Neuscorrectie
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
 |
Gezondheidsklachten?
Ga naar een dokter of huisarts! Volg geen adviezen over gezondheidsklachten van het internet op. |
Een neuscorrectie, ook wel medische neusreconstructie genoemd, is een plastische chirurgische ingreep voor het veranderen en reconstrueren (opnieuw maken/herstellen) van de neus.
Twee soorten neuscorrectie
Er worden twee soorten plastische chirurgie gebruikt: reconstructieve chirurgie die de vorm en functies van de neus herstelt en cosmetische chirurgiedat het uiterlijk van de neus verandert. Reconstructieve chirurgie is gericht op het oplossen van neusletsels (beschadigde neus) veroorzaakt door verschillende trauma's (ongelukken), waaronder stomp (door boksen bijvoorbeeld) en penetrerend (instekend, snijdend) trauma (door bijvoorbeeld glas of een beet van een hond) en een trauma veroorzaakt door explosieletsel zoals dat van vuurwerk. Ook als gevolg van zuren of ontstekingen kan iemands neus beschadigd raken. Reconstructieve chirurgie kan ook geboorteafwijkingen, ademhalingsproblemen en mislukte primaire neuscorrecties behandelen. Neuscorrectie kan een bult, een smal neusgat verwijderen, de hoek tussen de neus en de mond veranderen, of verwondingen, geboorteafwijkingen of andere problemen aanpakken die de ademhaling beïnvloeden, zoals een afwijkend neustussenschot of een sinusaandoening (verstopping van holtes achter de neus en ogen).
Bij gesloten neuscorrecties en open neuscorrecties - creëert een plastisch chirurg, een KNO-arts ( specialist in keel, neus en oor) of een kaak- en aangezichtschirurg (specialist in kaak, gezicht en nek), een functionele (goed werkende), esthetische (mooie) en in het gezicht evenredige neus door de neushuid en de zachte weefsels van het ondersteunende neusframe (kraakbeen) te scheiden. Vervolgens ze naar behoefte aan vorm en functie te veranderen, de insnijdingen te hechten, weefsellijm te gebruiken en ofwel een pakket of een stent (metalen of plastic buisje) aan te brengen, of beide, om de veranderde neus te immobiliseren (tijdelijk onbeweegnaar te maken) om de goede genezing van de chirurgische insnijdingen te bevorderen.
Geschiedenis
Behandelingen voor de plastische reparatie van een gebroken neus worden voor het eerst genoemd in het Edwin Smith Papyrus, een beschrijving uit het Oude Egypte van 3.000 tot 2.500 v. Chr.
De Ebers-papyrus ( ca. 1.550 v. Chr.), is een oude Egyptische medische papyrus, wat een neuscorrectie beschrijft als de plastische chirurgische ingreep voor het reconstrueren van een neus die door rhinectomie (operatief wegsnijden) is vernietigd. Een dergelijke verminking werd in die tijd en cultuur toegepast als een criminele, religieuze, politieke en militaire straf.
Neuscorrectie technieken worden ook al beschreven in de oude Indiase tekst Sushruta samhita door Sushruta , waar een neus wordt gereconstrueerd met behulp van een huidflap van de wang.
Tijdens het Romeinse Rijk (27 v.Chr. – 476 n.Chr.) publiceerde de encyclopedist Aulus Cornelius Celsus ( ca. 25 v. Chr. – 50 n.Chr.) het 8-delige boek De Medicina (On Medicine, ca. 14 n.Chr.), waarin technieken en procedures voor plastische chirurgie worden beschreven voor de correctie en de reconstructie van de neus en andere lichaamsdelen.
In Italië publiceerde Gasparo Tagliacozzi (1546-1599), hoogleraar chirurgie en anatomie aan de Universiteit van Bologna een handleiding voor de chirurgische reparatie en reconstructie van gezichtswonden bij soldaten.
In Groot-Brittannië publiceerde Joseph Constantine Carpue (1764-1846) de beschrijvingen van twee neuscorrecties: de reconstructie van een door de oorlog gewonde neus en de reparatie van een door arseen beschadigde neus.
In Duitsland werd de techniek verfijnd door chirurgen zoals Karl Ferdinand von Gräfe (1787-1840), hoogleraar chirurgie aan de Universiteit van Berlijn. Johann Friedrich Dieffenbach (1794-1847), die een van de eerste chirurgen was die de patiënt verdoofde voordat de neusoperatie werd uitgevoerd, publiceerde Die Operative Chirurgie (Operative Surgery, 1845), die een soort handboek medische en plastische chirurgie werd.
In de Verenigde Staten voerde de otolaryngoloog John Orlando Roe (1848-1915) in 1887 de eerste moderne gesloten neuscorrectie uit en over zijn behandeling van zadelneusmisvormingen.
In 1921 introduceerde A. Rethi de open neuscorrectie met een incisie in het neustussenschot om het aanpassen van de punt van de neus te vergemakkelijken.
Vanaf dan volgen er nog verbeteringen in de techniek van het opereren en herstellen van eerdere mislukte neuscorrectie.
Opbouw van de neus
De neus bevat vele kleine bloedvaatjes, spiertjes en zenuwen. Een chirurg zal dus uiterst voorzichtig te werk moeten gaan. De geurwaarneming gebeurt door speciale geurcellen in het slijmvlies die rechtstreeks met een hersengebied in contact staan.
Voor- en natraject
Voordat er een neuscorrectie plaatsvindt, doet de chirurg een onderzoek naar de voorgeschiedenis van de patiënt. Hij of zij onderzoekt of het fysiek (lichamelijk) haalbaar is, maar ook psychologisch (geestelijk). Ook wordt er gekeken naar het huidtype en of er eerder littekenweefsel aanwezig is. Met 3D computer animaties kan de arts laten zien wat er gaat veranderen en overleggen of de patiënt er mee eens is. Ook de verdovingsprocedure wordt met de anesthesist besproken.
Ook de nazorg is belangrijk, met het oog op pijnbehandeling en moeilijkheden door ontstekingen en dergelijke. Een neuscorrectie is behoorlijk ingrijpend en vraagt veel van een patiënt.