Tweede slag bij de Mazurische meren
| Tweede slag bij de Mazurische meren | |
|---|---|
| |
| Een kaart van de veldslag. | |
| Datum | 7 - 21 februari 1915 |
| Locatie | Mazurische meren, Polen |
| Resultaat | Duitse overwinning |
| Strijdende partijen | |
.svg){kind=small} Keizerrijk Rusland
|
.svg){kind=small} Duitse keizerrijk
|
| Commandanten | |
| Thadeus von Sievers Pavel Plehve
|
Paul von Hindenburg Erich Ludendorff
|
| Troepensterkte | |
| 10de leger 12de leger
|
8ste leger 10de leger
|
| Verliezen | |
| 56.000 dood en gewond, (vermoedelijk) 100.000 gevangen | weinig |
Portaal  Eerste Wereldoorlog
| |
De Tweede slag bij de Mazurische meren, ook bekend als de Winterslag bij de Mazurische meren omdat tijdens het gevecht een sneeuwstorm begon, maakte deel uit van het plan van Paul von Hindenburg, namelijk een tweedelige zware aanval om de Russen terug te dwingen en zo zo snel mogelijk een einde te maken aan de oorlog in het Oostfront.
Achtergrond
In dat plan bedoelde von Hindenburg concreet een overvleugeling van het 12de leger - gelegerd in de streek - en het 10de leger - bestaande uit 4 korpsen onder bevel van generaal Sievers - in het centrum van Polen en een terugdringing over de Vistula. Hindenburg rekende voor dit plan op het 8ste leger - zijn leger - en het 10de leger - nog maar net nieuw opgericht, bestaande uit 8 divisies. Het Russische 10de leger stond gepositioneerd ten noorden van de Mazurische meren. Deze zou het 1ste deel van Hindenburgs aanval (de noordelijke) uitvoeren: de Duitse legers wilden zo door de Angerapplinie komen die door de Mazurische meren liep. Dit plan werd goedgekeurd door Erich Falkenhayn, de Duitse stafchef - hoewel deze van mening was dat deze oorlog in het westen gewonnen moest worden. Hij aanvaardde dit dan ook enkel omdat het een goede indruk zou maken op de andere mogelik toekomstige bondgenoten in de Balkan moest het Duitse keizerrijk zo een actie ondernemen tegen Rusland.
De slag
Toen een hevige sneeuwstorm op gang kwam op 7 februari 1915 voerde het Duitse 8ste leger een verrassingsaanval uit op de Russische zuidvleugel en kon zo ongeveer 112 kilometer oprukken. Tijdens de terugtocht werden ze op 9 februari - deze keer op de rechterflank - nog eens aangevallen uit het noorden door het Duitse 10de leger. Terwijl ze bedreigd werden met de omsingeling bleef het XX korps van Sievers de Duitse opmars stuiten. Uiteindelijk werd dan toch de overgave getekend op 21 februari, maar er het XX korps bleven verzet bieden en konden zo uiteindelijk ontsnappen. De overige 3 korpsen van het Russische 10de leger hadden zich reeds op 14 februari wanordelijk teruggetrokken.
Gevolgen
De Russen hadden 56.000 man verloren, en opnieuw waren de Duitse verliezen klein. De Duitsers maakten wel enorm veel krijgsgevangenen buit. Erich Ludendorff beweerde dat de aantallen opliepen tot 100.000. Alle verdere Duitse opmarsen werden beëindigd door een aanval in de rechterflank op 22 februari door het Russische twaalfde leger. De Duitse aanvallen verder naar het zuiden leverden veel minder op dan die van de Mazurische meren. Een van de laatste aanvallen door een Oostenrijk-Hongaars zuidelijk leger werd in februari en maart 1915 geblokkeerd en teruggedrongen.