Watersnoodramp van 1953
De Watersnoodramp van 1953 was een grote overstroming en de laatste in de Nederlandse geschiedenis die veel slachtoffers maakte, vooral in Zeeland.
Op de nacht van 31 januari 1953 kwam er een zware storm richting Zeeland en Zuid-Holland. Het was de Noordwesterstorm en daarbij was het ook nog eens springtij.
Dat betekende dat het water hoger stond dan normaal.
Door de wind werd het water richting Zeeland en Zuid-Holland geblazen. De polders liepen over, huizen stortten in of spoelden weg, kinderen zagen hun ouders verdrinken, ouders zagen hun kinderen meegesleurd worden door het water.
Iedereen probeerde naar een plaats te gaan waar het water hen niet kon bereiken, zoals op zolders en op daken van huizen. Na de storm werden de mensen opgevangen in scholen, kerken en cafés. Na de eerste vloedgolf kwam er de volgende dag nog een tweede vloedgolf.
Door het water was de telefoonverbinding verbroken zodat de rest van Nederland niet wist wat er gebeurd was in Zeeland en Zuid-Holland. Er was toen ook nog bijna geen televisie en al helemaal geen internet, dus het nieuws verspreidde zich maar heel langzaam. 3 dagen na de ramp konden mensen pas helpen. Niet alleen Nederland maar ook België, Amerika, Frankrijk en Engeland hielpen mee.
Bij deze ramp kwamen meer dan 1813 mensen en 34.011 dieren om en daarbovenop was er nog eens miljarden guldens aan schade. Heel Zeeland, een stukje van Zuid-Holland en een stukje van Noord-Brabant was ondergelopen. Veel mensen konden niet terugkeren naar hun woning. Soms duurde het een half jaar voordat de mensen terug konden.
De Deltawerken
Na deze grote ramp wilden de mensen natuurlijk dat dit niet nog een keer zou gebeuren. Daarom ontstond er het Deltaplan, hierover hadden veel mensen overlegd. In het Deltaplan stond er dat de mensen allerlei dijken en dammen zouden gaan bouwen om nog een overstroming te voorkomen. Al deze dijken en dammen samen heten de Deltawerken. Deze zijn vooral te vinden in Zeeland.