Poeder (make-up)

In het algemeen is poeder een vaste stof die uit kleine korreltjes bestaat. Als make-up wordt het gebruikt om een foundation als het ware vast te zetten en doffer te maken. De make-up blijft beter zitten en glimt dus minder.

Poeder wordt aangebracht met een grote, zachte kwast, of een soort sponsje.

Gezichtspoeder is al heel oud en werd al door de oude Egyptenaren gebruikt. Chemisch gezien waren de witte poeders lood-houdend. Poeders die niet zo gezond zijn. Wel waren ze status verhogend en daarom door belangrijke vrouwen gedragen. Voor een blos op de wangen of slapen werd gemalen rode oker gebruikt. Beide poeders werden overgenomen door de Grieken. Op hun beurt gaven zij het weer door aan de Romeinen. Die gebruikten ook krijt om een vleek gezicht te krijgen.

Ook in de middeleeuwen gaven de vrouwelijke adelen er de voorkeur aan om een witbleke huid te hebben. Ook nu was er sprake van lood-houdende poeders die bloedvergiftiging veroorzaakten. In het Victoriaanse tijdperk nam het gebruik van poeders af, omdat men een voorkeur gaf aan natuurlijke schoonheid. Nu werden de poeders afgeleid van zinkoxiden en gebruikt om de ivoorkleurige huid te onderhouden.

Na 1900 kwamen er ook donkere poeders voor gekleurde mensen. Dit waren producten met namen als met productnamen zoals "nootbruin", "olijfkleurig", "brunette" en "zachtroze". Ook door de opkomst van de film nam het poedergebruik enorm toe. Zelfs gedurende de Tweede Wereldoorlog bleef gezichtspoeder een geliefd product, ook al was het moeilijker verkrijgbaar en waren de grondstoffen schaars. Vanaf de jaren 1960 wordt het aanbod in tinten steeds groter. En na de eeuwwisseling komen er ook poeders voor mannen op de markt.

Tegenwoordig zijn de zes belangrijkste soorten gezichtspoeder de losse poeder, geperste poeder, minerale poeder, doorschijnende poeder, HD-poeder en finishingpoeder. Moderne poeders bevatten nouwelijks nog schadelijke ingrediënten. Het zijn stoffen die vlekjes kunnen verbergen en de huid glad kunnen maken.