Bijna-doodervaring

De tunnelervaring als onderdeel van de bijna-doodervaring geschilderd door Jeroen Bosch

Een bijna-doodervaring treedt op bij mensen die op de rand van de dood staan, zoals bij een coma, een bijna-verdrinking, of een hartfalen. In het verleden werden deze ervaringen als magisch gezien. Binnen de parapsychologie werd beweerd dat bijvoorbeeld bijna-doodervaringen een tijdelijke scheiding zijn van het 'astraallichaam' (ziel), terwijl de dood een permanente uittreding is. Er is veel onderzoek naar gedaan, waaronder een goed wetenschappelijk uitgevoerd en daarom erkend onderzoek dat om die reden werd gepubliceerd in het degelijke medisch tijdschrift The Lancet. Het werd gedaan door tientallen dokters en verpleegkundigen in vele Nederlandse ziekenhuizen jaren lang, onder leiding van cardioloog (dokter voor hart en bloedvaten) Pim van Lommel. 18 % van de mensen die klinisch dood (door dokters vast gestelde dood) waren, wist zich naderhand de 'nabij de dood ervaring' te herinneren. Het bijzondere was dat men dingen zag en wist, ook in andere ruimten, die men niet had kunnen weten. Ook mensen die hun leven lang blind waren konden dingen zien die men kon controleren.

Historie

In het verleden zijn deze ervaringen ook opgetreden. Ze komen terug in verschillende werken van bekende mensen. Zo is Plato's verhaal "De mythe van Er" een van de vroegste bekende vermeldingen van een bijna-doodervaring, en paus Gregorius I schreef er een boek, "Dialogues", over. Een bekend schilderij met een bijna-doodervaring is van Jeroen Bosch. De laatste tijd komen meer en meer verslagen van bijna-doodervaringen voor. Dat komt omdat mensen zich vrij voelen om erover te spreken. Ze worden niet meer als gek in de hoek gezet. Een andere reden zijn de moderne medische technieken om mensen die nog net niet dood zijn, weer teruggehaald kunnen worden. Ongeveer 18% van degenen die teruggehaald worden hebben een gehele of gedeeltelijke bijna-doodervaring. Dat betekent dat 82% zich niets meer weet te herinneren, of niets heeft meegemaakt.

In het verleden werd er ook al onderzoek gedaan naar bijna-doodervaringen. Een bekende wetenschapper die er een boek over heeft geschreven is Pim van Lommel. Een andere wetenschapper is Eben Alexander, een hersenwetenschapper (neurochirurg) die zelf een bijna-doodervaring heeft gekregen. Emanuel Swedenborg heeft geen bijna-doodervaring gehad in de zin van het leven op de rand van de dood, maar beweert wel veel uit zijn lichaam te zijn getreden. Daarover heeft hij in de 18e eeuw veel boeken geschreven.

Ervaringen

Iedere bijna-doodervaring is anders. Er zijn echter een aantal elementen die vaak terugkeren. Een ervan is dat de geest zich losmaakt van het lichaam. Dat betekent dat iemand kan zien wat er gebeurt met zijn lichaam. Een ander element is dat mensen een puntje zien dat steeds groter wordt en een soort tunnel wordt waar ze ingaan. Mensen zien hun hele leven aan zich voorbijtrekken en ze beginnen hun leven , met een 'liefhebbend licht' naast zich te beoordelen vanaf hun geboorte, die ze zien door de ogen van anderen. Ze schamen zich voor wat ze gedaan hebben, of ze ervaren de blijdschap die ze anderen hebben gegeven. De meeste bijna-doodervaringen zijn erg plezierig, maar er zijn uitzonderingen. Sommige mensen hebben een uiterst akelige ervaring. Dit wordt een helervaring genoemd. Na de ervaringen zijn de mensen in het Nederlandse onderzoek later weer bevraagd. Ze bleken meestal een ander karakter te hebben gekregen, vonden hun banen minder belangrijk, zagen meer mooie dingen in bijvoorbeeld de natuur, hadden vaak voorspellende gaven, 'geloofden' vaak niet meer maar 'wisten', en opvallend veel werden vrijwilliger in een hospice (daar worden mensen verpleegd die dood gaan) volgens de onderzoek resultaten.

Wetenschap

De zaken die in meerdere onderzoeken vast gesteld zijn bevestigen een 'non lokaal bewustzijn' (men kon overal zijn met andere dan de lichamelijke zintuigen) volgens de onderzoekers. Er waren bijvoorbeeld mensen die wisten waar hun spullen lagen in een andere ruimte terwijl ze door dokters klinisch dood verklaard waren. Deze zaken zijn niet te verklaren door hallucinaties of werking van de hersenen. Er wordt door een aantal wetenschappers daarom gedacht dat de hersenen als een soort computer worden bestuurd door de persoon, en dat je uit je lichaam kan en dan veel meer kan waarnemen als met je lichaam.

Het leven voorbij zien flitsen

Men beschrijft dat men, nabij een 'liefhebbend licht' het hele leven beleeft vanuit de gevoelens van anderen. Zo zagen ze hun eigen geboorte, en werden ze blij als ze lief waren voor iemand.

Terugzien dierbaren

Mensen die een bijna dood ervaring beleefden vertelden dat ze bekende mensen terug zagen. Ook vertelden een aantal mensen in onderzoeken dat vreemde mensen vertelden dat ze familie waren, wat later bleek te kloppen. Een vrouw zag de buurman, die zei dat hij haar vader was, toen ze dat later aan haar moeder vroeg bleek dat waar te zijn. De mensen die ze zagen waren allemaal rond de dertig jaar. Ook als ze als kind waren overleden, of als oudere.

Tunnel naar het licht

Men beschrijft dat men eerst een aantal minuten buiten het lichaam is, en de omgeving ziet en de gevoelens van de mensen voelt. Ook kan men zomaar naar andere ruimtes. Dit is in de onderzoeken gecontroleerd en de beschrijvingen bleken te kloppen. Dan gaan ze door een donkere tunnel naar een licht, volgt de 'levens schouw' en terug zien bekenden. Sommigen, vaak wetenschappers, stelden vragen en kregen antwoorden, die ze toen ze weer terug kwamen in hun lichaam niet meer snapten.

Media

Informatie

• [1]

Persoonlijke ervaringen

• Interview met iemand die een bijna-doodervaring heeft gehad
• Verhaal van een wetenschapper en zijn bijna-doodervaring