Positiekleding

Positiekleding of zwangerschapskleding is speciaal voor de zwangere vrouw gemaakte kleding. Eind negentiende eeuw werd het ontworpen.

Het is ruimerzittende kleding voor de vrouw die uitdijt door de groeiende foetus in haar. Ook de borsten nemen in omvang toe. Mede door de gewichtstoename is het prettig voor de zwangere vrouw als haar bekken en buik meer ondersteuning krijgt. Bij vroegere kleding werd hier eigenlijk altijd al rekening mee gehouden, maar bij de modernere kleding was dat niet direkt het geval. Dat had van zichzelf een wat strakkere vorm en kon niet mee groeien. In de 19e eeuw droegen vrouwen nog een korset. Deze konden nauwelijks ruimer worden gemaakt. Toch besefte men toen al wel dat zo'n strak zittend korset schadelijk voor de baby kon zijn. Het lastige was dat het zwangee zijn de veouw toen dwong om thuis te blijven en ze niet meer mee kon doen aan het openbare leven. Rond 1880 kwamen er jurken die wijder werden en ook een speciaal korset kon ruimer worden gezet. Op het laatst ging men over op een ruimvallende jurk van soepele stof zonder korset.

Door de komst van confectiekleding rond 1900 kwam er ook de positiekleding. Tegelijkertijd werd het ook wat meer normaal dat zwangere vrouwen wél deelnamen aan het openbare leven. Ook kwam er de zwangerschapsband die de extra ondersteuning bood. Eerst werd de zwangerschap nog enigszins verhuld (verstopt), later werd dat meer zichtbaar. Toen vrouwen vanaf de jaren 1970 pantalons gingen dragen werden er broeken gemaakt die aan de voorzijde waren voorzien van elastische stof, die ruimte kon bieden tot aan het eind van de zwangerschap. Na 1980 werd er voor de werkende vrouw, ook zij die voor het leger werkten, speciale kleding gemaakt. Zelfs uniformen werfen aangepast.