Kruisbes
Kruisbes, in België stekelbes of stekebees genoemd, is een soort bes. Kruibessen lijken erg op aalbessen, maar kruisbessen zijn zoeter en hebben soort van haartjes op de bessen zitten. Kruisbessen groeien aan een struik, die ook erg veel op de aalbessenstruik lijkt. Kruisbessen zijn er zowel in wit als rood. De wetenschappelijk naam luidt Ribes uva-crispa.
Kruisbessen groeien op vochtige plaatsen. Kruisbessenstruiken doen het ook goed in het bos. Kruisbessenstruiken groeien dan ook in het wild. De kruisbes wordt stekelbes genoemd doordat de struik waaraan ze groeien stekels bevatten. Een kruisbessenstruik is 's winters kaal. Nadat de struik bladeren heeft, krijgt het in april kleine paarse bloemetjes. Deze bloemen worden door insecten gestoven. De struiken zijn zelfbestuivend. Het stuifmeel uit de bloemen kan dus ook gebruikt worden om de andere bloemen aan de struik te bevruchten. Na de bevruchting verwelkt de bloem en worden de bessen gevormd.
Kruisbessen worden niet erg veel geteeld. In Nederland wordt er slechts 15 hectare geweekt, waardoor ze vaak alleen bij een specialist te krijgen zijn. In Vlaanderen zijn kruisbessen populairder. In het Haspengouw, de Voorkempen en het Hageland worden de bessen gekweekt. Vroeger werden de bessen onrijp geplukt, zodat ze rijp bij de consument aankwamen. Tegenwoordig is kan men ervoor zorgen dat de bessen ook rijp bij de consument aankomen als ze rijp geplukt worden.
Om te vermeerderen worden kruisbessen gestekt. In tuincentra zijn de struiken te koop, ook in de vorm van een boompje. Hierdoor hebben liefhebbers vaak een kruisbessenstruik in de tuin. In kleine tuinen doet de struik te vooral goed. De struik geeft immers veel vruchten en houd van zon en halfschaduw. Kruisbessenstruiken worden ook gebruikt voor het maken van heggen.
De struiken zijn vatbaar voor twee ziekten. Als eerste de Amerikaanse kruisbessenmeeldauw. Hierbij tast een schimmel de nieuwe takken aan. Ook is er de bladvalziekte, waarbij de bladeren vergaan.