Hastings Kamuzu Banda
| Hastings Kamuzu Banda | |
|---|---|
| |
| Hastings Kamuzu Banda | |
| Naam voluit | Akim Kamnkhwala Mtunthama Banda |
| Geboren | ca.1898 |
| Geboren te | Kasungu ,  Brits Centraal-Afrika
(nu Kasungu, |
| Overleden | 25 november 1997
(99 jaar) |
| Overleden te | Johannesburg,  Zuid-Afrika
|
| Relatie met | Merene French |
| Partij | Malawi Congrespartij |
| Religie | Presbyteriaan (Kerk van Schotland) |
| Functie | 1e president van Malawi |
| Aantreden | 6 juli 1966 |
| Aftreden | 24 mei 1994 |
| Voorganger | Elizabeth II
als koningin van Malawi |
| Opvolger | Bakili Muluzic |
| Functie(s) | |
| 1e president van Malawi (6 juli 1966-24 mei 1994) premier van Malawi (6 juli 1964–6 juli 1966) | |
Portaal  Politiek
| |
Hastings Kamuzu Banda (1898 – 25 november 1997) was de premier en later de eerste president van Malawi van 1964 tot 1994 (voor het eerste jaar van zijn bewind toen het in 1964 onafhankelijk werd, was Malawi de Brits protectoraat van Nyasaland, nu Malawi). In 1966 werd het land een republiek en werd hij president. Zijn heerschappij is omschreven als een "zeer repressieve autocratie" (zeer onderdrukkend alleenheerser). Nadat hij een groot deel van zijn opleiding in etnografie, taalkunde, geschiedenis en geneeskunde in het buitenland had gestudeerd, keerde Banda terug naar Nyasaland om tegen het kolonialisme te pleiten voor onafhankelijkheid van het Verenigd Koninkrijk. Hij werd formeel benoemd tot premier van Nyasaland en leidde het land in 1964 naar de onafhankelijkheid. Twee jaar later riep hij Malawi uit tot een republiek met zichzelf als president. Hij legde de macht vast en verklaarde later Malawi een eenpartijstaat onder de Malawi Congress Party (MCP). In 1970 benoemde de MCP hem tot president voor het leven van de partij. In 1971 werd hij President voor het leven van Malawi zelf. Als gerenommeerd (met een goede reputatie) anti-communistische leider in Afrika kreeg hij tijdens de Koude Oorlog steun van het Westblok. Hij steunde over het algemeen vrouwenrechten, verbeterde de infrastructuur van het land en handhaafde een goed onderwijssysteem in vergelijking met andere Afrikaanse landen. Hij was echter voorzitter van een van de meest repressieve regeringen in Afrika, een tijdperk waarin politieke tegenstanders regelmatig werden gemarteld en vermoord. Mensenrechtengroepen schatten dat minstens 6.000 mensen zonder proces werden gedood, gemarteld en gevangengezet. Volgens een schatting kwamen tijdens zijn bewind maar liefst 18.000 mensen om het leven. Hij kreeg kritiek voor het onderhouden van volledige diplomatieke betrekkingen met de apartheidsregering in Zuid-Afrika. Tegen 1993 stemde hij, onder toenemende binnenlandse en internationale druk, in met het houden van een referendum dat een einde maakte aan het eenpartijstelsel. Kort daarna maakte een speciale vergadering een einde aan zijn levenslange presidentschap en ontnam hem de meeste van zijn bevoegdheden. Banda ging voor het presidentschap in de democratische verkiezingen die volgden en hij werd verslagen. Hij stierf in Zuid-Afrika op 25 november 1997.