Constantijn Pavlovich van Rusland

Groothertog Constantijn Pavlovich (Tsarskoye Selo, Rusland, 27 april 1779 – Vitebsk, Wit-Rusland, 27 juni 1831), was de tweede zoon van Paul I van Rusland en Mariya Fyodorovna van Württemberg.

In 1825 werd Constantijn Pavlovitsj van Rusland gedurende 25 dagen beschouwd als keizer en autocraat van heel Rusland. Dit betekent dat hij de leider was van het hele land. Hij was echter niet de echte keizer omdat hij de troon niet besteeg of regeerde. Hij was onderkoning van het Koninkrijk Polen van 1815 tot 1830, wat betekent dat hij de tweede in rang was in Polen. Hij werd omvergeworpen door de Poolse Opstand, wat betekent dat mensen tegen hem in opstand kwamen en hem afzetten.

Biografie

Geboorte

Constantijn Pavlovitsj werd geboren op 27 april 1779 (8 mei 1779) in het Catharinapaleis, Tsarskoje Selo. Hij was de tweede zoon van groothertog Pavel Petrovitsj en grootvorstin Maria Fjodorovna. Op deze dag werd een aantekening gemaakt in het Kammer-Fourier Journal. Een kanon dat 201 meter verderop stond, werd afgeschoten en de klokken van de parochiekerk werden geluid om deze gebeurtenis te vieren. De naam “Constantijn” werd door Catharina II aan haar kleinzoon gegeven met het vooruitzicht hem op de troon van Constantinopel van het herstelde Byzantium (Grieks project) te plaatsen en hem keizer te maken. Het was niet typisch voor de Romanovs, maar later werd het onderdeel van de Romanov-nomenclatuur.

Catherine de Grote schreef: “Mij werd gevraagd wie de peetvader zou zijn. Ik antwoordde: alleen mijn beste vriend Abdul Hamid zou een pleegouder kunnen zijn, maar aangezien het niet gepast is voor een Turk om een christen te dopen, laten we hem tenminste de eer doen om het kind Constantijn te noemen.”

Vroege leven

In 1799 nam Constantijn Pavlovitsj deel aan de Italiaanse en Zwitserse campagnes van A.V. Suvorov. Na de Slag bij Novi op 4 augustus feliciteerde Soevorov Constantijn en schreef aan de keizer dat de groothertog “Hij werd gevonden bij de vooruitgeschoven troepen, en toen ze in gevechtsformatie ten strijde trokken, verwaardigde de groothertog zich om met hen mee te gaan en was aanwezig tijdens de strijd, waar hij, de troepen aanmoedigend met zijn moed, hen naar onverschrokkenheid leidde.” Bij decreet van 28 oktober 1799 verleende Pavel (zonder zijn eigen statuut over de keizerlijke familie) Constantijn Pavlovitsj de titel van kroonprins: “Als wij met oprecht genoegen, als Soeverein en Vader, zien welke prestaties van moed en voorbeeldige moed onze zeer genadige zoon, Zijne Majesteit de Groothertog Constantijn Pavlovitsj, gedurende de gehele huidige campagne tegen de vijanden van de koninkrijken en het geloof, hebben getoond, verlenen wij hem de titel van Tsesarevich.”

In hetzelfde jaar stuurde de Franse koning Lodewijk XVIII, die op dat moment in ballingschap was, Paulus I het Commandeurskruis van de Orde van Onze-Lieve-Vrouw van Karmel en Sint-Lazarus van Jeruzalem voor de Groothertog als teken van vriendschap.

Constantijn Pavlovitsj was het hoofd van de Life Guards van het Izmailovsky Regiment en later van de Horse Guards (Life Guards Cavalry Regiment). In maart 1801 werd hij troonopvolger. Op 24 juni (6 juli 1801) werd in Sint-Petersburg een militaire commissie opgericht en Constantijn werd tot hoofd benoemd. De opdracht moest de krijgsmacht reorganiseren. In maart 1804 richtte de keizer de Council on Military Educational Corps op, waarvan de voorzitter ook de tsarevitsj was, die zich bezighield met de oprichting van provinciale militaire scholen en de transformatie van cadettenkorpsen.

Portret van Constantijn Pavlovitsj tegen de achtergrond van de Slag bij Novi. 1799.

Constantijn Pavlovitsj was ook de stichter en hoofd van de Lijfwachten van het Uhlan Regiment (Lancer Regiment van Zijne Keizerlijke Hoogheid de Tsesarevich en Groothertog Constantijn Pavlovitsj) (winter 1803). Hij initieerde de oprichting van de Guards Carriage (1810) en de Life Guards Sapper Battalion (1813), evenals regimenten van bereden chasseurs (1812-1813) .

In de Slag bij Austerlitz in 1805 voerde Constantijn het bevel over de Guards Reserve, nam persoonlijk deel aan de strijd en dekte de terugtrekking van de rechtervleugel van de geallieerde legers met Guards-eenheden. In mei 1807 nam hij deel aan de Slag bij Heilsberg. In 1807-1808 vergezelde hij Alexander I naar Tilsit en Erfurt. Hij was een consequent voorstander van het beëindigen van de oorlog, die naar zijn mening een ondraaglijke last was voor Rusland en het leger, en mogelijk een langere vrede met Napoleon.

In 1812 nam Constantijn Pavlovitsj deel aan de Patriottische Oorlog als commandant van het 5e (Garde) Korps (1e Westelijk Leger). Hij verliet het leger in juli met de taak om twee regimenten cavaleriemilities te vormen, maar een paar dagen later werd hij op eigen verzoek weer teruggestuurd naar het leger op dezelfde post van korpscommandant. Op de militaire raad in Smolensk, na de eenwording van de twee westerse legers, drong hij aan op offensieve operaties tegen de Fransen. In feite leidde hij het verzet van de informele generaals tegen de strategie van M. B. Barclay de Tolly. Door een openlijk publiek conflict met de commandant van het 1e Leger, generaal der infanterie M. B. Barclay de Tolly, werd hij gedwongen om op 10 augustus het actieve leger te verlaten en naar Sint-Petersburg te gaan. In december 11 (in Vilna) zat hij weer in het leger.

In de slag bij Bautzen weerstond het detachement van de tsarevitsj op briljante wijze de aanval van Napoleon zelf. De tsarevitsj voerde het bevel over de Russisch-Pruisische reserves, die een van de 3 korpsen van Barclay’s Boheemse leger vormden. Aan het hoofd van deze troepen nam de tsarevitsj deel aan de Slag bij Dresden en kreeg een gouden zwaard met diamanten en de inscriptie: “Voor dapperheid” voor onderscheiding.

In de Slag der Naties in Leipzig in de herfst van 1813 was hij de commandant van de reserve-eenheden die aan de slag deelnamen. Bij Leipzig sloten de reserves van Constantijn Pavlovitsj zich tijdig aan bij de gevechtslinie en vooral zijn korpsartillerie was succesvol. Voor Leipzig werd Constantijn Pavlovitsj onderscheiden met de Orde van Sint-Joris, 2e graad.

In maart 1814, in Fère-Champenoise, overvleugelde Constantijn Pavlovitsj, aan het hoofd van zijn patronageregimenten (de Horse Guards en Life Guards Dragoons), de linkerflank van de vijand en sloeg er snel op in. Voor deze slag kreeg hij een gouden zwaard met diamanten en inscriptie “For bravery”.

Opperbevelhebber van de Poolse legers

In 1813 achtervolgde het Russische leger de terugtrekkende troepen van Napoleon en bezette eind februari bijna het hele groothertogdom Warschau. Krakau, Thorn, Częstochowa, Zamość en Modlin gaven zich even later over 1. De door Napoleon gecreëerde staat was dus eigenlijk in handen van Rusland, maar zijn lot hing nog steeds af van de verhoudingen tussen de machten. Deze staat maakte moeilijke tijden door. Vorderingen voor de behoeften van het bezettingsleger van 380.000 man putten het uit. Keizer Alexander I stelde een tijdelijke opperste raad in om de zaken van het hertogdom te beheren, onder leiding van gouverneur-generaal V.S. Lansky. Het bevel over het leger werd toevertrouwd aan veldmaarschalk Barclay de Tolly. Poolse zaken waren geconcentreerd in de handen van graaf Arakcheev, wat het algemene karakter van het bestuur voldoende bepaalt.

Ondanks de beloofde amnestie en tegen de wens van de gouverneur-generaal in, werden burgers alleen gearresteerd en gedeporteerd op basis van aangifte. Begin 1814 werd de Poolse samenleving nieuw leven ingeblazen door de hoop dat hun lot zou verbeteren. De keizer verlichtte posten, verlaagde belastingen en stond de vorming van een korps Poolse soldaten toe onder bevel van generaal Dąbrowski. De organisatie van het leger werd geleid door grootvorst Constantijn Pavlovitsj.

Het Congres van Wenen, dat de kaart van Europa op een nieuwe manier hertekende, leidde tot strijd die bijna in een nieuwe oorlog veranderde. Als gevolg hiervan werd op 3 mei 1815 het grootste deel van het Groothertogdom Warschau “voor altijd” geannexeerd door het Russische Rijk onder de naam van het Koninkrijk Polen, dat een constitutionele structuur kreeg. Tegelijkertijd werden de inwoners van het Koninkrijk Polen trouw gezworen aan de Russische soeverein. De grondwet werd in 1816 van kracht. Keizer Alexander I benoemde generaal Zajonchek tot onderkoning en graaf Novosiltsev tot keizerlijk commissaris.

Constantijn Pavlovitsj, terwijl hij inspecteur-generaal van alle cavalerie bleef, werd de opperbevelhebber van het Poolse leger, of beter gezegd, van alle legers en korpsen die op het grondgebied van Polen waren gestationeerd. Het nieuwe leger, uitsluitend gevormd uit Poolse inboorlingen, werd gehandhaafd ten koste van het Koninkrijk Polen en kon alleen binnen de grenzen van Polen worden gebruikt voor de verdediging van zijn thuisland. De belangrijkste assistent en leider van het werk aan de heropleving van het Poolse leger was de geëerde Poolse generaal - Dąbrowski. Daarnaast werd een speciaal militair comité gevormd uit veteranen van het Poolse leger.

Het Poolse leger in de 19e eeuw had uniformen die ze van Napoleon I hadden gekregen, maar met kleine aanpassingen. Hun wapens en uitrusting waren van Russische makelij. Het leger kreeg hogere salarissen dan de Russische troepen en de diensttijd voor lagere rangen was 8 jaar.

Na de reorganisatie van het Poolse leger in 1817 begon de Tsesarevich het Litouwse afzonderlijke korps te organiseren, bestaande uit inheemse Russische eenheden, gevormd door inboorlingen van Litouwen en westelijke provincies over te brengen van het Russische keizerlijke leger. Het Poolse leger bestond uit 2 infanterie- en 2 cavaleriedivisies, met artillerie. Het Litouwse Korps bestond uit 2 infanterie- en 1 cavaleriedivisie met artillerie. Het Reservekorps omvatte eenheden van de Poolse Garde, eenheden van de Russische Garde en eenheden van het Litouwse korps. Ingenieurs- en sappereenheden, compagnieën gehandicapten en veteranen, gendarmerie-eenheden, waaronder een speciaal escorte-eskader, maakten ook deel uit van het leger. Tegelijkertijd werden in het koninkrijk Polen forten verbeterd, werd het fort Zamość in Zamość vernieuwd en versterkt en werd Warschau omgeven door een diepe gracht. Maar Constantijn was niet in staat om het Poolse leger aan zich te binden en keerde de afgevaardigden van de Sejm en de bevolking van het Koninkrijk Polen tegen hem.

Daarna woonde hij voornamelijk in het Belvedere-paleis in Warschau (gebouwd in 1824 in opdracht van en op kosten van de Russische regering), in feite als onderkoning van zijn broer Alexander I in het koninkrijk Polen, gevormd na het Congres van Wenen.

Opvolging en crisis van 1825

In 1801, na de dood van zijn vader en met de troonsbestijging van zijn oudere broer Alexander I, werd de 22-jarige Constantijn de troonopvolger. Dit volgde uit de handeling van Paulus I van 1797 en was bij iedereen bekend. In het manifest, in de tekst van de eed aan Alexander I, werd hij echter niet genoemd. In plaats daarvan werd de eed afgelegd, in strijd met de wet van Pavlov, “aan keizer Alexander Pavlovitsj <… > en Zijn <… > Aan de erfgenaam die zal worden benoemd.” De reden voor het weglaten van Constantijns naam was Alexander I’s hoop op nakomelingen in het huwelijk met Louise Maria Augusta van Baden, en deze abstracte formulering sloot de noodzaak van een tweede eed uit voor het geval hij een zoon had.

Constantijn heeft schriftelijk afstand gedaan van de troonopvolging, verwijzend naar zijn morganatische huwelijk met de Poolse gravin Grudzińska en zijn onvermogen om de staat te regeren. Deze geheime abdicatie werd geformaliseerd in het manifest van Alexander I van 16 (28 augustus 1823), dat na zijn dood zou worden aangekondigd. Door deze beslissing werd de volgende broer, groothertog Nikolaj Pavlovitsj, de troonopvolger. Nicolaas was al minstens sinds 1819 op de hoogte van deze plannen, maar wist niet van het bestaan van het manifest totdat het na de dood van Alexander I openbaar werd gemaakt.

In de context van de geheimzinnigheid rond het manifest over de troonopvolging, zag een deel van de samenleving in Constantijn een waardige opvolger van Alexander I. Historicus O. S. Kashtanova schreef dat "… Constantijn’s tijdgenoten merken de tegenwoordigheid van zijn geest op, een mooi geheugen, een enorm vermogen om te werken … … in de Russische samenleving en daarbuiten werd Constantijn niet alleen gezien als een toekomstige Russische monarch, maar ook als een mogelijke Griekse keizer of Poolse koning.

Eed van trouw aan

Na de dood van Alexander I in 1825, werd het postume manifest geopend en aangekondigd. De meerderheid van de leden van de Staatsraad en Nikolaj Pavlovitsj zelf vonden het echter niet mogelijk om de wil van de overleden keizer uit te voeren uit angst een juridisch gebrekkig precedent te scheppen voor de niet-onderhandelbare “postume wil” van de soeverein. Constantijn, die in Warschau was, eiste dat het manifest van 1823 zou worden nageleefd en bevestigde tweemaal de abdicatie. Daarna, op 13 december (25), 1825, riep Nikolaj Pavlovitsj zichzelf uit tot keizer Nicolaas I, en tsarevitsj Constantijn regeerde nooit vanuit een officieel oogpunt (het begin van Nicolaas’ regering werd met terugwerkende kracht bepaald als de datum van Alexanders dood).

Als getrouw onderdaan moet ik natuurlijk treuren om de dood van de soeverein; maar als dichter verheug ik mij over de troonsbestijging van Constantijn I. Er zit veel romantiek in; zijn turbulente jeugd, zijn veldtochten met Suvorov en zijn vijandschap met de Duitse Barclay doen denken aan Hendrik V. “Bovendien is hij slim, en het is beter met slimme mensen; Kortom, ik hoop veel goeds van hem.”

—Uit Poesjkins brief aan P. A. Katenin, 4 december (16), 1825

Na weigering

Op 14 december 1825 vond de Decembristenopstand plaats, met als formele reden de weigering om opnieuw trouw te zweren aan Nicolaas en de bescherming van Constantijns rechten. Er is een algemeen verhaal dat de Decembristen soldaten dwongen om “Leve Constantijn, leve de Grondwet” te roepen, waarbij ze uitlegden dat de Grondwet de vrouw van Constantijn was. Hoogstwaarschijnlijk is dit verhaal apocrief (hoewel Constantijns eisen inderdaad de slogan van de rebellen waren).

Een paar weken na de opstand, op 4 januari 1826, schreef Nicolaas I een brief waarin hij zijn broer vroeg naar Sint-Petersburg te komen.

In alle opzichten zou ik heel graag willen dat u komt, hoe moeilijk onze ontmoeting ook is. Ik zal u niet verhelen dat er nog steeds enige ongerustheid is bij de troepen, dat ze u niet zien en dat er geruchten de ronde doen dat u met het korps naar Sint-Petersburg verhuist. Alleen jouw aanwezigheid kan in dit opzicht definitief rust brengen <… >.

Na zijn afstand van de troon bleef Constantijn de titel van tsarevitsj dragen tot het einde van zijn leven (hoewel hij werd uitgesloten van de lijn van troonopvolging: volgens het manifest van 1826, na Nicolaas en zijn zonen, werd de troon geërfd door zijn vierde broer, Michail Pavlovitsj)

Poolse Opstand

In 1830 brak er een opstand uit in Polen, geleid door het geheime genootschap van P. Wysotsky. Op 17 november 1830 brak een menigte samenzweerders het Belvedere-paleis binnen, de residentie van de onderkoning van Polen, groothertog Constantijn Pavlovitsj. Op dezelfde dag begon een opstand in Warschau. De prins werd gewaarschuwd en wist te ontkomen. Constantijn Pavlovitsj verliet met een klein detachement en zijn tweede vrouw, de Poolse Grudzinska, Warschau. Op 18 november viel Warschau in handen van de opstandelingen.

De opstand verspreidde zich snel over het koninkrijk Polen. De machtige militaire forten van Modlin en Zamość werden zonder slag of stoot overgegeven aan de rebellen. Een paar dagen na de vlucht van de gouverneur verlieten alle Russische troepen het Koninkrijk Polen.

Portret van groothertog Constantijn Pavlovitsj bij de open haard in het paleis in Warschau, 1829-1830

Aan het hoofd van de Russische troepen leidde Constantijn Pavlovitsj hen naar de grens van het Koninkrijk Polen. Om de opstand te onderdrukken, werden troepen onder bevel van veldmaarschalk-generaal I. I. Dibich-Zabalkansky midden in de strenge winter naar het koninkrijk Polen gestuurd. Op 24-25 januari 1831 begon de opperbevelhebber van de Russische troepen, veldmaarschalk-generaal I. I. Dibich, een offensief in het Koninkrijk Polen. Constantijn Pavlovitsj, onder bevel van generaal Dibich, voerde het bevel over het Russische reservekorps. Op 13 februari 1831 eindigde de strijd tussen Russische en Poolse troepen bij Grochów in een Russische overwinning.

Tijdens het vier weken durende verblijf van het Russische leger in de buurt van Sedlec, ontwikkelde cholera zich snel in zijn midden, in april waren er al ongeveer 4 duizend patiënten. Begin mei wierp het Poolse leger van J. Skrzynecki het Russische Gardekorps terug buiten het Koninkrijk Polen. Op 14 mei (26) vond een nieuwe grote veldslag plaats bij Ostrołęka, waarbij het Poolse leger werd verslagen. Eind mei werd I. I. Dibich-Zabalkansky ziek van cholera en stierf terwijl hij in Pułtusk was. Op 13 juni arriveerde de nieuwe opperbevelhebber van de Russische troepen, veldmaarschalk-generaal I. F. Paskevich-Erivansky, in Polen

Persoonlijk leven

Eerste huwelijk

Anna Fjodorovna

Constantijn Pavlovitsj van Rusland werd in 1796 door Catharina de Grote uitgehuwelijkt aan Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld (Anna Fjodorovna; 1781-1860), een dochter van hertog Frans en dus een zuster van de latere Leopold I van België en tante van de Britse koningin Victoria. Het huwelijk vond plaats op 30 (20 februari 15). De bruid was nog geen vijftien jaar oud en de bruidegom zeventien.

Het huwelijk mislukte. Constantijn Pavlovitsj’ passie voor alles wat militair was, evenals de onvoorspelbaarheid van zijn gedrag, beïnvloedde Anna Fjodorovna. Zijn tederheid werd vervangen door onbeschoftheid en beledigend gedrag jegens zijn jonge vrouw. Zo zette hij eens Anna Fjodorovna in een van de enorme vazen in het Marmeren Paleis en begon erop te schieten. Het werd steeds moeilijker voor de prinses om het karakter van haar man en zijn onbeschaamde capriolen te tolereren. Ze kon ook niet rekenen op de steun van keizer Paulus, want zij was uitverkoren door zijn moeder, aan wie hij zo’n hekel had. Ondertussen, opgroeiend, werd Anna Fjodorovna steeds aantrekkelijker en in de samenleving werd ze de “avondster” genoemd. Groothertog Constantijn begon jaloers op haar te worden, zelfs op haar broer Alexander. Hij verbood haar haar kamers te verlaten, en als ze dat deed, zou hij haar komen weghalen.

Anna Fjodorovna, geboren als prinses Juliane van Saksen-Coburg-Saalfeld, was de eerste vrouw van Constantijn Pavlovitsj. Het huwelijk bleef kinderloos en werd in 1820 ontbonden door het besluit van de Heilige Synode op basis van het manifest van Alexander I. Deze beslissing stond Constantijn Pavlovitsj toe om een nieuw huwelijk aan te gaan, “als Hij dat wenst”.

In 1799 verliet Anna Fjodorovna Rusland voor medische behandeling en wilde niet terugkeren. Ze kwam naar haar familieleden in Coburg, maar vond geen begrip bij hen, omdat ze zich bekommerden om de reputatie van de familie en de financiële situatie van Anna Fjodorovna en die van henzelf. Vanuit Coburg verhuisde ze naar Karlsbad voor behandeling. Op dit moment hoorde Sint-Petersburg over haar plannen. Onder druk van de keizer en haar eigen familie werd Anna Fjodorovna gedwongen terug te keren naar Rusland. In oktober 1799 werden de huwelijken van de zussen Alexandra en Helena van haar man gepland. De groothertogin was verplicht hen bij te wonen.

In 1814 bezocht Constantijn Pavlovitsj zijn vrouw tijdens het verblijf van Russische troepen in Frankrijk tijdens de anti-Napoleontische campagne. Keizer Alexander I wenste verzoening tussen de echtgenoten, maar Anna Fjodorovna weigerde resoluut.

Tweede huwelijk

Joanna Grudzińska

Op 24 mei 1820 hertrouwde Constantijn Pavlovitsj in Warschau met Joanna Grudzińska, de dochter van graaf Antoni Grudziński en Marianna Dorpowska. Het huwelijk was morganatisch en bleef kinderloos. Het landgoed van Constantijn Pavlovitsj, inclusief Strelna, werd later geërfd door zijn neef en naamgenoot, Constantijn Nikolajevitsj

Kinderen

Constantijn Pavlovitsj had twee buitenechtelijke kinderen. Een zoon, Pavel Konstantinovitsj Alexandrov, later een generaal in het Russische leger. De Alexandrovs hadden een wapenschild waarop de helft van een tweekoppige adelaar was afgebeeld. En een dochter, Constance Ivanovna Konstantinova, die samen met haar broer werd opgevoed door prins Ivan Aleksandrovitsj Golitsyn, de adjudant van de groothertog.

Dood

Op 3 juni (15) 1831 arriveerde Constantijn Pavlovitsj in Vitebsk, waar hij zich vestigde in het paleis van de gouverneur. Anderhalve week later kreeg de groothertog cholera en stierf, na 15 uur lijden, op 15 juni (27). Hij werd begraven op 17 augustus 1831 in het familiegraf van het Huis Romanov, de Petrus en Pauluskathedraal van de Petrus- en Paulusvesting in Sint-Petersburg.