De Indische Waterlelies
|
|
De Indische Waterlelies is een sprookje geschreven door de Belgische koningin Fabiola. Het sprookje is voornamelijk bekend door de uitbeelding in het Sprookjesbos van de Efteling. Sinds 1966 is het sprookje te vinden in het pretpark. Tijdens de opening was het de grootste attractie in het park.
Het sprookje zelf werd door koning Fabiola geschreven in 1960 als onderdeel van haar boek De Twaalf Wonderlijke Sprookjes van Koningin Fabiola. Een uitbeelding van het sprookje is enkel in de Efteling te vinden. Hiervoor heeft de koningin toentertijd zelf toestemming gegeven.
Geschiedenis
Ontstaan en plan
Nadat Fabiola het sprookje schreef in 1960, las Peter Reijnders het in 1962. Samen met Anton Pieck en de toenmalige directeur van de Efteling wordt besloten om het sprookje toe te voegen aan het park. Op deze manier wil men meer bezoekers uit België trekken. Een probleem was dat er auteursrechten op het sprookje zaten. Met alle andere sprookjes in de Efteling is dit niet het geval, aangezien de verhalen zo oud zijn. Het verhaal van de Indische Waterlelies was toen nog twee jaar oud. De Efteling moest daarom een bedrag overmaken aan het Nationaal Werk voor Kindwelzijn die auteursrechten bezat.
Tegen die tijd is het nog onbekend welke van de 12 sprookjes precies gebruikt gaat worden, maar uiteindelijk koos men voor De Indische Waterlelies. Oorspronkelijk wilde men het sprookje maken in een grote loods achter de Stoomcaroussel. De directeur vindt dit echter te goedkoop voor een sprookje. Hierop wordt besloten om het sprookje aan te leggen naast het Herautenplein, wat toen het einde was van het Sprookjesbos.
Bouw
Voor het ontwerp laat Anton Pieck zich inspireren door architectuur en kunst uit China, Indonesië, India en Thailand. Hij combineert veel elementen uit deze culturen, waardoor het niet historisch correct is.
De Efteling was toentertijd niet gewend om een attractie te bouwen op zo'n grote schaal. Hierdoor zijn ook veel technieken nieuw en moet er veel uitgeprobeerd worden. Zo moesten de figuren en de muziek synchroon lopen en had men veel moeite om de feeën te laten dansen. Niet alles is door de Efteling zelf gemaakt. De kikkers zijn bijvoorbeeld door een Duits bedrijf gebouwd. In 1965 wordt gewerkt om het sprookje op te bouwen en in januari 1966 wordt de toren op het sprookje gezet in bijzijn van televisie.
Op 22 maart 1966 gaan Peter Reijnders en Anton Pieck naar het kasteel van Laken om koning Fabiola te vertellen over het sprookje. Deze is niet aanwezig bij de officiële opening.
Opening
Oorspronkelijk zou het sprookje geopend worden op 1 april 1966, maar uiteindelijk werd de datum verplaatst naar 3 mei 1966. De attractie krijgt een feestelijke opening met veel bezoekers en buitenlandse gasten. Tijdens de opening was de heks nog niet af. Hierdoor moest personeel de heks met de hand laten bewegen. Ook stopten de kikkers met werken bij de tweede voorstelling. Tijdens de derde voorstelling werkte er helemaal niets meer. In de nacht werd er vervolgens doorgewerkt om het sprookje de volgende dag te laten werken. Ondanks de slechte start groeiden De Indische Waterlelies uit tot een succes. Dit inspireerde de Efteling om later nog grotere attracties te bouwen.
De Indische Waterlelies lagen toentertijd niet in het Sprookjesbos. Het Sprookjesbos was toen een stuk kleiner en stopte bij de poort aan het einde van het Herautenplein. Na het Herautenplein kwam in de Siertuin terecht. De Siertuin was een plek met veel grasvelden en bloemen. Ook stonden De Vliegende Fakir en De Indische Waterlelies hier. Deze werden als aparte attracties gezien.
op 21 juni 1967 brengt koningin Fabiola uiteindelijk zelf een bezoek aan De Indische Waterlelies samen met de prinses Paola, prins Filip (de huidige koning van België) en prins Laurent.
Latere aanpassingen
Oorspronkelijk kwam er veel gerommel uit de tempelwachters voor het sprookje, maar uiteindelijk werd dit vervangen door een gedicht vlak na de opening. Ook wordt een kleine verhoging in de zaal aangebracht. Hierdoor ontstaan twee niveaus en kunnen bezoekers achter in de zaal de voorstelling ook zien. Ook kunnen meer mensen het sprookje zien op deze manier. In 1981 wordt het sprookje verbouwd en komt er een nieuwe techniek. In de jaren 90 worden de rotspartijen en de galerij opnieuw aangepast. Ook blijven de deuren sindsdien open; voorheen sloten deze elke vijf minuten tot de volgende voorstelling.
In 1996 wordt het sprookje flink onder handen genomen. De feeën worden vervangen door nieuwe, er komt een nieuwe heks en de hele voorstelling wordt opnieuw geschilderd. Sinds 1998 ligt De Indische Waterlelies in het Sprookjesbos. Dat jaar wordt de Siertuin aan het Sprookjesbos toegevoegd.
In 2001 wordt het plein voor de voorstelling aangepakt. Tussen 2000 en 2015 kregen de wachters op het plein grote bontjassen aan tijdens de Winter Efteling, maar tegenwoordig is dit niet meer het geval. In 2004 wordt de toren op het gebouw weggehaald. Dit komt doordat Het meisje met de zwavelstokjes aan het Sprookjesbos wordt toegevoegd. De toren zou hier te zien zijn en de toren zou kunnen omvallen.
In 2015 werd het sprookje gesloten voor een grote renovatie. Hierbij werd alles opnieuw geschilderd, kwam er nieuwe planten voor het voorplein en kreeg de heks een lelijker gezicht. In 2019 werden de rotsen bij de uitgang aangepakt. In 2021 kregen ook de rotsen bij de ingang een opfrisbeurt.
Het sprookje
Verhaal
Hieronder staat de samenvatting van een verhaal. Soms is het niet leuk als je al weet hoe het verhaal afloopt! |