Leerlooien

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Werk in uitvoering Aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

Leerlooien is het proces waarbij huiden van dieren worden behandeld om leer er van te maken. Een leerlooierij is de plaats waar de huiden worden verwerkt.

Het looien van dierenhuid tot leer voor tassen en schoenen omvat een proces dat de eiwitstructuur van de huid voor altijd verandert, waardoor deze duurzamer en minder vatbaar voor ontbinding (vergaan) wordt, en mogelijk ook kleurt.

Voor het looien worden de huiden eerst onthaard, ontvet, ontzout en geweekt in water gedurende een periode van zes uur tot twee dagen. Historisch gezien werd dit proces gezien als een schadelijke of "stinkende bezigheid" en verbannen naar de buitenwijken van de stad.

Vroeger gebruikte men bij het looien tannine, een zure chemische verbinding waaraan het looiproces zijn naam tanen ontleent, afgeleid van de bast van meestal eikenbomen. Een alternatieve methode, ontwikkeld in de 19e eeuw, is chroomlooien, waarbij chroom-zouten worden gebruikt in plaats van natuurlijke tannines. Tannine is ook de stof die de zurige smaak aan wijn geeft.

Geschiedenis

Oude beschavingen gebruikten leer voor waterzakken, tassen, tuig, boten, harnassen, pijlkokers, zwaardschedes, laarzen en sandalen. Het looien werd uitgevoerd door de inwoners van Mehrgarh in Pakistan tussen 7000 en 3300 v. Chr.  Rond 2500 v. Chr. begonnen de Sumeriërs (Zuid - Mesopotamië, het huidige Zuid-Centraal Irak) leer te gebruiken op wagenwielen, bevestigd met koperen spijkers.