Qinqin: verschil tussen versies
k |
k |
||
| Regel 2: | Regel 2: | ||
De '''qinqin''' (Chinees 秦琴; Vietnamees: Đàn sến) is een geplukte Chinese [[luit]]. Het werd oorspronkelijk vervaardigd met een houten lichaam ([[klankkast]]), een slanke hals met frets en drie snaren. Het lichaam kan rond, of zeshoekig (met afgeronde zijkanten) of achthoekig zijn. Vaak werden slechts twee snaren gebruikt, zoals in bepaalde regionale [[Ensemble|ensembles]] zijn ze van zijde en bamboe (tegenwoordig ook nylon). In zijn zeshoekige vorm (met afgeronde zijkanten) wordt het ook ''meihuaqin'' genoemd (梅花琴, letterlijk "pruimenbloeseminstrument"). Het instrument is verwant aan de [[sanxian]] (三弦 of 三絃) en [[sanshin]] (三 線 of サ ン シ ン) van Okinawa (eiland). |
De '''qinqin''' (Chinees 秦琴; Vietnamees: Đàn sến) is een geplukte Chinese [[luit]]. Het werd oorspronkelijk vervaardigd met een houten lichaam ([[klankkast]]), een slanke hals met frets en drie snaren. Het lichaam kan rond, of zeshoekig (met afgeronde zijkanten) of achthoekig zijn. Vaak werden slechts twee snaren gebruikt, zoals in bepaalde regionale [[Ensemble|ensembles]] zijn ze van zijde en bamboe (tegenwoordig ook nylon). In zijn zeshoekige vorm (met afgeronde zijkanten) wordt het ook ''meihuaqin'' genoemd (梅花琴, letterlijk "pruimenbloeseminstrument"). Het instrument is verwant aan de [[sanxian]] (三弦 of 三絃) en [[sanshin]] (三 線 of サ ン シ ン) van Okinawa (eiland). |
||
| − | De qinqin is vooral populair in het zuiden van [[China]]: in [[Guangdong]], [[Hong Kong]] en [[Macau]]. Een soortgelijk instrument, de tweesnarige ''đàn sến'', is aangepast van de qinqin voor gebruik in de traditionele muziek van [[Zuid-Vietnam]]. Volgens de legende werd de Chinese Qin in Vietnam ingevoerd door de Chaozhou- bevolking in de provincie Guangdong die naar Vietnam migreerde. Het wordt veel gebruikt in de volksmuziek. |
+ | De qinqin is vooral populair in het zuiden van [[China]]: in [[Guangdong]], [[Hong Kong]] en [[Macau]]. Een soortgelijk instrument, de tweesnarige ''đàn sến'', is aangepast van de qinqin voor gebruik in de traditionele muziek van [[Zuid-Vietnam]]. Volgens de legende werd de Chinese Qin in Vietnam ingevoerd door de Chaozhou- bevolking in de provincie Guangdong die naar Vietnam migreerde. Het wordt veel gebruikt in de Chinese [[hof]]- en volksmuziek en in Vietnam bij theatrale [[Orkest|orkesten]]. Bij de volksmuziek speelt men op de Qin vaak melodieën zoals die van de fluit en [[erhu]], en speelt een deel van het ritme en de begeleiding, of de melodie die door andere instrumenten wordt gespeeld. |
| + | |||
| + | Het instrument heeft zijn naam te danken aan de qin dynasty (opgericht in 221 v.Chr. en kwam in 206 v.Chr. ten val), maar wie het heeft uitgevonden is niet bekend. |
||
De frets op alle Chinese luiten zijn hoog, zodat de vingers de onderliggende toets of hals zelf nooit raken - duidelijk anders dan westerse instrumenten met frets. Dit zorgt voor een grotere controle over timbre (klank) en intonatie dan hun westerse tegenhangers, maar maakt het spelen van [[Akkoord (muziek)|akkoorden]] moeilijker. |
De frets op alle Chinese luiten zijn hoog, zodat de vingers de onderliggende toets of hals zelf nooit raken - duidelijk anders dan westerse instrumenten met frets. Dit zorgt voor een grotere controle over timbre (klank) en intonatie dan hun westerse tegenhangers, maar maakt het spelen van [[Akkoord (muziek)|akkoorden]] moeilijker. |
||
| − | Er zijn twee varianten van qinqins in het moderne China: de "traditionele" versie, gekenmerkt door "hoge" frets in Chinese stijl, en de "moderne" versie, die in plaats daarvan fretdraad gebruikt. De moderne versie lijkt ook sterk op een [[banjo]] in die zin dat de lichaamsvorm meestal rond is en een trommelvel bevat dat meestal van schapenleer of pythonhuid is gemaakt. Ook het geluid lijkt er sterk op. De moderne versie wordt meestal ook geleverd met drie snaren. De fretafstand die wordt gebruikt op de qinqin is niet dezelfde als op westerse instrumenten zoals de gitaar of banjo, dus de noten komen niet overeen. In tegenstelling tot de [[pipa]] (en sommige andere Chinese instrumenten), zijn de fretten van de meeste modellen van qinqins niet gemoderniseerd. Soms is bij de moderne qinqin de klankkast 'peervormig' en heeft het stelsleutels vergelijkbaar met dat van een gitaar. |
+ | Er zijn twee varianten van qinqins in het moderne China: de "traditionele" versie, gekenmerkt door "hoge" frets in Chinese stijl, en de "moderne" versie, die in plaats daarvan fretdraad gebruikt. De moderne versie lijkt ook sterk op een [[banjo]] in die zin dat de lichaamsvorm meestal rond is en een trommelvel bevat dat meestal van schapenleer of pythonhuid is gemaakt. Ook het geluid lijkt er sterk op. De moderne versie wordt meestal ook geleverd met drie snaren. De fretafstand die wordt gebruikt op de qinqin is niet dezelfde als op westerse instrumenten zoals de [[gitaar]] of [[banjo]], dus de noten en vingerzetting komen niet overeen. In tegenstelling tot de [[pipa]] (en sommige andere Chinese instrumenten), zijn de fretten van de meeste modellen van qinqins niet gemoderniseerd. Soms is bij de moderne qinqin de klankkast 'peervormig' en heeft het stelsleutels vergelijkbaar met dat van een gitaar. |
[[Bestand:Qinqin.jpg|links|miniatuur|170x170px|Moderne qinqin]] |
[[Bestand:Qinqin.jpg|links|miniatuur|170x170px|Moderne qinqin]] |
||
Huidige versie van 3 jun 2021 om 10:51
De qinqin (Chinees 秦琴; Vietnamees: Đàn sến) is een geplukte Chinese luit. Het werd oorspronkelijk vervaardigd met een houten lichaam (klankkast), een slanke hals met frets en drie snaren. Het lichaam kan rond, of zeshoekig (met afgeronde zijkanten) of achthoekig zijn. Vaak werden slechts twee snaren gebruikt, zoals in bepaalde regionale ensembles zijn ze van zijde en bamboe (tegenwoordig ook nylon). In zijn zeshoekige vorm (met afgeronde zijkanten) wordt het ook meihuaqin genoemd (梅花琴, letterlijk "pruimenbloeseminstrument"). Het instrument is verwant aan de sanxian (三弦 of 三絃) en sanshin (三 線 of サ ン シ ン) van Okinawa (eiland).
De qinqin is vooral populair in het zuiden van China: in Guangdong, Hong Kong en Macau. Een soortgelijk instrument, de tweesnarige đàn sến, is aangepast van de qinqin voor gebruik in de traditionele muziek van Zuid-Vietnam. Volgens de legende werd de Chinese Qin in Vietnam ingevoerd door de Chaozhou- bevolking in de provincie Guangdong die naar Vietnam migreerde. Het wordt veel gebruikt in de Chinese hof- en volksmuziek en in Vietnam bij theatrale orkesten. Bij de volksmuziek speelt men op de Qin vaak melodieën zoals die van de fluit en erhu, en speelt een deel van het ritme en de begeleiding, of de melodie die door andere instrumenten wordt gespeeld.
Het instrument heeft zijn naam te danken aan de qin dynasty (opgericht in 221 v.Chr. en kwam in 206 v.Chr. ten val), maar wie het heeft uitgevonden is niet bekend.
De frets op alle Chinese luiten zijn hoog, zodat de vingers de onderliggende toets of hals zelf nooit raken - duidelijk anders dan westerse instrumenten met frets. Dit zorgt voor een grotere controle over timbre (klank) en intonatie dan hun westerse tegenhangers, maar maakt het spelen van akkoorden moeilijker.
Er zijn twee varianten van qinqins in het moderne China: de "traditionele" versie, gekenmerkt door "hoge" frets in Chinese stijl, en de "moderne" versie, die in plaats daarvan fretdraad gebruikt. De moderne versie lijkt ook sterk op een banjo in die zin dat de lichaamsvorm meestal rond is en een trommelvel bevat dat meestal van schapenleer of pythonhuid is gemaakt. Ook het geluid lijkt er sterk op. De moderne versie wordt meestal ook geleverd met drie snaren. De fretafstand die wordt gebruikt op de qinqin is niet dezelfde als op westerse instrumenten zoals de gitaar of banjo, dus de noten en vingerzetting komen niet overeen. In tegenstelling tot de pipa (en sommige andere Chinese instrumenten), zijn de fretten van de meeste modellen van qinqins niet gemoderniseerd. Soms is bij de moderne qinqin de klankkast 'peervormig' en heeft het stelsleutels vergelijkbaar met dat van een gitaar.
Links
- YouTube - Qinqin (秦琴)