Kwitantie
|
|
_05.jpg)
Kwitantie is een bewijs dat een rekening voldaan is. Andere termen zijn een reçu, ontvangstbewijs en ook wel een paklijst, pakbon, kassabon, (leverings)bon, verzendlijst, leveringslijst, pakketbrief, manifest of klantenbon. Het is een document waaruit blijkt dat een persoon geld of eigendom heeft ontvangen als betaling na een verkoop of andere overdracht van goederen of het verlenen van een dienst. Op alle bonnen moet de aankoopdatum staan.
In sommige landen is het voor een bedrijf verplicht om een kwitantie te verstrekken aan een klant die de details van een transactie bevestigt. In de meeste gevallen verstrekt de ontvanger van het geld het ontvangstbewijs. Een ontvangstbewijs is niet hetzelfde als een factuur.
Er is meestal geen vast formulier voor een ontvangstbewijs. Zo kan het door een machine worden afgedrukt. Veel betaalautomaten of kassa's kunnen automatisch bonnen produceren. Kwitanties kunnen ook worden gemaakt door boekhoudsystemen, handmatig worden geproduceerd of elektronisch worden gemaakt, bijvoorbeeld als er geen persoonlijke transactie is. Om de porto- en verwerkingskosten te verlagen, sturen veel bedrijven geen kwitanties naar klanten, tenzij dit specifiek wordt gevraagd of vereist door de wet, en sommigen verzenden ze elektronisch, bijvoorbeeld via de mail. Anderen kunnen, om tijd en papier te besparen, een factuur, rekening of afschrift als "betaald" aanmerken.
Een kwitantie (of een kopie van een kwitantie) is het aankoopbewijs dat gewoonlijk nodig is om de aankoop te retourneren en speelt vaak een belangrijke rol in het retour- en omruilbeleid van een bedrijf.
Geschiedenis
De eerste kwitanties werden zo'n 3.000 jaar v. Chr. al verstrekt als bewijs van betaling in het oude Mesopotamië. Een voorbeeld is de 5.000 jaar oude kwitantie die bij opgravingen gevonden is en is uitgeschreven voor kleding, dat per boot van het oude Mesopotamië naar Dilmun - wat nu Bahrein is - is verzonden. Het vertegenwoordigt het oudste schrift ter wereld, namelijk het spijkerschrift.
De bon werd geschreven op een kleitablet, een systeem wat ontwikkeld was voor boekhoudkundige doeleinden. Deze werden aanvankelijk het meest gebruikt om boodschappenlijstjes, lonen en de toewijzing van rantsoenen voor tempelwerkers te noteren. Het schrift breidde zich uit met brieven, kunst, officiële aankondigingen en zelfs historische documenten, die vervolgens vaak werden begraven bij koningen of bewaard in tempels.