Carl Gustaf Emil Mannerheim: verschil tussen versies

Versie van 2 aug 2013 14:18

Maarscalk Mannerheim (foto 1943)

Carl Gustav Emil von Mannerheim (1867-1951) was een Fins militair leider en politicus. Hij was de grondlegger van het moderne Finland.

In Russische dienst

Mannerheim werd als telg van een vooraanstaande familie geboren op 4 juni 1867 bij Turku. Zijn eerste militaire opleiding ontving hij in het keizerlijke Rusland. Finland maakte destijds namelijk deel van Rusland uit. Al vroeg toonde hij dat hij een dapper man was en gaf er blijk van zich te kunnen aanpassen aan moeilijke omstandigheden. Hij ondernam ontdekkingstochten in Centraal-Afrika, diende in de Russisch-Japanse Oorlog (1904/05), en was bevelhebber van het 6de Russische cavaleriekorps. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij aan het Roemeense front. Toen Rusland militair instortte (1917) en daar een burgeroorlog tussen 'Roden' (de Sovjets, de communisten dus) en 'Witten' (die de parlementaire democratie steunden) ontstond, keerde hij naar Finland terug. Daar heerste eveneens chaos en wanorde.

De Finse Burgeroorlog

Op 5 januari 1918 werd de Finse onafhankelijkheid van Rusland door de Sovjetleiders Stalin, Trotski, en Lenin erkend. Maar op 28 januari bezetten de aanhangers van de Sovjets, de 'Rode' troepen, die in Finland gesteund werden door uiterst links, de belangrijkste steden in Finland. De 'Witte' troepen verklaarden toen hun trouw aan de volksvertegenwoordiging, die in Vaasa bijeen was gekomen om de toestand te bespreken en stelden zich onder bevel van Mannerheim.

De eerste taak van Mannerheim was om de meer dan 40.000 Russische militairen die zich nog op Fins grondgebied bevonden te ontwapenen. Op die manier wilde hij voorkomen dat ze zich bij de Finse rebellen konden aansluiten. Die waren zelf al talrijker dan zijn eigen troepen.

Mannerheim gaf zijn troepen eerst een flinke training. Want hij had al gezien dat de Roden, hoewel in de meerderheid, een krachtige leiding van kundige officieren misten. Hoewel hij het liever anders had gezien, lukte het hem met hulp van Duitse troepen, die aan het oostelijk front waren vrijgekomen, de Rode bolwerken Helsinki, Viipuri en Tampere te veroveren. Halverwege 1918 leek de bloedige strijd tussen Roden en Witten in het voordeel van de laatsten te worden beslist.

Finland wordt onafhankelijk

Mannerheim werkte ondertussen aan een Finse republiek die onafhankelijk was van Rusland maar ook van Duitsland. Hoewel hij de inval in Rusland van de geallieerden steunde (die hadden zich in de Russische Burgeroorlog gemengd) was zijn voornaamste zorg in 1918, zoals later in de jaren '40, de Finse onafhankelijkheid en de nationale veiligheid. Op 16 mei 1918 trad hij af als opperbevelhebber omdat hij het niet eens was met het pro-Duitse beleid van de overheid. Toch werd hij op 12 december aangesteld als waarnemend president van Finland. Bij de eerste verkiezing onder de nieuwe grondwet werd hij echter verslagen door Kaarlo J. Stahlberg en trad af in juli 1919.

De Winteroorlog (1939/40)

Mannerheim realiseerde zich dat Finland zijn grote buur, Sovjet-Rusland, te vriend moest houden, maar vond ook dat de Finnen hun tanden moesten laten zien. Inmiddels minister van Defensie, bouwde hij een reeks vestingwerken, de Mannerheim-linie. Die bewees zijn nut toen Finland in november 1939 door de Sovjet-Unie, nadat dit land eerst een deel van Polen en de Baltische Provincies had opgeslokt, zonder oorlogsverklaring werd aangevallen.

Mannerheim, inmiddels 72, werd weer benoemd tot opperbevelhebber en leidde met succes de Finse defensie tijdens de zogenaamde Winteroorlog, die in maart 1940 eindigde. De vrij gunstige vredesregeling werd echter geschonden door de Sowjet-Unie in juni 1941, en Mannerheim bleef opperbevelhebber tot de vrede in augustus 1944 werd getekend.

Mannerheim wordt maarschalk en president

In juni 1942 werd hij als enige in de Finse geschiedenis benoemd tot maarschalk en werd president van de republiek in 1944. Maar hij moest zich al spoedig wegens zijn slechte gezondheid terugtrekken en stierf in Lausanne, Zwitserland, op 27 januari 1951. Hoewel er soms kritiek op hem was, werd zijn heengaan door het grootste deel van de Finse bevolking oprecht betreurd.

Bron

@@ Regel 1: / Regel 1: @@
-[[Bestand:Carl Gustaf Emil Mannerheim.jpg|right|300px]]
+[[Bestand:Carl Gustaf Emil Mannerheim.jpg|thumb|250px|''Maarscalk Mannerheim (foto 1943)'']]
-'''Carl Gustaf Emil Mannerheim''' ([[Askainen]], [[Finland]], 4 juni 1867 - [[Lausanne]], [[Zwitserland]], 27 januari 1951) was een Finse chef-staf, regent en later de 6e president van Finland.
+'''Carl Gustav Emil von Mannerheim''' (1867-1951) was een Fins militair leider en politicus. Hij was de grondlegger van het moderne Finland.
-== Leven ==
+==In Russische dienst==
+Mannerheim werd als telg van een vooraanstaande familie geboren op 4 juni 1867 bij Turku. Zijn eerste militaire opleiding ontving hij in het keizerlijke Rusland. Finland maakte destijds namelijk deel van Rusland uit. Al vroeg toonde hij dat hij een dapper man was en gaf er blijk van zich te kunnen aanpassen aan moeilijke omstandigheden. Hij ondernam ontdekkingstochten in Centraal-Afrika, diende in de Russisch-Japanse Oorlog (1904/05), en was bevelhebber van het 6de Russische cavaleriekorps. Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] diende hij aan het Roemeense front. Toen Rusland militair instortte (1917) en daar een burgeroorlog tussen 'Roden' (de Sovjets, de communisten dus) en 'Witten' (die de parlementaire democratie steunden) ontstond, keerde hij naar Finland terug. Daar heerste eveneens chaos en wanorde.
-Carl Gustaf Emil von Mannerheim werd geboren op 7 juni 1867 in de buurt van Turku in een rijke, belangrijke en gerespecteerde familie. Hij volgde zijn legertraining in een gebied dicht bij [[Rusland]] en hij toonde in zijn training veel moed, waardoor hij als een "dappere" soldaat werd gezien. Tijdens zijn legerdienst verkende hij Centraal-Afrika tijdens de [[Russisch-Japanse oorlog]]. Hij werd al snel commandant van het 6de Russische cavaleriekorps op het [[Roemeense front (Eerste Wereldoorlog)|Roemeense front]] in de [[Eerste Wereldoorlog]]. Na de russische nederlaag in de Eerste Wereldoorlog ging hij terug naar Finland en werd boer. Op 4 januari 1918 had de Finse senaat het contract van de onafhandelijkheid van Finland van Rusland ondertekend door Stalin, Trotski en Lenin ontvangen. Op 28 januari kon het [[Rode leger]], dat aangevoerd werd door de sociaal-democraten, de macht grijpen over de meeste van de grote steden in Finland. Het [[Witte leger]], aangevoerd door de parlamentaire democraten, verzamelden zich in [[Vaasa]], waar ze tijdens de koude winter Mannerheim het bevel gaven over het witte leger. De eerste taak van Mannerheim was om 40.000 Russissche soldaten te ontwapenen voordat ze de rebellen konden aanvallen die nu al in de minderheid waren. Nadat zijn opzet geslaagd was, trainde hij zijn soldaten en veroverde vestingswerken van het Rode leger in [[Helsinki]], [[Viipuri]] en [[Tampere]]. In de tussentijd probeerde hij zonder succes proberen de Duitsers mee in hun bondgenootschap te krijgen. Uiteindelijk lukte het na een tijd toch. Later, met onnodige steun van de Duitse troepen, werd het [[Rode leger]] verslagen en in de zomer werd het [[Rode bloedbad]] opgevolgd door het [[Witte Bloedbad]]. Ondertussen werkte Mannerheim aan een vrije republiek van Finland, uit het bondgenootschap van het Rode leger en het Duitse leger. Op 16 mei 1918 nam hij ontslag als opperbevelhebber. Op 12 december werd hij "chief executive" van Finland. Tijdens de nieuwe verkiezingen werd hij echter verslagen door professor [[Kaarlo J. Sta]]. Hij bleef heel wantrouwig tenopzichte van de Russen en hij bouwde een hele reeks forten:de "Mannerheim Line" die van groot belang waren in 1941. Later vielen de Russen Finland binnnen zowel op het land, zee of in de lucht zonder oorlogsverklaring. Ze deden net hetzelfde met [[Polen]] en de [[Baltische Provincies]]. Toen hij 72 jaar was werd Mannerheim tijdens de [[Winteroorlog]] teruggeroepen als opperbevelhebber en hij behaalde opnieuw succes tijdens zijn carriére. Verder bleef hij opperbevelhebber tot de vrede kwam in 1944, toen werd hij maarschalk van Finland. Later stierf hij van slechte gezondheid in Lausanne, Zwitserland.
+==De Finse Burgeroorlog==
+Op 5 januari 1918 werd de Finse onafhankelijkheid van Rusland door de Sovjetleiders Stalin, Trotski, en Lenin erkend. Maar op 28 januari bezetten de aanhangers van de Sovjets, de 'Rode' troepen, die in Finland gesteund werden door uiterst links, de belangrijkste steden in Finland. De 'Witte' troepen verklaarden toen hun trouw aan de volksvertegenwoordiging, die in Vaasa bijeen was gekomen om de toestand te bespreken en stelden zich onder bevel van Mannerheim.
-== Bronnen ==
+De eerste taak van Mannerheim was om de meer dan 40.000 Russische militairen die zich nog op Fins grondgebied bevonden te ontwapenen. Op die manier wilde hij voorkomen dat ze zich bij de Finse rebellen konden aansluiten. Die waren zelf al talrijker dan zijn eigen troepen.
+Mannerheim gaf zijn troepen eerst een flinke training. Want hij had al gezien dat de Roden, hoewel in de meerderheid, een krachtige leiding van kundige officieren misten. Hoewel hij het liever anders had gezien, lukte het hem met hulp van Duitse troepen, die aan het oostelijk front waren vrijgekomen, de Rode bolwerken Helsinki, Viipuri en Tampere te veroveren. Halverwege 1918 leek de bloedige strijd tussen Roden en Witten in het voordeel van de laatsten te worden beslist.
+==Finland wordt onafhankelijk==
+Mannerheim werkte ondertussen aan een Finse republiek die onafhankelijk was van Rusland maar ook van Duitsland. Hoewel hij de inval in Rusland van de geallieerden steunde (die hadden zich in de [[Russische Burgeroorlog]] gemengd) was zijn voornaamste zorg in 1918, zoals later in de jaren '40, de Finse onafhankelijkheid en de nationale veiligheid. Op 16 mei 1918 trad hij af als opperbevelhebber omdat hij het niet eens was met het pro-Duitse beleid van de overheid. Toch werd hij op 12 december aangesteld als waarnemend president van Finland. Bij de eerste verkiezing onder de nieuwe grondwet werd hij echter verslagen door Kaarlo J. Stahlberg en trad af in juli 1919.
+==De Winteroorlog (1939/40)==
+Mannerheim realiseerde zich dat Finland zijn grote buur, Sovjet-Rusland, te vriend moest houden, maar vond ook dat de Finnen hun tanden moesten laten zien. Inmiddels minister van Defensie, bouwde hij een reeks vestingwerken, de Mannerheim-linie. Die bewees zijn nut toen Finland in november 1939 door de Sovjet-Unie, nadat dit land eerst een deel van Polen en de Baltische Provincies had opgeslokt, zonder oorlogsverklaring werd aangevallen.
+Mannerheim, inmiddels 72, werd weer benoemd tot opperbevelhebber en leidde met succes de Finse defensie tijdens de zogenaamde [[Winteroorlog]], die in maart 1940 eindigde. De vrij gunstige vredesregeling werd echter geschonden door de Sowjet-Unie in juni 1941, en Mannerheim bleef opperbevelhebber tot de vrede in augustus 1944 werd getekend.
+==Mannerheim wordt maarschalk en president==
+In juni 1942 werd hij als enige in de Finse geschiedenis benoemd tot maarschalk en werd president van de republiek in 1944. Maar hij moest zich al spoedig wegens zijn slechte gezondheid terugtrekken en stierf in Lausanne, Zwitserland, op 27 januari 1951. Hoewel er soms kritiek op hem was, werd zijn heengaan door het grootste deel van de Finse bevolking oprecht betreurd.
+== Bron ==
 * [http://biography.yourdictionary.com/baron-carl-gustav-emil-von-mannerheim Het artikel op Byography Yourdictionary] (© Copyright, toestemming gevraagd via e-mail)
 [[Categorie:Finse president]]