Terugtocht van Gettysburg
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
Sjabloon:Zijbalk Gettysburg-veldtocht
De Teruchtocht van Gettysburg speelde zich af na de Slag bij Gettysburg samen met zijn achtergrondveldslagen (die bij Carlisle en Hunterstown). Nadat Lee bij Gettysburg verloren had moest hij zijn leger terugtrekken - dit kon niet zonder slag of stoot.
Achtergrond
|
It was all my fault this time. Form your ranks again when you get back to cover. We want all good men to hold together now. Het was mijn fout. Vorm uw gelederen opnieuw wanneer we teruggaan. We willen alle goede mannen nu samenhouden. |
|
Met deze woorden zette de zuidelijke opperbevelhebber Robert E. Lee de vernietigde resten van de divisies van George E. Pickett en Joseph Pettigrew aan om zich te hergroeperen als ze vluchtten onder het noordelijke geweervuur bij Cemetery Ridge, Gettysburg, Pennsylvania. Drie lange dagen had Lee delen van zijn leger links, rechts en centraal op het noordelijke bolwerk geslingerd. Ondanks het feit dat het Army of the Potomac onder bevel van Generaal-Majoor George G. Meade zwaar toegetakeld was, bleef het de harde en vastberaden zuidelijke aanvallen weerstaan en kon het de troepenmacht terugdrijven. Nadat Lees Pickett's Charge zwaar teruggeslaan werd, was Lees Army of Northern Virginia niet langer in staat om de veldtocht verder te zetten. Om in het midden van Pennsylvania een sterke verdediging op te bouwen en op versterkingen te wachten was eveneens onmogelijk. Voor de commandant van het Army of Northern Virginia was er slechts één optie opengelaten: de terugtocht. Toch vertrok Lee niet overhaast en bleef 24 uur ter plekke om de afvoering van de gewonden te dekken.
Om 5 uur in de namiddag van 3 juli riep Lee zich de divisies van brigadegeneraal Evander Wet en Generaal-Majoor Lafayette McLaws uit hun positie bij de twee heuvels terug. Toen Meade dit vernam, stuurde hij Generaal-Majoor George Sykes' V Korps ter verkenning om onder andere naar de sterkte te kijken. Dit korps kwam echter onder vuur te liggen van zuidelijke batterijen, waardoor het terugtrok. Deze schermutseling overtuigde Meade dat hij zich eerst moest versterken voordat hij tegen zijn nog steeds sterke vijand aanging.
Decimering van de legers
Beide legers waren zwaar bebloed. Het noordelijke Army of the Potomac begon de veldtocht met 83.289 mannen. In drie dagen tijd werden er 17.684 man verloren, ofwel 21,2%. Alle korpsen van het leger (behalve het VI Korps) hadden lange lijsten met slachtoffers. De verliezen waren zo hoog dat het I Korps en het III Korps gewoon bij het II Korps gevoegd werden. Van Meades staff was John F. Reynolds gesneuveld en waren Daniel Sickles en Winfield S. Hancock zwaar gewond geraakt.
Lee had aan het begin van zijn invasie met 75.054 de Potomac overgestoken in Pennsylvania. Zijn mislukte pogingen om een gat te slaan in de noordelijke verdediging kostte hem 22.638 slachtoffers, ofwel 30,2% van zijn gehele troepenmacht. De zware verliezen aan hoge veldofficieren in de zette hem op de rand om het Army of Northern Virginia te bewijzen voor de rest van de oorlog.
Meningen over de strategie
Meade zou later ernstig bekritiseerd worden over zijn mislukte poging om een tegenaanval uit te voeren op de gebroken geconfedereerden. Omdat zijn leger één chaos was - ongeveer het enige wat voor Lee gunstig was - vond hij het te gevaarlijk om een dergelijke onmiddelijke tegenaanval te ondernemen. Maar, omdat het zuidelijke leger zo uitgeroeid was na de Pickett's Charge, verwachten Lee en zijn ondergeschikte (luitenant-generaal James Longstreet) een sterkte Unionistische tegenaanval. Toendat Hancock zwaar gewond uit het strijdtoneel werd gehaald, schreef hij Meade dat wanneer het VI en V Korps oprukten, de zuidelijken vernietigd zouden zijn. Maar toen Meade op het strijdveld aankwam was hij tevreden over het feit dat de zuidelijke aanvallen afgeweerd waren en was de kans op een tegenaanval snel verdwenen.
Redenen
Op 5 juli, nadat Lees leger uit Gettysburg was vertrokken, schreef Meade aan zijn vrouw de reden waarom hij geen tegenaanval uitvoerde:
|
|
It was a grand battle, and is in my judgment a most decided victory, though I did not annihilate or bag the Confederate Army. This morning they retreated in great haste into the mountains, leaving their dead unburied and their wounded on the field. They awaited one day, expecting that flushed with success, I would attack them, when they would play their old game of shooting us from behind breastworks. Het was een grote veldslag, en was naar mijn oordeel een duidelijke overwinning, hoewel ik het zuidelijke leger niet vernietigd heb. Vanochtend trokken ze in haast terug naar de bergen en lieten hun doden onbegraven achter op het slagveld. Ze wachtten op de dag dat ik vastberaden met het idee om successen te behalen hun zou aanvallen, zodat ze ons konden beschieten vanachter borstweringen. |
|
Deze keer maakte Meade duidelijk om niet hún spel te spelen.
Voor de terugtocht
In de nacht van 3 op 4 juli hergroepeerde Lee zijn leger en liet Richard S. Ewell uit Culp's Hill nadat hij zich samenvoegde met A.P. Hill en James Longstreet terugtrekken richting de defensieve linies bij Seminary Ridge. Volgens de meeste bronnen reed Lee alleen door zijn leger die nacht. Daarna ontmoette hij eindelijk brigadegeneraal John D. Imboden die bezig was om een cavalerie-escorte op te maken voor de trein waarmee de gewonden naar huis gestuurd werden. "General, this has been a hard day on you," (Generaal, dit is een zware dag voor u geweest) zei Imboden tegen zijn superieur. "Yes, it has been a sad, sad day to us." (Ja, en het is een trieste, trieste dag voor ons geweest) antwoordde Lee. Hij prees de acties van Picketts en Pettigrews soldaten en voegde eraan toe: "If they had been supported as they were to have been - but for some reason not fully explained to me were not - we would have held the position and the day would have been ours. Too bad, too bad. Oh, too bad." (Als ze zo ondersteund waren geweest zoals het had gemoeten - maar om een of andere reden die ik niet helemaal begrijp was dat niet zo - hadden we de posities gehad en was het onze dag geweest. Jammer, jammer, oh jammer). Lee ging verder: "We must now return to Virginia" (We moeten nu terug naar Virginia). Als Lee zijn orders aan Imboden doorgaf voegde hij eraan toe: "The duty will be arduous, responsible and dangerous, for I am afraid you will be harassed by the enemy’s cavalry. How many men do you have?" (De plicht zal zwaar, verantwoordelijk en gevaarlijk zijn en ik ben bang dat je door de cavalerie aangevallen zult orden. Hoeveel man heb je?) Imboden antwoordde dat hij 2.000 man en 23 kanonnen ter beschikking had voor de taak.
Om 4 juni, aangezien de legers elkaar uitgeput en verbijsterd aanstaarden, reden boodschappers heen en weer tussen de legers. Lee hield 4.000 soldaten gevangen en vroeg om losgeld. Meade weigerde dit voorstel omdat hij dacht dat slechts 4.000 soldaten hem niet echt zouden helpen tijdens de achtervolging. Lee beval zijn troepen voor de Seminary Ridge om rond Meade te gaan en hem zo af te leiden. Terwijl Lee de vorige avond wanhopig en teleurgesteld was, was hij nu beïnvloed door enorm veel vertrouwen. Toen Longstreet, de commandant van het korps dat altijd mocht opdraaien met de verliezen de tweede en derde dag, kwam riep Lee: "Well, here is my old war horse!" (Wel, hier is mijn oud oorlogspaard!). Daarna zei hij iets kalmer over het mislukken van de Pickett's Charge: "It is all my fault. I thought my men were invincible." (Het is allemaal mijn schuld. Ik dacht dat mijn mannen onoverwinnelijk waren).
Terwijl Lee de laatste voorbereidingen maakte voor de terugtocht, gaf Meade zijn "General Orders No. 68" (Algemene orders nr. 68) en feleciteerde zijn generaals voor hun prestaties tijdens het gevecht. In zijn boodschap maakte hij duidelijk dat het doel nog niet was bereikt en dat er nog een grote inspanning moest geleverd worden om elke spoor van de indringer te laten verdwijnen. Hoewel Meade zijn leger duidelijk overbelaste in deze belangrijke campagne beval hij Generaal-Majoor William Frans die in Frederick, Maryland gelegerd was om over te gaan tot de aanval tot het fort bij Falling Waters, Williamsport en daar de pontonbrug 
te vernietigen. Blijkbaar had Meade toch enige hoop om Lee voor te Potomac - dus op noordelijk grondgebied - te vangen en hem in een grote veldslag búíten Virginia te overwinnen. Maar: hij begon zijn achtervolging enkel op 5 juli, een dag nadat Lee vertrokken was.