Engelse Burgeroorlog

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

De Engelse Burgeroorlog was een oorlog tussen Koninkrijk Engeland, Koninkrijk Schotland en Koninkrijk Ierland. Hoewel de oorlog tussen drie koninkrijken was, werd de oorlog eigenlijk alleen maar uitgevochten in Engeland. De oorlog speelde zich tussen 22 augustus 1642 en 3 september 1651 af, maar tussen 1645 en 1648 werd er vrijwel niet gevochten. De Engelse Burgeroorlog is eigenlijk de naam de drie oorlogen met hetzelfde doel en dezelfde groepen, waardoor het vaak één oorlog genoemd wordt.

In de Engelse Burgeroorlog waren er twee grote groepen. Dit waren de Cavaliers en de Roundheads. De Cavaliers stonden aan de kant van de Engelse koning Karel I en de Roundheads aan de kant van het parlement (het Long Parliament). De eerste twee oorlogen van de Engelse Burgeroorlog hadden weinig resultaat, pas in de derde oorlog wonnen de Roundheads. Zij stichtten een republiek, de Engelse Gemenebest, wat uiteindelijk in 1660 werd opgeheven.

Wat er vooraf gebeurde

Sinds de tijd dat de Engelse koning Jacobus I koning was, ontstond er een soort van gat tussen de koning en zijn volk. De Puriteinen (een christelijke stroming) kregen steeds meer aanhangers hierdoor. Niet alleen in de zin van godsdienst, maar ook op het gebied van politiek. Hiervoor was er ook al een soort van scheiding. In de tijd dat koning Elizabeth I namelijk koningin was, had ze een andere godsdienst dan haar eigen volk. Elizabeth I steunde namelijk de protestanten in de rest van Europa, die aan andere stroming hadden dan in Engeland. Omdat Elizabeth I kinderloos stierf, kreeg Engeland een ander koningshuis. Dit was Huis Stuart en Jacobus I was de eerste koning hiervan. Dit huis was alleen katholiek en de rest van Engeland was meer protestants. Jacobus I had een protestantse opvoeding gehad. Hij liet de bijbel vertalen en bemoeide zich zelf met de strijd tussen godsdiensten in de Nederlanden. Maar de puriteinen hadden geen vertrouwen meer in hem. Zo duurde met een nog aantal jaren.

In 1621 ontstond een nieuw conflict. In Bohemen was koning (de zogenoemde Winterkoning) Frederik V van de Palts verdreven uit zijn land door de keizer van het Heilige Roomse Rijk. Deze keizer was namelijk katholiek en de Winterkoning was protestants. Het Engelse parlement snapte niet dat de Engelse koning dit zomaar liet gebeuren en waarom hij zich hier niet mee had bemoeid. De vrouw van de Winterkoning was namelijk nota bene de dochter van de Engelse koning. Jacobus was woedend hierover en stuurde een brief naar het parlement. Kamerleden die kwaad zouden spreken over de koning zouden gearresteerd worden. Het parlement liet de rechten die het had opsturen naar de koning en wilde dat het meer rechten kreeg. Jacobus wees dit af en liet de bedenkers hiervan opsluiten en maakte meteen een einde aan de rest van het parlement. Later herstelde het parlement zich weer.

In 1625 kwam er een nieuwe koning, Karel I. Tussen de kroning en het uitbreken van het eerste deel van de oorlog, kwamen er allerlei problemen naar boven. Karel I had een katholieke vrouw en de Engelsen waren hier niet blij mee. De belangrijkste raadgever van de koning, George Veliers, wilde strijden tegen het katholieke Spanje en Frankrijk. De koning vond dit een goed plan, maar het parlement niet. De raadgever vroeg geld, maar het parlement wilde dit alleen geven als het leger kon terug worden geroepen als de oorlog niet goed verliep. Dit lukte de raadgever niet en hij werd in 1626 door het parlement ontslagen. Karel I was boos hierover en stuurde het hele parlement terug naar huis.

In 1628 had de koning geen geld meer en werd het parlement weer bijeengeroepen. Ook de Puriteinen zaten in het parlement. De Puriteinen vonden dat de koning niet serieus genoeg was tijdens de gelegenheden van de kerk. William Laud had hij namelijk tot bisschop van het belangrijke Londen benoemd. William Laud was katholiek en de puriteinen waren woedend. Het parlement was aan het vergaderen, alleen meer over de discussie of de zaken van de koning belangrijker was dan de zaken van het geloof. Karel I wilde handelen en vroeg of het parlement tijdelijk wilde stoppen. Dit wilde het parlement en Karel I stuurde het parlement vervolgens naar huis. Elf jaar lang zou hij regeren zonder parlement en sloot vrede met Spanje en Frankrijk. Aangezien de koning geld nodig had, bedacht hij zelf belastingen waar de bevolking niet erg blij mee was.