de Kaukasus-regio vergroten en behouden. Hij benoemde Pavel Tsitsianov als Russisch opperbevelhebber van de Kaukasus. Tsitsianov ging over tot het opleggen van de Russische heerschappij aan West-Georgië en enkele kanaten rond Georgië. Sommige kanaten onderwierpen zich zonder slag of stoot, maar het Ganja Kanaat verzette zich. Ganja werd geplunderd tijdens het Beleg van Ganja, met ongeveer 3.000 - 7.000 inwoners van Ganja geëxecuteerd en duizenden anderen verdreven naar Perzië.Rusland en Perzië hadden ruzie over land. Rusland wilde niet weggaan uit Georgië, Dagestan en delen van Azerbeidzjan. Ze vochten bijna tien jaar en Rusland won uiteindelijk. Perzië moest vrede sluiten en veel gebieden aan Rusland geven. Veel moslimfamilies verhuisden naar Perzië.
Franse invasie
In 1812 viel Napoleon Rusland binnen. Hij wilde het land veroveren, maar dat lukte niet. Er was een grote veldslag tussen de Russen en de Fransen. Het was de grootste en bloedigste eendaagse actie van de Napoleontische oorlogen. Meer dan 250.000 soldaten waren betrokken en 70.000 soldaten stierven. De uitkomst van de slag was onbeslist, wat betekent dat geen van beide partijen won. Het Russische leger kon zich de volgende dag terugtrekken, waardoor de Fransen zonder de beslissende overwinning bleven die Napoleon zocht.
Na deze veldslag trok het Russische leger zich bijna drie maanden lang diep in Rusland terug. De adel zette Alexander onder druk om de bevelhebber van het Russische leger, veldmaarschalk Barclay de Tolly, te ontzetten. Alexander gaf gehoor en benoemde prins Michail Koetoezov om het bevel over het leger over te nemen.
Op 7 september stond de Grande Armée tegenover het Russische leger in een klein dorpje genaamd Borodino, 110 kilometer (70 mijl) ten westen van Moskou. De slag die volgde was de grootste en bloedigste eendaagse actie van de Napoleontische oorlogen, waarbij meer dan 250.000 soldaten betrokken waren en 70.000 slachtoffers vielen. De uitkomst van de slag was onbeslist. Het Russische leger, ongeslagen ondanks zware verliezen, kon zich de volgende dag terugtrekken, waardoor de Fransen zonder de beslissende overwinning bleven die Napoleon zocht.
Een week nadat hij Moskou had bereikt, werd de stad geëvacueerd en in brand gestoken. Napoleon verbleef een maand in de stad en verplaatste zijn leger naar het zuidwesten richting Kaloega, waar Koetoezov met het Russische leger was gelegerd. De Franse opmars naar Kaloega werd tegengehouden door het Russische leger en Napoleon werd gedwongen zich terug te trekken naar de gebieden die al verwoest waren door de invasie. In de weken die volgden verhongerde de Grande Armée en leed onder het begin van de Russische Winter. Gebrek aan voedsel en voer voor de paarden en aanhoudende aanvallen op geïsoleerde troepen van Russische boeren en Kozakken leidden tot grote verliezen.
Toen de restanten van het Franse leger in november uiteindelijk de Berezina overstaken, bleven er nog maar 27.000 soldaten over; de Grande Armée had zo’n 380.000 man dood en 100.000 gevangen genomen. Na deze veldtocht was Napoleons reputatie ernstig aan het wankelen gebracht en de Franse hegemonie in Europa verzwakte. De Grande Armée, bestaande uit Franse en geallieerde troepen, werd teruggebracht tot een fractie van zijn oorspronkelijke sterkte. Deze gebeurtenissen hebben een grote verschuiving in de Europese politiek teweeggebracht
Deze veldslag was het keerpunt voor Alexanders leven; na de verbranding van Moskou verklaarde hij dat zijn eigen ziel verlichting had gevonden en dat hij voor eens en voor altijd de goddelijke openbaring aan hem had gerealiseerd van zijn missie als vredestichter van Europa . Deze veldslagen in Rusland hadden een grote impact op de Napoleontische oorlogen.
Zesde Coalitieoorlog
In 1812 viel Napoleon Rusland binnen. Hij wilde het land veroveren, maar dat lukte niet. Na de veldslag bij Leipzig in de herfst van 1813, waarbij de coalitie van Rusland, Pruisen, Groot-Brittannië, Zweden, Spanje en andere landen de Fransen versloeg, stortte de Pro-Franse Rijnbond in. Alexander, de opperbevelhebber van de coalitietroepen in het theater en de belangrijkste monarch onder de drie belangrijkste coalitiemonarchen, beval alle coalitietroepen in Duitsland om de Rijn over te steken en Frankrijk binnen te vallen. De coalitietroepen, verdeeld in drie groepen, trokken in januari 1814 het noordoosten van Frankrijk binnen. Tegenover hen in het theater stonden de Franse troepen van slechts ongeveer 70.000 man. Ondanks het feit dat Napoleon zwaar in de minderheid was, versloeg hij de verdeelde coalitietroepen in de veldslagen bij Brienne en La Rothière, maar kon hij de opmars van de coalitie en hun triomfantelijke overwinning op Napoleon niet stoppen. Op 28 maart rukten coalitietroepen op naar Parijs en bereidden zich voor op een aanval.
Op 30 maart 1814 vielen de coalitielegers Parijs aan vanaf de noordelijke en oostelijke kant. De slag begon diezelfde ochtend met intense artilleriebombardementen vanuit de coalitieposities. De Russen vielen als eerste aan en dreven de Franse schermutselingen bij Belleville terug. Een paar uur later vielen de Pruisen ten noorden van de stad aan en veroverden de Franse stelling rond Aubervilliers. De Württembergse troepen veroverden de stellingen bij Saint-Maur in het zuidoosten, met Oostenrijkse troepen ter ondersteuning. De Russische troepen vielen vervolgens de hoogten van Montmartre in het noordoosten van de stad aan. De controle over de hoogten werd zwaar betwist, totdat de Franse troepen zich overgaven.
Alexander stuurde een gezant om de Fransen te ontmoeten om de overgave te bespoedigen. Hij bood de Fransen genereuze voorwaarden aan en hoewel hij van plan was Moskou te wreken, verklaarde hij dat hij vrede in Frankrijk bracht in plaats van de vernietiging ervan. Op 31 maart gaf Talleyrand de sleutel van de stad aan Alexander. Later die dag trokken de coalitielegers triomfantelijk de stad binnen met Alexander aan het hoofd van het leger, gevolgd door de koning van Pruisen en prins Schwarzenberg. Tot deze slag was het bijna 400 jaar geleden dat een buitenlands leger Parijs was binnengetrokken, tijdens de Honderdjarige Oorlog.
Op 2 april 1814 werd Napoleon afgezet door de Sénat-conservateur. Hij was in Fontainebleau toen hij hoorde dat Parijs zich had overgegeven. Verontwaardigd wilde hij naar de hoofdstad marcheren, maar zijn maarschalken weigerden voor hem te vechten en drongen er herhaaldelijk bij hem op aan zich over te geven. Hij deed op 4 april afstand van de troon ten gunste van zijn zoon, maar de geallieerden verwierpen dit uit de hand, waardoor Napoleon op 6 april onvoorwaardelijk moest aftreden. De voorwaarden van zijn abdicatie, waaronder zijn verbanning naar het eiland Elba, werden op 11 april vastgelegd in het Verdrag van Fontainebleau. Een onwillige Napoleon ratificeerde het twee dagen later, wat het einde betekende van de Oorlog van de Zesde Coalitie.
Postbellum
Vrede van Parijs en het Congres van Wenen
Alexander I van Rusland probeerde zijn geweten te kalmeren door te corresponderen met de leiders van de evangelische opwekking op het continent. Hij zocht naar voortekenen en bovennatuurlijke leiding in teksten en passages van de Schrift. Volgens zijn eigen verslag vond hij echter pas vrede in zijn ziel toen hij de barones de Krüdener ontmoette in Bazel, in de herfst van 1813. Zij maakte het haar speciale missie om prinsen te bekeren. Vanaf deze tijd werd een mystiek piëtisme de openlijke kracht van zijn politieke en privé-acties. Madame de Krüdener en haar collega, de evangelist Henri-Louis Empaytaz, werden de vertrouwelingen van de meest geheime gedachten van de keizer. Tijdens de veldtocht die eindigde in de bezetting van Parijs waren de keizerlijke gebedsbijeenkomsten het orakel aan wiens openbaringen het lot van de wereld hingen.
Na de val van Napoleon in 1814, werd Alexander een van de machtigste vorsten van Europa. Hij was echter niet altijd even populair bij andere Europese leiders. Sommigen waren achterdochtig over zijn ware bedoelingen en dachten dat hij gevaarlijke plannen had om Rusland almachtig te maken. Alexander was een complexe man met verschillende invloeden achter de troon. Hij was bijvoorbeeld bevriend met Madame de Krüdener, die hem hielp zijn religieuze overtuigingen te ontwikkelen. Hij was ook bevriend met La Harpe, zijn vroegere leermeester, die hem beïnvloedde met het evangelie van de mensheid. Alexander veroordeelde Napoleon in naam van “vrijheid” en “verlichting”. Conservatieven verdachten Alexander van een monsterlijke intrige waarmee hij zich zou aansluiten bij het jacobinisme van heel Europa, gericht op een almachtig Rusland in plaats van een almachtig Frankrijk. Op het Congres van Wenen versterkte Alexanders houding dit wantrouwen. Robert Stewart, burggraaf Castlereagh, wiens enige doel het herstel van “een rechtvaardig evenwicht” in Europa was, verweet de tsaar in zijn gezicht een “geweten” dat hem ertoe bracht het concert van de machten in gevaar te brengen door zijn greep op Polen te houden in strijd met zijn verdragsverplichting
Liberale politieke opvattingen
Alexander vond het belangrijk dat mensen vrij waren om te doen wat ze wilden, zolang ze anderen geen pijn deden. Maar toen hij bijna ontvoerd werd op weg naar het Congres van Aix-la-Chapelle, begon hij te twijfelen of hij wel zo’n goede leider was. Hij ontmoette een andere leider genaamd Metternich en begon zijn ideeën te veranderen. Hij dacht dat het beter was als de regering meer macht had en de mensen minder. Dit was niet iets wat hij plotseling besloot, maar het gebeurde geleidelijk aan. Hij was ook bezorgd over wat er in Duitsland gebeurde en keurde het protest van Castlereagh tegen Metternichs beleid goed. Hij vond dat Europa zich niet moest bemoeien met andere landen en hun regeringen.
Alexander dacht dat het beter was als de regering minder macht had en de mensen meer. Maar toen er in verschillende landen revoluties uitbraken begonnen veel mensen ontevreden te worden. Hij ontmoette een andere leider genaamd Metternich en begon zijn ideeën te veranderen. Hij dacht dat het beter was als de regering meer macht had en de mensen minder. Dit was niet iets wat hij plotseling besloot, maar het gebeurde geleidelijk aan. Hij was ook bezorgd over wat er in andere landen gebeurde en keurde het protest van Castlereagh tegen Metternichs beleid goed. Hij vond dat Europa zich niet moest bemoeien met andere landen en hun regeringen.
Opstand van de Grieken
Alexander was bezorgd over wat er in andere landen gebeurde en keurde het protest van Castlereagh tegen Metternichs beleid goed. Hij vond dat Europa zich niet moest bemoeien met andere landen en hun regeringen.
Later hoorde Alexander over een opstand in Griekenland tegen het Ottomaanse Rijk. Hij wilde dat de regio stabiel zou blijven, dus koos hij de kant van de Grieken. Hij stuurde zijn minister van Buitenlandse Zaken, Ioannis Kapodistrias, om elke Russische sympathie met Alexander Ypsilantis te verwerpen. In 1822 gaf hij orders om een deputatie uit de Griekse provincie Morea terug te sturen naar het Congres van Verona. Alexander probeerde zijn principes te verzoenen, maar Metternich was het niet met hem eens. Dit opende Alexanders ogen voor het ware karakter van de houding van Oostenrijk ten opzichte van zijn idealen. Terug in Rusland werd hij opnieuw geraakt door de aspiraties van zijn volk.
Persoonlijk leven
Alexander trouwde met Louise van Baden, die later bekend werd als Elizabeth Alexeievna. Hun huwelijk was een politieke match bedacht door zijn grootmoeder, Catharina de Grote. Helaas waren ze niet gelukkig samen. Ze kregen twee kinderen, maar beiden stierven op jonge leeftijd. Dit verdriet bracht hen dichter bij elkaar. Tegen het einde van Alexanders leven werden ze weer goede vrienden dankzij de wijze naastenliefde van de keizerin. Zij leefde erg mee met Alexander over de dood van zijn dochter Sophia Naryshkina, die de dochter was van zijn maîtresse Maria Naryshkina. Alexander had van 1799 tot 1818 een relatie met Maria Naryshkina. Er gingen geruchten dat Alexander I een affaire had met de Finse edelvrouw Ulla Möllersvärd en dat hij een kind bij haar had gekregen, maar dit is niet bevestigd.
Dood
Alexander begon erg ziek en werd steeds achterdochtiger tegenover de mensen om hem heen. Hij werd ook meer teruggetrokken, religieuzer en passiever. Sommige mensen denken dat hij schizofrenie had, wat betekent dat hij zich vaak terugtrok en niet veel met andere mensen praatte. In 1825 ging hij op reis naar het zuiden van Rusland omdat zijn vrouw ziek was. Tijdens de reis kreeg hij zelf ook tyfus, een ziekte die toen veel voorkwam. Hij stierf op 1 december 1825 in de stad Taganrog. Zijn dood werd pas in december bekend omdat Taganrog ver van de hoofdstad of een andere grote stad was. Zijn vrouw stierf een paar maanden later toen het lichaam van de keizer naar Sint-Petersburg werd vervoerd voor de begrafenis. Hij werd begraven in de Sint-Petrus en Pauluskathedraal van de Petrus- en Paulusvesting in Sint-Petersburg. Er zijn veel verhalen over Alexander, maar historici denken dat hij echt is gestorven en dat de verhalen niet waar zijn .
|
Tsaardom Rusland (1547-1721) Keizerrijk Rusland (1721-1917) | |