Magneetband
Een magneetband is een smalle strook dun plastic folie, vaak vele meters lang en opgerold op een spoel. De band wordt bij het opnemen of afspelen van de ene spoel afgewikkeld en op een andere spoel weer opgewikkeld. Op de plastic band (tape) zitten hele fijne gemagnetiseerde deeltjes verlijmd. Door de opname/afspeelkop van een recorder die een elektromagneet bevat, worden die deeltjes in bepaalde richtingen gemagnetiseerd. Als een geluid met een microfoon wordt opgenomen, dan worden de geluidsgolven of geluidstrillingen omgezet in een elektrisch signaal die ook een trillend karakter heeft. Dit electrische signaal wordt door de opname/afspeelkop vastgelegd in de magneetische deeltjes die onderling dus net even anders van richting worden gemagnetiseerd. Laat je de opname vervolgens weer aflezen door de opname/afspeelkop dan worden de telkens net anders liggende magneetische velden weer omgezet in een elektrisch signaal. Om dat weer te kunnen horen heb je een speaker of koptelefoon nodig die dat elektrische signaal weer omzet in een geluid.
In plaats van geluid is het ook mogelijk om een videobeeld of een computersignaal vast te leggen op magneetband of tape. Wanneer je een opgenomen computersignaal afspeeld over een speaker, dan hoor je een knarsend en piepend geluid. Magneetband is dus een opslagmedium.
Dit opslagmedium werd in 1928 uitgevonden in Duitsland. Daarna is het veel gebruikt in de radio- en TV wereld, voor muziekopnames en later ook voor het opslaan van computergegevens.
Het nadeel van magneetband is de slijtage van de band, het kunnen beschadigen door een magneet in de buurt van de tape te houden en het verkleven van de plastic band door vocht. Het opslaan van beeld en geluid (en dus ook computergegevens) op geluids- en beeldbanden blijft hooguit 20 jaar goed. Dit is dus bijvoorbeeld best wel een probleem voor het archief van Beeld en Geluid in Hilversum.