Wim Mertens

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Wim Mertens (Neerpelt, 14 mei 1953) is een Belgische componist, pianist, zanger, gitarist en musicoloog. Veel van zijn nummers worden o.a. bij films en commercials gebruikt. Zo is zijn nummer Struggle For Pleasure bekend door een commercial van Proximus en het nummer No Testament ook.

Geschiedenis

Mertens is geboren te Neerpelt, België. Hij studeerde sociale en politieke wetenschappen aan de Universiteit van Leuven (afgestudeerd in 1975) en muziekkunde aan de Universiteit Gent; Hij studeerde ook muziektheorie en piano aan het Conservatorium Gent en het Koninklijk Conservatorium van Brussel.

In 1978 werd hij producent bij de toenmalige BRT (Belgische Radio en Televisie, nu wel Vlaamse Radio en Televisieomroep genoemd). Voor Radio 2 (Radio Brabant) produceerde hij concerten van Philip Glass, Steve Reich, Terry Riley, Meredith Monk, Urban Sax en anderen en hostte een programma Funky Town samen met Gust De Meyer (met wie hij het experimentele album For Amusement Alleen).

Mertens is sinds de vroege jaren 80 bekend als componist, en begon met het ontwikkelen van zijn reputatie na het vrijlaten van zijn hit "Struggle for Pleasure", onder de naam van zijn vroege Ensemble Soft Verdict en voor "Maximizing the Audience" dat voor Jan Fabre's compositie werd samengesteld en The Power of Theatrical Madness, die in 1984 in Venetië, Italië werd gepresenteerd.

De stijl van Mertens is voortdurend geëvolueerd in de loop van zijn productieve carrière, afkomstig uit een rechtvaardige experimentele en avant-garde, die altijd minimalistisch wordt, maar meestal behoudt een melodieuze basis op de verbijsteringen die hij maakt in de werelden die hij verkent. Zijn compositiekwaliteit heeft vaak het 'etiketteringsprobleem' overwogen en het brede publiek bereikt, hoewel het afkomstig is van een veel voorkomende muzikale context (zie rubriek In de populaire cultuur). Men kan in zijn werk drie verschillende draden muzikale stijlen volgen: a) Composities voor ensemble, misschien zijn meest toegankelijke en "commerciële" materiaal; B) Solo piano en voice composities, die spookachtige keyboard melodieën bevatten, vergezeld van Mertens ' Unieke high-pitched tenor stem zingen in een uitgevonden, persoonlijke taal; En c) Experimentele minimalistische "cycli" voor single, dual en soms meer instrumenten.

Mertens heeft al meer dan 60 albums uitgebracht, waarvan de meerderheid van 1980 tot 2004 door Les Disques du Crépuscule is uitgegeven. Mertens produceerde ook een aantal Crépuscule releases en raadpleegde het label over de keuze van werken van hedendaagse componisten zoals Michael Nyman, Gavin Bryars en Glenn Branca. Mertens koesterde ook een serie releases voor een Crépuscle-afdruk, Lome Armé, die werk uit het klassieke tijdperk en hedendaagse jazz bevatte.

In augustus 2007 tekende Mertens een contract met EMI Classics (nu Warner Classics) voor zijn volledige catalogus. Het label lanceerde zijn volledige back-catalogus vanaf januari 2008. EMI Music Belgium publiceerde ook het nieuwe werk van Mertens, beginnend op het 9-track album Receptacle op 24 september 2007. Voor dit album besliste Mertens om te werken met een Orkest bestaande uit alleen vrouwen, in totaal 17. Het is niet de eerste keer dat Mertens met EMI gewerkt heeft. Al in 1999 liet Mertens de soundtrack uit op de Paul Cox film Molokai: The Story of Father Damien via EMI Classics.

Mertens is de auteur van American Minimal Music, die naar de school van Amerikaanse herhalende muziek en het werk van LaMonte Young, Terry Riley, Steve Reich en Philip Glass kijkt.