Judith van West-Francië

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Judith van West-Francië (oktober 844 - 870), ook wel Judith Martel genoemd, was een Frankische prinses die achtereenvolgens getrouwd was met twee koningen van Wessex en daarna met de eerste Graaf van Vlaanderen.

Judith is vernoemd naar haar grootmoeder, Judith van Beieren (805-843). Ze is de dochter van Charles de Kale en diens echtgenote Ermentrude van Orléans. Ze was dus ook de zus van Lodewijk de Stamelaar. Ze was de achterkleindochter van Karel de Grote.

Eerste huwelijk

Het is zeer uitzonderlijk dat Charles zijn dochter liet trouwen, want hoewel de Karolingische koningen graag de beste bruid voor hun zonen uitzochten, huwelijkten ze hun dochters minder graag uit, omdat het gevaar bestond dat een aangetrouwde koning vroeg of laat aanspraak op hun troon zou maken. Een prinses laten trouwen met iemand onder hun was dan weer beneden hun waardigheid.

Aethelwulf, haar toekomstige man, was boven de 50 jaar en had al vier zonen. Hij was erg gerespecteerd en niet alleen christen, maar hij had vooral de Noormannen in 851 verpletterd. Charles maakte persoonlijk met hem kennis in de loop van 855, toen hij Frankrijk doorkruiste tijdens een pelgrimstocht naar Rome. Hij had toen z'n jongste zoontje Alfred bij zich (6 jaar), die later ook nog van zich zou laten horen. Toen Aethelwulf en Alfred terugkeerden uit Rome verloofde Aethelwulf zich met de 12-jarige Judith en ze trouwden op 1 oktober 856 in de Paltskapel van Verberie-sur-Oise bij Senlis.

Judith werd tot koningin gekroond, wat bij hun uiterst ongebruikelijk was. Hij nam hiermee wel een risico, want mocht hij zonen krijgen met Judith, zou dat kunnen leiden tot een broederstrijd.

Weduwe

Toen Aethelwulf terug aankwam in Engeland na een jaar afwezigheid, verzette zijn oudste zoon Aethelbald zich, die het regentschap niet wou opgeven. Aethelbald spande ook nog eens samen met enkele rijksgroten en zelfs enkele kerkelijke machthebbers, die de voorliefde van de vorst voor Rome en het Frankische Rijk niet konden waarderen, eveneens dat Judith tot hun koningin was uitgeroepen. Een oproer dreigde, maar Aethelwulf voelde zich te oud om het hard te spelen. In het begin van 857 werd er na overleg een compromis (als ze iets besloten hebben waar alle partijen mee akkoord zijn) gesloten: Aethelbald zou voortaan regeren over Wessex en Aethelwulf over Kent. Aethelwulf bleef wel bij naam koning van West-Saksen en ook opperkoning van alle Angelsaksische rijkjes. Judith mocht ook koningin blijven en mocht voortaan naast haar man op de troon zitten; dit was nog nooit eerder in Engeland toegestaan.

Aethelwulf was vanaf nu eigenlijk alleen nog bekommerd om de broze vrede te bewaren en hij schreef een testament waarin hij de opvolging regelde. Over Judith repte hij geen woord. Hij stierf op 13 januari 858.

Tweede huwelijk

Wat moest zij nu, als 14-jarige weduwe, doen? Ze had van Aethelwulf enkele bezittingen in Engeland gekregen, waarmee ze wel een tijd kon leven. De meesten verwachtten dat ze in een klooster zou treden of terugkeren naar haar vader. Neen, ze deed iets helemaal anders. Ze trouwde met haar stiefzoon, Aethelbald, en bleef hiermee de koningin van West-Saksen. De kerk was hier erg verontwaardigd over:

Toen Aethelbald de troon van zijn vader besteeg, nam hij, tegen het goddelijke verbod en de christelijke waardigheid, maar ook tegen de gewoonte van heidenen in, Judith, de dochter van de Frankische koning Karel, tot vrouw, hetgeen allen die ervan hoorden een schande vonden.