Griekse Onafhankelijkheidsoorlog

Griekse Onafhankelijkheidsoorlog
Bisschop Germanos zegent de Griekse vlag van de revolutie
Datum	22 februari 1821 - 12 september 1829
Locatie	Griekenland en de Egeïsche Zee
Overwinning voor	Griekenland
Resultaat
Strijdende partijen
Eerste Helleense Republiek (rebellen) Gesteund door: Verenigd Koninkrijk Frankrijk Keizerrijk Rusland	Ottomaanse Rijk Ottomaans Egypte
Leiders
Theodoros Kolokotronis Petros Mavromichalis Athanasios Diakos Edward Codrington Henri de Rigny Lodewijk van Heiden	Mahmut II Ibrahim Pasja
Troepensterkte
Onbekend	Ottomaans Egypte: minstens 17.000 man
Verliezen
25.000 doden	20.000 doden
Portaal Geschiedenis

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

De Griekse Onafhankelijkheidsoorlog (in het Grieks: Ελληνική Επανάσταση, Elliniki Epanastasi) vond plaats tussen 1821 en 1829 en had als uitkomst de onafhankelijkheid van Griekenland van het Ottomaanse Rijk.

Oorzaak van de oorlog

In het jaar 476 werd de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, Romulus Augustulus, afgezet. Nu bleef alleen het Oost-Romeinse Rijk over. Dit rijk was christelijk en de adel sprak Latijn, maar het volk Grieks. Het Oost-Romeinse Rijk werd steeds Griekser en mengde stijlen van het Westen en het Oosten, waardoor een eigen, Grieks-Byzantijnse stijl ontstond.

Dit Byzantijnse Rijk breidde zich steeds meer uit totdat het grote delen van het Middellandse Zeegebied in handen had en cultureel gezien het belangrijkste land van Europa en het Midden-Oosten was. Maar toen kwamen de Turkse Ottomanen. Zij veroverden het hele rijk en stichtten het Ottomaanse Rijk. In 1453 ging de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk, Constantinopel, verloren en hield het rijk op te bestaan.

Sindsdien leefden de Byzantijnse Grieken in het Ottomaanse Rijk en hoewel ze vaak belangrijke banen kregen, waren ze toch onderdrukt. Daarom was er vanaf het begin al veel protest tegen de Ottomaanse regering, maar dit had geen succes. Intussen verzwakte het Ottomaanse Rijk steeds meer en in 1821 hadden de Grieken er definitief genoeg van. Ze kwamen in opstand, voor een nieuw Grieks Rijk.

Verloop

Maar deze opstand begon niet zomaar. Al jaren lang vonden steeds meer West-Europeanen dat de Grieken recht hadden op een eigen land, omdat deze zogenaamde filhellenen kennis hadden gemaakt met die cultuur uit de Griekse Oudheid. De filhellenen waren over het algemeen erg rijk en organiseerden een strak plan. Eerst zou een leger het door de Ottomanen bestuurde Moldavië binnenvallen en in de onrust die dan zou ontstaan zouden de Grieken in opstand komen.

Dit ging even goed, maar de Ottomanen waren sterk en sloegen keihard terug. Generaal Ibrahim Pasja landde eerst op Chios en doodde 23.000 Grieken. Hierna trok hij moordend en plunderend de Peloponnesos en Centraal-Griekenland door. Athene en Mesolongi (waar veel West-Europese soldaten aan land kwamen) vielen in Ottomaanse handen. De opstand werd met harde hand onderdrukt. Het eiland Hydra had een grote en sterke vloot en wist daardoor nog vrij te blijven, maar niemand wist hoe lang de stad het zou volhouden.

De opstand leek geëindigd.