Frans Mandaat Syrië

Het mandaat voor Syrië en Libanon (Frans: Mandat pour la Syrie et le Liban; Arabisch: الانتداب الفرنسي على سوريا ولبنان, was een Franse mandaat(Soort van colonie) van de Volkenbond die in 1923-1946 was opgericht in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog en de opdeling van het Ottomaanse Rijk, betreffende Syrië en Libanon. Het mandaatsysteem zou verschillen van het kolonialisme, waarbij het regerende land bedoeld was om als trustee op te treden totdat de inwoners in aanmerking kwamen voor zelfbestuur. Op dat moment zou het mandaat eindigen en zou een onafhankelijke staat geboren zijn.

Na de twee jaar die het einde van de Eerste Wereldoorlog volgden in 1918 en in overeenstemming met de Sykes-Picot-overeenkomst die tijdens de oorlog door Groot-Brittannië en Frankrijk was ondertekend hadden de Britten de controle over het grootste deel van Ottomaans Mesopotamië (het huidige Irak) en het zuidelijke deel van Ottomaans Syrië (Palestina en Transjordanië), terwijl de Fransen de rest van Ottomaans Syrië, Libanon, Alexandretta (Hatay) en delen van Zuidoost-Turkije beheersten. In het begin van de jaren twintig werd de Britse en Franse controle over deze gebieden gesticht door het mandaatsysteem van de Volkenbond, en op 29 september 1923 kreeg Frankrijk het mandaat van de Volkenbond voor Syrië toegewezen, dat het grondgebied van het huidige Libanon en Hatay omvatte. naast het moderne Syrië.

Het bestuur van de regio onder de Fransen werd uitgevoerd door een aantal verschillende regeringen, waaronder de Syrische Federatie (1922-1924), de staat Syrië (1924-1930) en de Syrische Republiek (1930-1950). evenals kleinere staten: de staat Groot-Libanon, de Alawitische staat en de staat Jabal Druzen. De staat Hatay werd in 1939 door Turkije geannexeerd. Het Franse mandaat duurde tot 1946, toen de Fransen uiteindelijk Syrië en Libanon verlieten, die beide tijdens de Tweede Wereldoorlog onafhankelijk waren verklaard.