Filips de Stoute

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Filips II (de Stoute) van Bourgondië

Filips de stoute geboren op 17 januari 1342 in Pontoise en stierf op 27 april 1404 in Hal (Henegouwen), is de vierde en laatste (jongste) zoon van koning Jan II van Frankrijk, bekend in het Frans als “Jean le Bon” (Jan de Goede), en van moeder Bonne (maagd) van Luxemburg. Van 1363 tot 1404 was Filips de eerste hertog van Bourgondië en werd hiermee de stamvader van het huis Valois-Bourgondië, een zijtak van het huis Valois.

De moed die hij toonde tijdens de Franse nederlaag bij Poitiers in 1356, toen hij nog maar veertien jaar oud was, leverde hem de bijnaam "Stoute" op. Hij werd ooit genoemd Filips "zonder land", maar zijn vader beloont in 1360 bij zijn terugkeer uit zijn Londense gevangenschap hem met het graafschap Touraine. In 1363 schonk de koning hem het hertogdom Bourgondië, dat hij had geërfd bij de dood van de laatste van de laatste Capetiaanse hertog van Bourgondië, Filips de Rouvres (die op 15-jarige leeftijd zonder nakomelingen stierf). Filps de Stoute trouwt op 19 juni 1369 in de Sint-Bavokerk te Gent met Margeretha van Male, weduwe van de vorige hertog van Bourgondië en rijke erfgename van de graafschappen Vlaanderen, Artois, Rethel, Nevers en het graafschap Bourgondië. Bij het overlijden van haar vader Lodewijk II van Vlaanderen wordt Filips de Stoute in 1384 heer van deze gebieden, meegebracht als bruidsschat door zijn vrouw.

Alles bij elkaar wordt Filips de Stoute heer van Vlaanderen, Artois, Rethel, de heerlijkheden van Mechelen en Salins, Champagne landen, Nevers en de baronie van Donzy, en het hertogdom Bourgondië en het graafschap Bourgondië (land dat toebehoort aan het Heilige Roomse Rijk). Het bezit van deze aanzienlijke territoriale eenheid (gebied) maakt van hem de machtigste van de "heren van de lelies", de eerste van de gelijken (adel) van Frankrijk .

Filips de Stoute is kunstliefhebber, weelderige mecenas (weldoener), liefhebber van architectuur, maar ook een slimme, scherpzinnige en subtiele (slimme) politicus, die de Bourgondische politiek met voorzichtigheid leidt. "Hij zag ver" schrijft de kroniekschrijver Jean Froissart in zijn Kronieken. Christine de Pizan, een andere getuige uit die tijd, onderstreept zijn "soevereine (heersende) gevoel en advies". Filips de Stoute legt de basis voor een machtige Bourgondische staat die, op zijn hoogtepunt, een rivaal (tegenstander) is van het koninkrijk Frankrijk en zelfs zo ver gaat dat hij het in gevaar brengt. De staat die hij starte, zou een belangrijke pagina in de geschiedenis van Bourgondië worden voor meer dan een eeuw. Ook de nederlandse en Belgische geschiedenis zal hier deel van uitmaken.

Jeugd

Hij werd opgeleid aan het hof met kinderen van dezelfde leeftijd met wie hij later verder zou optrekken of mee te maken zou krijgen: Filips van Orléans zijn oom - zijn broers Charles, de toekomstige Karel V van Frankrijk - Louis, toekomstige hertog Lodewijk I van Anjou en Jean, toekomstige Jean de Berry. Ook Louis de Bourbon, Édouard en Robert de Bar, Godefroy van Brabant, Louis d'Étampes, Louis d'Évreux (broer van Charles le Mauvais), Jean en Charles d' Artois, Charles d'Alençon en Philippe de Rouvre behoorden tot deze kring.

Zijn leermeester is waarschijnlijk Sylvestre de la Servelle. Hij leerde Filips Latijn en grammatica. Zijn moeder en grootmoeder van vaderskant stierven in 1349 aan de pest. Zijn grootvader, Filips VI, stierf kort daarna in 1350. Een van de eerste beslissingen van zijn vader Jan II van Frankrijk (gekroond tot koning van Frankrijk op 26 september 1350 in Reims) is om het leger te reorganiseren. Ook de adel die er een groot deel van uitmaakt, weet hij meer disciplineren bij te brengen door de Orde van de Ster opnieuw leven in te blazen. Filips de Stoute en zijn broer, Jean de Berry, worden gewapende ridders van deze orde, samen met honderd anderen op 6 januari 1352.

Slag bij Poitiers

Deze slag is er een tijdens de Honderdjarige Oorlog. Een strijd tussen Frankrijk en Engeland. De Fransen zijn slecht georganiseerd. De dan 14 jarige Filips staat zijn vader Jan II van Frankrijk bij in de strijd. Ze weten te overleven, maar worden gevangen genomen door de Engelsen en naar Londen gebracht. De Franse koning vindt het belangrijk om de eer hoog te houden in plaats van laf te vluchten. Zijn tegenstander de 'Zwarte Prins' van Wales (oudste zoon van Edward III van Engeland), behandelt hem met grote eerbied. Edward III gaf hen eerst nog een vorstelijk onthaal en behandelt zijn gevangenen met vrijgevigheid. Er worden onmiddellijk onderhandelingen gestart om de voorwaarden voor hun vrijlating vast te stellen, evenals het bedrag van het losgeld. Dat overleg mislukt. Het gevangenschap wordt steeds grimmiger en Jan en Filips belanden zelfs in de Tower van Londen. Na vier jaar worden vader en zoon naar Calais (Frankrijk) gebracht en daar nog zes maanden vastgehouden. Twee van zijn zonen, Lodewijk I van Anjou en Jean de Berry, nemen hun plaats in Londen in om de betaling van het losgeld te garanderen. Ook Bourgondië heeft veel last van de oorlog. Plunderingen van de Engelsen zijn de veroorzakers van armoede en de pest doet er een flinke schep bovenop. Filips de Rouvres is dan de Hertog van Bourgondië. Als laatste hoofd van de oudere tak van de Capetiaanse hertogen van Bourgondië komt hij kinderloos in 1361 te overlijden. Via een ingewikkelde lijn van erfgenamen komt Bourgondië toe aan Jan II van Frankrijk. Bij zijn intrede beloofd hij dat Bourgondië de priveleges (voordelen) van het hertogdom mag behouden. Jan keert terug naar Parijs en stelt een gouveneur voor Bourgondie aan; Henri de Bar, heer van Pierrefort. De verdediging van het hertogdom had Jan toevertrouwd aan Jean II de Melun, graaf van Tancarville. Men wil in Bourgondië niet dat Bourgondië een provincie van het koninklijk domein Frankrijk wordt. Dit stemt Jan ontevreden. Op 27 juni 1363 vervangt de koning de graaf van Tancarville door Filips, zijn jongste zoon, aan wie hij de titel van luitenant-generaal van het hertogdom geeft met volledige bevoegdheid om de zaken te beheren.