Snauw
Een sneeuw- , sneeuw- of snauw is een vierkant getuigd schip met twee masten, aangevuld met een sneeuw-, snauw- of zeilmast die direct achter de hoofdmast is geplaatst.
Het woord 'sneeuw' komt van 'snauw', wat een oud Nederlands woord is voor snavel, een verwijzing naar de kenmerkende scherpe boeg van het vaartuig. De snauw evolueerde van het (driemaster) schip: de bezaanmast (achterste mast) van een schip werd geleidelijk dichter naar de grote mast verplaatst, totdat de bezaanmast geen aparte mast meer was, maar aan de top van de hoofdmast werd vastgemaakt. In de 17e eeuw werd de snauw dan ook wel eens gerekend tot de driemasterschepen, zoals de Oost-Indiëvaarder.
De snauw dateert uit het einde van de 17e eeuw. Het was een populair type schip in de Oostzee en werd in die tijd door een groot aantal landen gebruikt. De snauw werd beschouwd als een handig en snel zeilschip, meestal het grootste tweemasterschip dat er is, en werd zowel in de marine als in de koopvaardij gebruikt. Bij gebruik als marineschip werd Snauwen in het begin van de 18e eeuw meestal uitgerust met 5 tot 16 kanonnen. De zeesnauw werd meestal gebruikt voor kustpatrouilles en kaapvaart (zeerovers), terwijl in de koopvaardij met de snauw werd gevaren tot aan de Middellandse Zeeën en ze zeilden soms zelfs tot in West-Indië.
Hoewel de snauw en de brik veel op elkaar lijken, is dit in feite niet het geval. De twee schepen ontwikkelden zich vanuit verschillende richtingen, de brik kwam over het algemeen voort uit de kleinere brigantijn en de veel oudere snauwen evolueerde van het grotere driemasterschip. Staat de snauwmast direct achter de hoofdmast, bij een brik werden de gaffel en de giek direct aan de hoofdmast bevestigd.