Raket

Een raket is een voertuig die hele hoge snelheden kan behalen.

Geschiedenis

Men denkt vaal dat de raket is uitgevonden rond de Tweede Wereldoorlog. De eerste raketten bestonden al in 907, gemaakt door de chinezen, die ook de uitvinders zijn van het buskruit. Dit waren eigenlijk een soort vuurpijlen. Deze werden ook in gewapende conflicten gebruikt. Halverwege de 16e eeuw wist de uitvinder Haas in Hermannstadt in Siebenbürgen een raket gemaakt van papier en lindehout als drietrapsraket op een hoogte van 600 meter de lucht in te brengen en over een afstand van negen kilometer.

De eerste raket met vloeibare brandstof werd in 1926 ontwikkeld door Robert H. Goddard.

De ontwikkeling van de raketten zoals we ze nu kennen begon met de V1. Een Duitse (oorlogs)raket die helemaal van Nederland naar Londen kan vliegen en vervolgens exploderen. De V1 was te langzaam en kon al voordat het zijn doel bereikte onschadelijk gemaakt worden. Daarna kwam in 1942 de V2. Die was wel snel genoeg en dat lijkt dus al een beetje op de raket van nu. Maar na de oorlog ging men er op verder. Zo kwamen er ruimteraketten zoals die van het Apollo project en nog veel andere raketten.

De lucht in

Een raket is een voorwerp voortgedreven door een reactiemotor met de benodigde brandstoffen aan boord. Hij werkt als een ballon die je snel leeg laat lopen door een klein gaatje. (zie "Proefje").Hij gaat zo snel dat er geen zwaartekracht tegen op kan. De stuwkracht van de lucht in de ballon is dan groter dan de aantrekkingskracht van de aarde waardoor de ballon de lucht in gaat. Bij raketten verbrand de brandstof waarbij er verbrandingsgassen ontstaan die via een kleine opening ontsnappen en zo stuwkracht geven. Om aan de aantrekkingskracht van de aarde te kunnen ontsnappen is er veel kracht nodig om in de ruimte te komen. Vandaar dat er met meertrapsraketten wordt gewerkt die, nadat de raketbrandstof is opgebrand, worden losgekoppeld en dat deel naar de aarde terug valt. De rest van de raket gaat dan verder door. Een lancering van een raket is niet zonder risico. In de loop van de jaren zijn er al verschillende missies mislukt als gevolg van een explosie. Ook zijn daar bemanningsleden van bemande vluchten daar bij omgekomen.

Een ruimteraket is ongeveer net zo groot als de Domtoren in Utrecht. Bij de start is er veel brandstof aan boord dat natuurlijk ook veel weegt. Naarmate de raket hoger komt en de twee trappen (delen) van de raket zijn opgebrand en zijn afgeworpen, is het deel van de raket dat doorvliegt natuurlijk een stuk lichter. Ook de lucht van de dampkring is dan een stuk ijler en de aantrekkingskracht steeds een beetje minder dat de raket eerst in een baan om de aarde kan komen. Afhankelijk van de bedoeling kan men bijvoorbeeld naar een ruimtestation vliegen dat ook in een baan rond de aarde vliegt en daar aankoppelen. Dit doen ze om de ruimtevaarders en spullen naar het ruimtestation te brengen en op te halen. Wil men echter verder de ruimte in (bijvoorbeeld naar de maan, mars of nog verder), dan wordt de raketmoter opnieuw ontstoken en gaat de raket verder de ruimte in. Hiervoor gebruikt men computers die de juiste richting en baan helpen bepalen om uiteindelijk op de goede plaats uit te komen.

Proefje

(zie "De lucht in") Blaas eens een ballon op, maar knoop hem niet dicht maar hou hem aan de onderkant vast. Laat dan los! En je ziet de ballon omhoog schieten. Aan de onderkant komt de lucht eruit en dat duwt de ballon omhoog, door de kamer heen! De ballon is de raket en de lucht is bij de raket de brandstof. Zo komt een ballon de lucht in!

Brandstof

Raketten werken meestal door middel van de chemische verbranding van een geschikte vloeibare brandstof (waterstof, benzine, vloeibare zuurstof, enzovoorts).

Bij vuurpijlen gebruikt men meestal vaste brandstoffen als buskruit.