Blokfluit: verschil tussen versies
k |
(Enkele aanvullingen) |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| − | [[Afbeelding:Recorder in tree.jpg|right|thumb|200px]] | + | [[Afbeelding:Recorder in tree.jpg|right|thumb|200px|Standaard blokfluit]] |
==Blokfluit== | ==Blokfluit== | ||
| − | De blokfluit (of bekfluit) is een blaasinstrument met een labium (scherpe kant van het mondstuk, | + | De blokfluit (of bekfluit) is een [[blaasinstrument]] met een ''labium'' (scherpe kant van het mondstuk, |
komt van het Latijnse 'labium', wat 'lip' betekent). Het labium bevindt zich achter het blok dat in een buis geschoven wordt. | komt van het Latijnse 'labium', wat 'lip' betekent). Het labium bevindt zich achter het blok dat in een buis geschoven wordt. | ||
| − | + | In het Engels wordt de blokfluit een recorder genoemd. Het vroegst bekende document met de vermelding "een pijp genaamd Recordour" dateert uit 1388. Maar de fluit is al veel ouder. Er zijn door archeologen botfluiten gevonden van wel 37000 jaar oud. Je hebt blokfluiten in verschillende afmetingen. De maten die tegenwoordig het meest worden gebruikt, zijn de sopraan blokfluit (ook bekend als "discant", laagste noot C 5), de alt blokfluit (ook bekend als "treble", laagste noot F 4), de tenor blokfluit (laagste noot C 4) en de bas blokfluit (laagste noot F 3). | |
| − | |||
| − | Goedkope blokfluiten worden ook gemaakt van plastic, wat een aantal voordelen heeft wat betreft de zuiverheid en ongevoeligheid voor vocht. Plastic | + | De blokfluit is voor het eerst beschreven in Europa in de [[Middeleeuwen]] en zeer populair in de perioden van de [[renaissance (muziek)]] en de [[barokke muziek]]. Maar de blokfluit werd weinig gebruikt in de [[Classicisme (muziek)|classieke]] en [[Romantiek (muziek)|romantische]] periodes. De introductie van de barokblokfluit in Engeland door een groep Franse muzikanten in 1673 maakte de Franse naam voor het instrument populair, "fluit douce", of gewoon "fluit". |
| + | |||
| + | ==Materiaal en werking== | ||
| + | [[Bestand:Recorder cross-section.svg|miniatuur|Doorsnede blokfluit; A: blok, B: windkanaal C: labium.]] | ||
| + | De blokfluit wordt meestal van hout gemaakt. Vandaar ook dat het tot de [[houtblazers]] hoort. De gebruikte houtsoorten zijn zachte Europese houtsoorten (perenhout, pruimen, kersen, esdoorn / ahorn, olijfhout, noten, buxus / palmhout) of harde tropische houtsoorten (palissander, cocobolo, rozenhout, ebbenhout, coromandel, grenadille, bubinga, West-Indische buxus). De prijs van een instrument hangt onder andere af van het soort hout dat werd gebruikt. | ||
| + | |||
| + | Goedkope blokfluiten worden ook gemaakt van plastic, wat een aantal voordelen heeft wat betreft de zuiverheid en ongevoeligheid voor vocht. Plastic blokfluiten zijn bijna geheel onderhoudsvrij en worden in kwaliteit alleen overtroffen door veel duurdere houten fluiten. | ||
Fluiten kunnen ook van andere materialen gemaakt worden zoals glas, maar dat komt niet vaak voor. | Fluiten kunnen ook van andere materialen gemaakt worden zoals glas, maar dat komt niet vaak voor. | ||
| − | In [[Ierland]] heb je tamelijk goedkope fluiten van blik. | + | In [[Ierland]] heb je tamelijk goedkope fluiten van blik. De zogeheten [[Tin whistle|Tin whistle.]] |
| + | |||
| + | Bij normaal spel blaast de speler in het windkanaal (B), een smal kanaal in het kopstuk, dat een luchtstroom door een opening leidt die het venster wordt genoemd. Daar zit een scherpe rand die het labium (C) wordt genoemd. De luchtstroom beweegt afwisselend boven en onder het labium, waarbij geluidsgolven in de pijp van de fluit worden gemaakt die via het venster te horen zijn. De lengte van de luchtkolom in de buis regelt de toonhoogte van het geluid. Deze lengte wordt bepaald door het afdekken van de gaten met je vingertoppen. Hoe meer gaten van boven naar beneden bedekt, hoe lager de toon. | ||
==Links== | ==Links== | ||
*SchoolTV - [https://schooltv.nl/zoekresultaten/?q=blokfluit Blokfluit] | *SchoolTV - [https://schooltv.nl/zoekresultaten/?q=blokfluit Blokfluit] | ||
| + | *YouTube - [https://www.youtube.com/results?search_query=blokfluit Blokfluit] | ||
[[Categorie:Muziekinstrumenten]] | [[Categorie:Muziekinstrumenten]] | ||
Versie van 7 feb 2021 17:44
Blokfluit
De blokfluit (of bekfluit) is een blaasinstrument met een labium (scherpe kant van het mondstuk, komt van het Latijnse 'labium', wat 'lip' betekent). Het labium bevindt zich achter het blok dat in een buis geschoven wordt.
In het Engels wordt de blokfluit een recorder genoemd. Het vroegst bekende document met de vermelding "een pijp genaamd Recordour" dateert uit 1388. Maar de fluit is al veel ouder. Er zijn door archeologen botfluiten gevonden van wel 37000 jaar oud. Je hebt blokfluiten in verschillende afmetingen. De maten die tegenwoordig het meest worden gebruikt, zijn de sopraan blokfluit (ook bekend als "discant", laagste noot C 5), de alt blokfluit (ook bekend als "treble", laagste noot F 4), de tenor blokfluit (laagste noot C 4) en de bas blokfluit (laagste noot F 3).
De blokfluit is voor het eerst beschreven in Europa in de Middeleeuwen en zeer populair in de perioden van de renaissance (muziek) en de barokke muziek. Maar de blokfluit werd weinig gebruikt in de classieke en romantische periodes. De introductie van de barokblokfluit in Engeland door een groep Franse muzikanten in 1673 maakte de Franse naam voor het instrument populair, "fluit douce", of gewoon "fluit".
Materiaal en werking
De blokfluit wordt meestal van hout gemaakt. Vandaar ook dat het tot de houtblazers hoort. De gebruikte houtsoorten zijn zachte Europese houtsoorten (perenhout, pruimen, kersen, esdoorn / ahorn, olijfhout, noten, buxus / palmhout) of harde tropische houtsoorten (palissander, cocobolo, rozenhout, ebbenhout, coromandel, grenadille, bubinga, West-Indische buxus). De prijs van een instrument hangt onder andere af van het soort hout dat werd gebruikt.
Goedkope blokfluiten worden ook gemaakt van plastic, wat een aantal voordelen heeft wat betreft de zuiverheid en ongevoeligheid voor vocht. Plastic blokfluiten zijn bijna geheel onderhoudsvrij en worden in kwaliteit alleen overtroffen door veel duurdere houten fluiten.
Fluiten kunnen ook van andere materialen gemaakt worden zoals glas, maar dat komt niet vaak voor.
In Ierland heb je tamelijk goedkope fluiten van blik. De zogeheten Tin whistle.
Bij normaal spel blaast de speler in het windkanaal (B), een smal kanaal in het kopstuk, dat een luchtstroom door een opening leidt die het venster wordt genoemd. Daar zit een scherpe rand die het labium (C) wordt genoemd. De luchtstroom beweegt afwisselend boven en onder het labium, waarbij geluidsgolven in de pijp van de fluit worden gemaakt die via het venster te horen zijn. De lengte van de luchtkolom in de buis regelt de toonhoogte van het geluid. Deze lengte wordt bepaald door het afdekken van de gaten met je vingertoppen. Hoe meer gaten van boven naar beneden bedekt, hoe lager de toon.