Canadese Confederatie

Het tekenen van de wet voor de Canadese Confederatie was afgebeeld op dit schilderij in het Canadese parlement. In 1916 brak er een brand uit in het gebouw en dit schilderij werd toen verwoest.

De Canadese Confederatie (Engels: Canadian Confederation, Frans: Confédération canadienne) vond plaats op 1 juli 1867. De Canadese Confederatie betekende het ontstaan van Canada. Voorheen waren er verschillende Britse koloniën in Noord-Amerika. Dit waren Nova Scotia, New Brunswick, Québec en Ontario. Dit waren apart koloniën met apart bestuur en aparte wetten. Toch was er sprake van een gemeenschappelijke cultuur en onderlinge handel. Met de confederatie werden deze vier koloniën samengevoegd tot één kolonie, het Dominion of Canada. Deze kolonie had een grote mate van zelfbestuur, maar bleef tot aan de jaren 1930 officieel een Britse kolonie.

Overigens werden niet alle Noord-Amerikaanse Britse kolonie samengevoegd. Zo beleven Brits-Columbia en Prins Edwardeiland aparte koloniën tot aan de jaren 1870. Newfoundland en Labrador bleef zelfs tot 1949 een aparte kolonie. Ook was er een groot gebied dat amper bewoond was, genaamd Rupertland, dat pas in 1870 aan Canada werd toegevoegd.

Hoewel het wordt confederatie vaak gebruikt wordt voor een staatsvorm, betekent het in dit geval iets als vereniging. Overigens is Canada zelf geen confederatie, maar een federatie.